Het was helder weer; tijdens de vliegles vanaf vliegveld Lelystad vanmorgen keken we Nederland uit. Een paar van die “fluffy white clouds” tegen de helblauwe hemel maken er dan een sprookjesachtig tafereeltje van, net als in een animatiefilm. Wat kan het in het zwerk toch mooi zijn.

Vanmiddag pakten we onze koffers voor de trip die we vannacht starten naar de Oostenrijkse wintersport, en hebben we van de kids en de kleinkinderen afscheid genomen. Ook hebben we de vrienden geïnstalleerd die in ons huis wonen als wij weg zijn. Door de schoolvakanties van de kinderen van Carola waren we met BZN nog steeds aangewezen op de krokusperiode voor de wintervakantie. Grote drukte en lange wachttijden zijn daarbij dan veelvuldig aan de orde. Nu we daar niet meer aan gebonden zijn gaan we niet meer in de krokus of enige andere schoolvakantie-tijd. We gaan nu wanneer we willen af en toe eens. Als we zin hebben of als het thuis een weekje slecht weer lijkt te worden en het in de Alpen mooi weer is.

Hieronder het hotel waar we morgen naar toe gaan. Zoals je kan zien is het aan de piste gelegen.Je kan vanaf de piste zo het hotel in en uit skiën. Wij hebben een van de negen suites in het hotel (een van de onderste balkonnetjes net boven het zonneterras)  en kijken dus uit op de piste.

Gistermiddag zag ik al vliegend over Noordholland het mooie kasteeltje van een van de meest populaire TV presentatrices van ons land. Omwille van de privacy heb ik de weggetjes er naar toe op de hieronderstaande foto die ik er vlug van maakte hier weggelaten en zal ik ook niet verklappen waar dit precies is. Maar schitterend mooi is het wel, volgens de kenners misschien wel een van de mooist gelegen kasteeltjes van Noordholland. Normaal ligt het mysterieus verscholen onder en achter het groen van de bomen, maar nu liet het zich in alle naaktheid bewonderen.

In de serie door mij gemaakte foto’s van onderscheidingen, vandaag de gouden CD die Jan Jack en ik in Duitsland kregen voor de gouden CD: “Ein Bisschen Liebe” die we maakten met Jan Smit. Wij schreven de stukken, namen ze op en produceerden ze.

Zo, en dan vanavond vroeg naar bed, want we vliegen niet met ons vliegtuig naar Oostenrijk , maar gaan vannacht om ongeveer 4 uur met de auto rijden. Dat heeft vooral in dit jaargetijde voordelen ten opzichte van het vliegtuig, en we kunnen dan iets meer bagage meenemen.  

Vlnr:  Vanmiddag met Rene (L) en Jules(M) na de vlucht voor de PH-BZN. Jules ziet er nog wat bleek uit nét na de vlucht

Vandaag vloog ik met ex BZN roadies Rene en Jules naar een terrein in Utrecht, waar t.b.v het productiebedrijf waar ze in dienst zijn, luchtfoto’s van moesten worden gemaakt. Er moeten tenten op worden geplaatst voor een festival, en men wil weten hoe men het beste het terrein in kan delen, ook in verband met de terreingesteldheid, die vanuit de lucht heel goed te zien is. Tijdens de vlucht ging het gezien de lucht die zich in de cockpit verspreidde niet helemaal jofel met Jules die achterin zat. Daarom hebben we tijdens de terugvlucht voor hem maar met de kap open gevlogen. Na afloop aten we een broodje in het luchthaven restaurant. Het was leuk om weer eens even met de roadies na te praten. Over de toch wel plotselinge dood van Morens en over de dingen die zij en ik nu doen, na BZN. Na een Turks broodje met kroket was Jules trouwens weer helemaal opgeknapt.

Terwijl ik dit type kijk ik op mijn kantoor af en toe naar Pauw en Witteman op de TV . Niet zulke boeiende gasten vandaag trouwens. Een echt interessante aflevering van Pauw en Witteman zag ik gisteravond. De gasten werden werden aangekondigd als de beste columnnist, beste schrijver en beste journalist van Nederland; respectievelijk Jan Blokker, Harry Mullisch en Henk Hofland. Intellectuelen van formaat. Wat mij al vaker opviel is de toch wat gebrekkige verbale gaven van deze hoogbegaafde scribenten.Eerder bespeurde ik dit o.a al bij prof. Smalhout die een zaterdag-column in de Telegraaf schrijft. De man die in zeer scherpe bewoordingen de vinger op de naar zijn inzicht zere plekken in samenleving legt met zijn pen, kwam verbaal naast Pim Fortuijn, zijn partijgenoot, nooit echt goed uit de verf.

De discussie die voor een deel ging over de,- volgens Pim Fortuijn – inferieure, ofwel achterlijke culturele normen en waarden die ons vanuit de Islam worden opgedrongen vond ik toch zeer boeiend. Binnen het geïnterviewde intelectiuele trio bestond consensus over het bestaan van golven van migratie en emigratie die over de aarde bewegen, en ook ons land treffen. Blokker vond dat wij de confrontatie hierbij niet moeten opzoeken, maar de dialoog, dan zijn we over 20 jaar normaal met elkaar geïntegreerd. Volgens deze Blokker zijn Pim Fortuijn en Theo v Gogh zijn als stoottroepers gesneuveld bij het opvangen van de eerste migratiegolf. Ik kon mij echter meer vinden in de opvattingen van Harry Mullisch, die de tweede wereldoorlog als een altijddurend trauma met zich meedraagt. De oprukkende Islam wakkert bij hem hetzelfde beklemmende gevoel aan dat hij bij zichzelf herkent van de tweede wereldoorlog periode. Bovendien vond Mullish in tegenstelling tot Blokker, dat de religieuze aspecten van de Islam de integratieproblematiek ernstiger maakt.Daar ben ik het hartgrondig mee eens.

Om dit te verduidelijken gaf hij als voorbeeld: “mijn vader was Duitser en mijn moeder een Joodse, maar als men mij vroeg naar mijn nationaliteit zei ik dat ik Hollander was. Als je dat een hier geboren Marokkaan vraagt geeft hij aan Marokkaan te zijn. En, vervolgde Mullish, dat terwijl ik hier veel dichter bij het woongebied van mijn roots woon als die Marokkanen. De religie spreekt daar een behoorlijk woordje in mee