Als ik overdag op mijn kantoor bezig ben met mijn foto’s of administratie, heb ik op de achtergrond vaak RTL 7 aan staan om op de hoogte te blijven van de ontwikkelingen in de financiële wereld. Deze gekke gewoonte heb ik nog overgehouden aan de tijd dat ik veel in aandelen deed. Vaak worden op deze TV zender ook door bedrijven gesponserde programma’s uitgezonden; daar is natuurlijk helemaal niets mis mee. Dat wordt anders als deze programma’s gaan over spin offs van politiek geladen onderwerpen als CO2 verbruik en alternatieve energievormen als windmolens zonnepanelen etc. en sommige van deze “uitgebreide sterspots” zo gemaakt worden dat het lijkt of het hier om redactionele programma’s gaat die door onafhankelijke presentatoren of zelfs wetenschappers worden gepresenteerd. De kijker wordt zodoende gemanipuleerd en een rad voor de ogen gedraaid; het zijn n.l de sponserende bedrijven die de inhoud van het programma bepalen. Daar mogen we dus per definitie geen objectieve oordelen van verwachten.

Zo werd gistermorgen in een door Aldi Supermarkt gesponserd programma door de waarschijnlijk voor véél geld ingehuurde weervrouw Helga van Leur gesteld dat de mens als hij een kilometer loopt 40 mg CO2 produceert. Wat erg allemaal! Kunnen we dan niet beter stoppen met ademen, gehoor gevend aan de oproep van Al Gore. Neen zei Helga; dan kunnen we bijvoorbeeld beter met 3 personen gezamenlijk in 1 Hybride auto de boodschappen doen, die stoot minder 120 mg CO2 per kilometer uit. Het gaat heel ver allemaal. Maar Helga, dacht ik nog: “je vergeet die mensen in die auto, die ademen toch óók door ” ? Helga hoorde mij niet; ze vervolgde: “in de praktijk geeft dit echter geen voordeel, want het is gebleken dat die Hybride auto na het starten zo veel CO2 produceert, dat het voordeel verloren gaat”.  Wat nu Helga? Toen kwam de aap uit de CO2 mouw of liever gezegd, uit de Aldi koker. Aldi heeft namelijk sinds kort een internet boodschappen dienst, waarbij je naast prijsbewust ook “duurzaambewust” kunt shoppen. Op een website met speciale software, kan je namelijk zien of er bij jou in de straat al iets besteld is, er wordt dan een vakje groen, je bestelling wordt millieuvriendelijker naarmate méér boodschappen in één bestelling worden afgeleverd. Soms kan je om het broeikaseffect tegen te gaan een product dus beter wat eerder of later bestellen, in elk geval gezamenlijk met je buren.

Het ergste van dit flauwekul verhaal vind ik eigenlijk nog dat velen er kritiekloos aan mee werken, en dat veel TV kijkers het eigenlijk al niet eens meer gek, laat staan idioot vinden. 

Ex-president Clinton, – huisvriend van Al Gore, de aanstichter van dit soort moderne zwendel, – zei het al toen hij vorig jaar in Nederland was om zijn nieuwe Clinton- stichting te verkopen: “Climatchange will be the engine of the new economy”; het bewijs hiervan werd gistermorgen o.a door Aldi geleverd.

Oude BZN foto’s

Onder: In aug/sept 1980 waren we in Schotland op verschillende lokaties, waaronder in Kyle of Lochals in het Lochals hotel. We logeerden daar toen we o.a “Yellow Rose” en “Rocking the Trolls” in de buurt opnamen. Rechts staan we in een groepje bij elkaar met links in het groepje Dick de Boer en rechts Jacques Hetsen. In het midden Rob Huyskens die een foto maakt, en links maakt cameraman Jan Huyskens opnames van een in Schotse Kilt geklede man. Staand naast Jan Huyskens de regisseur Laurens van Leeuwenberg 

Onder: Hier zitten we met de band en de regisseur in hotel Lochals  aan de borrel na een dag heel hard werken, vlnr Cees Tol, Thomas Tol, Jan Keizer, Jacques Hetsen; Annie Schilder;Laurens v Leeuwenberg; Jack Veerman: Dick de Boer; op mijn plaatsje mijn lege cameratas, want ik ben de foto aan het maken.  

Onder: In het Gairloch Hotel aan het strand, waar we ook een paar dagen logeerden hadden we – nu 28 jaar geleden – met het hele team een afscheidsfeestje. In de kilt tussen Thomas Tol en Jan Huyskens staat onze Schotse chauffeur Andy, die de gehele tijd dat ie ons reed antieke spookverhalen in Schots dialect vertelde. Wij verstonden er geen bal van, maar door zijn unieke voordracht klonk het vreselijk spannend, dus gaven we hem steeds een applaus, hetgeen weer een nieuw verhaal uitlokte. In Gairloch was het óók dat wijlen de Telegraaf journalist Jip Goldstein bij ons op bezoek kwam, met een doordringende vraag. Hij wilde weten wie Lady Mc Corey – uit een van onze hits – was. Maar daarover morgen méér.

Onder: Vanmiddag arriveerden Amsterdamse Riet (103) en haar dochter Annie (84) in een 8 meter lange Limo op Lelystad Airport voor hun luchtdoop in de PH-BZN 

Eerst even terug in de tijd

Jaren geleden heb ik op verzoek van een verpleegster uit het Volendamse bejaardentehuis al eens  een lang gekoesterde vliegwens van twee heel oude Volendamse dames in vervulling laten gaan. De ene was 94 en de andere 87 jaar oud; beiden waren dementerend, en ondanks alle doffe ellende die dit met zich meebrengt gaf het af en toe ook wel aanleiding tot enige hilariteit. Halverwege het IJsselmeer op weg naar Volendam vroeg een van de twee dames in de koptelefoon, ” vliegen we nou al?”  Deze dame had tijdens het instappen, nou ja, zeg maar “inladen”, – ze was namelijk nogal zwaarlijvig en werkte niet mee – , voor de nodige commotie gezorgd. Met twee man konden we vallend en strompelend amper haar bovenlijf  de kist – een Cessna hoogdekker –  in slepen, maar door haar gelach en daardoor slappe houding kregen we geen houvast en bleven haar kolossale benen en billen buitenboord bengelen. Omdat haar jurk vanwege  al het gedoe wat opgestroopt was, waren die ook nog eens gedeeltelijk ontbloot. Het zag er niet uit, die melkwitte massa’s en door onze kennelijke radeloosheid, riep ze luid lachend maar wel resoluut “laat mij maar hier liggen, ik ga zo wel mee”.

We hadden tijdens die vlucht alle vier een koptelefoon op, naast mij de verpleegster en achterin de beide bejaarde Volendamse dames. Plotseling boog ”eén van hen zich naar voren en meldde de verpleegster heel zachtjes in het oor , – niet gewaar van haar koptelefoon met microfoon die maakte dat iedereen alles hoorde,- :  ” zuster, ik moet plassen”, waarop de zuster, wetend dat ik dat ook hoorde, mij enigszins meewarend aankeek. Licht naar achteren draaiend fluisterde zij de bejaarde toe: “nou, plas maar lekker in je broek hoor, want je hebt toch een luier om”. Ja ,ja, antwoordde de oude dame begrijpend, en een paar seconden later, toen ze kennelijk de daad bij het woord voegde, hoorde ik een opgeluchte zucht héé héé.

Deze beide dames zijn inmiddels al lang overleden en blijven hier verder anoniem, zodat ik dit verhaaltje nu wel durfde te publiceren.

Riet en Annie

Aan dit voorval moest ik natuurlijk denken toen ik een week geleden door Dolf Molenschot gevraagd werd om de ultieme wens van twee Amsterdamse bejaarde dames, moeder Riet van nota bene 103 jaar en haar dochter Annie van 84 jaar oud waar te maken. Ze wilden voor het eerst van hun leven de lucht in. Dolf had mij echter verzekerd dat het om krasse en jong van geest zijnde dames ging; en dat was ook wat moeder Riet mij vanmiddag met veel humor duidelijk maakte: “ik spring over je heen, maar dan moet je wel op de grond gaan liggen”. Vanmiddag was het dus zover. Het moet gezegd; nog nooit eerder heb ik zulke kwieke mensen op zo’ n hoge leeftijd gezien. Alle omstanders waren ook verbouwereerd bij het zien van deze ongewone vitaliteit. Een hele bijzondere ervaring; de luchtdoop van moeder Riet en dochter Annie uit Bejaardencentrum De Bocht uit Amsterdam.

Onder: Links Tante Riet (103 jaar) en rechts haar dochter Annie (84) vanmiddag op vliegveld Lelystad. Iedereen vroeg natuurlijk naar het geheim van de buitengewone vitaliteit van Tante Riet. Gewoon doorademen blijven zei ze daarop  een beetje gekscherend; maar ik denk dat de humor die ze voortdurend aan de dag legt een grote rol speelt. Lachen blijven dus!  

Onder: met slechts een klein beetje hulp klommen de hoogbejaarden via de vleugel in de PH-BZN. Hier is net Tante Riet ingestapt, links staat  haar dochter Annie klaar om op de vleugel te stappen. Uit ervaring kan ik zeggen dat er maar weinig mensen zijn die dit op deze leeftijd nog kunnen.

Onder: links Tante Riet en rechts haar dochter Annie. We vlogen onder een blauwe hemel over Amsterdam, Volendam en over Harderwijk. Het was bovendien windstil. De dames waren lyrisch en konden geen woorden vinden om hun euforie uit te drukken. “De mooiste dag van mijn leven”, en ook “Wat is alles klein; het lijken wel blokkendozen” klonk het vaak. Ook wist Tante Riet nog allerlei bijzonderheden uit de BZN soap over mij. Wat een geheugen! Ze had het over onze kleinkinderen die ze in het vliegtuig gezien had; over stukjes van onze verhuizing, en zelfs meldde ze dat ze dacht dat ik wat afgevallen ben. En dat voor een 103 jarige !!!

Onder: De dames, die net terug van de vlucht nog in het vliegtuig zitten, worden geinterviewd door het TV programma Hart van Nederland; morgenavond,-  (woensdagavond) – worden de beelden uitgezonden. Op de achtergrond de initiatiefnemer Dolf Molenschot en daarnaast een medewerkster van het bejaardencentrum”De Bocht” uit Amsterdam. Dolf heeft ,- zo hoorde ik later – voor de Limo, en de aanwezigheid van de TV gezorgd.