Deze week stond denk ik bij velen in het teken van de Puttense moordzaak. Nu vast is komen te staan dat de twee vrijgesproken verdachten écht onschuldig zijn. Terwijl ze dat altijd al waren, en dat is niet gering. Het is bijna niet voor te stellen om 7 jaar lang in de gevangenis weg te moeten kwijnen in de pijnlijke wetenschap dat je daar alleen maar zit omdat een rechter een kapitale fout maakte. Probeer het je eens voor te stellen. Dat je elke dag wakker wordt met de kwellende en uitzichtloze gedachte dat je wederom een kostbare dag van je leven gaat verknoeien, voor niets! Wat een lul van een rechter die dat deze mensen geflikt heeft, terwijl velen, waaronder Peter R de Vries,  hoofdcommisaris Blaauw en anderen op basis van het klungelige bewijs al aangaven dat de twee verdachten gewoonweg niet schuldig kónden zijn. De schadevergoeding voorzover die al iets goed maken kan, van 900.000 euro die de onschuldigen kregen, is een belachelijk schijntje voor de schade die deze twee mannen, hun gezinnen en hun familie leden door deze onvoorstelbare gerechtelijke blunder. Ook al maakt geld niet gelukkig; het onterecht in moeten leveren van 7 en misschien wel 14 kostbare levensjaren, had op zijn minst met een paar miljoen euro per persoon “goedgemaakt” moeten worden.

Het was me het weekje wel ! Zo’n beetje elke dag heb ik gevlogen, van hot naar her. Het was er dan ook prachtig weer voor. Tijdens een van de vele vluchten kwam ik o.a over het in het IJsselmeer gelegen eiland Pampus, waarvan ik onderstaande foto maakte.

Ook vloog ik over het huis van een van de bekendste Nederlandse zangers, Omwille van zijn privacy verklap ik niet om wie het hier gaat, en waar het precies is, maar het is wel leuk om eens te zien hoe nu zo’n bekende zanger woont. Zie hieronder.

Gisteravond werden wij door vrienden uitgenodigd om een Volendams “zootje” te eten. Het gaat hier om een traditionele Volendamse pot. Tegenwoordig wordt dit als een luxe delicatesse beschouwd, maar in wezen is het een uit armoede geboren huismanskost. In mijn jeugd stond mijn vader bijna elke morgen vroeg aan de kade waar de botters hun vangst van de nacht losten. Honderden ponden kronkelende palingen werden daar in rieten manden en ketels door de vissers vanuit de botters naar de visafslag gebracht. De bijvangst: de ondermaatse aaltjes, mochten niet officieel aangevoerd worden en werden dan aan “bedelende vriendjes” die op de wal al met een plastic tas klaar stonden voor een habbekrats verkocht of tegen een wederdienst weggegeven. Ook mijn vader kreeg daar elke dag zijn deel van. Soms rookte hij ze in een ton, maar meestal werden ze gekookt samen met de aardappels -een zootje- in één pan; dat bespaarde dan weer gas. Wij zijn thuis groot geworden door het eten van zootjes. 

Het was een simpele, goedkope, maar heel smakelijke maaltijd voor het hele gezin. Als de aardappels gaar waren was de aal ook klaar, en werd de hele paninhoud over een aardewerk schotel uitgestrooid. Om het mengsel van aal en aardappels (zootje) op deze schotel te laten uitdruipen op tafel – met een  zeiltje,- zaten er gaten in de schotel, die daarom gatemetiel, of gortemetiel genoemd werd. Boven in de brei stond een kopje met “butter en eek doop” een jus gemaakt van boter, water, azijn en zwarte peper. Iedere Volendammer had en heeft nog steeds een gortemetiel in huis, en ook in de botters stond tijdens de maaltijd het gortemetiel op de grond die dan als tafel diende, en werd er ook dagelijks een zootje gekookt.

Hier een foto van gisteravond. Het “gatemetiel” met aardappels, gekookte aal  en het kopje met jus. Smullen maar….  

Tegenwoordig zijn er geen ondermaatse aaltjes meer, en wordt voor de spaarzame zootjes die nog gegeten worden dure maatse paling gebruikt. Het is een bijna uitstervend gebruik, maar wat was het gisteravond weer lekker.

We hebben net alle kleinkinderen nog even geknuffeld en gedag gezegd, en zijn nu de koffers aan het pakken voor een twee weken durende rondreis door Ierland. Morgenochtend vroeg vliegen we met twee bevriende echtparen eerst naar Cork. Daar staat een privé-busje klaar waarmee we door een heel mooi deel van Ierland gaan trekken. Onderweg hebben we mooie hotels geboekt waar we steeds drie dagen verblijven. Ik hoop jullie van onze reiservaringen deelgenoot te kunnen maken via dit journaal.

Vandaag vloog ik met een leerling naar Midden Zeeland en daarna naar vliegveld Seppe voor de training van de zogenaamde grote overlandvlucht. Deze vlucht over minimaal 270 kilometer waarbij op twee andere vliegvelden dan het vliegveld van vertrek moet worden geland, is een van de solo-ervaringseisen die aan een vliegleerling worden gesteld alvorens hij zijn praktisch vliegexamen mag doen. Eerst doet de leerling dit een keer met zijn instructeur; in die hoedanigheid was ik vandaag zijn metgezel.

Het was kraakhelder weer, opgestegen in Lelystad landden eerst op vliegveld Midden Zeeland bij Middelburg op Walcheren. Ik vind het altijd een prachtig gezicht om over Zeeland te vliegen, met de vele mooie eilandkusten die omgeven worden door de onderwaterliggende zandplaten, die vanuit de lucht heel goed te zien zijn. Maar ook de indrukwekkende waterkeringen en bruggen, die als je er op de grond dicht bij bent heel groot lijken maar vanuit de lucht maar nietige menselijke ingreepjes in de natuur worden. Het is toch een “anders” stukje Nederland. Het is er ruimer, de mensen lijken me er meer met de natuur te leven. De Zeeuwen hebben natuurlijk van huis uit altijd al meer met de elementen moeten strijden en lijken me daardoor ook een onafhankelijk volk dat vrij solidair met elkaar om gaat. Als wij er met BZN waren had ik altijd het prettige gevoel een dagje uit te zijn; op een soort van  schoolreisje. Vooral voorbij Bergen op Zoom na de files, want die waren er op de weg er naar toe héééééééél veel en hééééél lang. Vaak traden we er met BZN twee avonden na elkaar op, bijvoorbeeld eerst in Goes en daarna in Terneuzen of omgekeerd; we bleven er dan om fileleede te voorkomen overnachten. Dat was altijd buitengwoon gezellig. Van files hadden we vandaag in elk geval geen last, wat is dat toch een sensatie!

Hier draaien we naar baan 09 toe op het vliegveld Midden Zeeland 

Na de lunch op vliegveld Midden Zeeland, stegen we op naar vliegveld Seppe bij Roosendaal. Hier net noordelijk van zagen we het uniek kerkje van Oudenbosch dat een beetje op de St. Pieter in Rome lijkt; ik kon niet nalaten het even snel te fotograferen. Volgens mij is Frans Bauer hier vorige week getrouwd of in elk geval hier tijdens zijn trouwerij geweest.Ik zag zoiets in de krant!

Een uniek plaatje : de mini St Pieter van Rome in het Nederlandse Oudenbosch

Op de terugweg naar lelystad bij Hilversum in de buurt waren zagen we plotseling een koddig kasteeltje opdoemen vanuit het weelderige groen; uiteraard maak je daar even een rondje voor, en kan de camera weer in stelling worden gebracht. Geef toe: zo zie je zo’n kasteel toch nooit ! Wat zouden de ridders en jonkvrouwen die zich er verkneukelden aan luitmuziek er voor over hebben gehad om hun woning zo eens van boven te kunnen zien!!