Ik kreeg leuke reactie op de journaalbijdrage van eergisteren over mijn ouders. Daarom vandaag nog eens terug in de tijd. Eerstens de foto die gemaakt werd op onze trouwdag  -25 mrt 1971-  op de stoep voor mijn ouderlijk huis in de Volendamse Dr Weverstraat op nr 24. Op deze foto staan vader en moeder en al mijn broers en zusters 37 geleden. Helaas zijn mijn vader 57 jaar – in 1984-, en broer Jaap 42 jaar – in 1996 – overleden.

Vlnr: Ben, Gaar, vóór Gaar staat Lowie, Vader, Arie, Jan, Nico, Moeder. Cor,Jannig, vóór Jannig staat Lida, Jaap , Kees 

De volgende foto is mij heel dierbaar, hij is genomen op Schiphol toen ik 7 jaar oud was, dus 53 jaar geleden in 1955. Zoals ik al eerder zei, hadden we het thuis ronduit arm. Mijn vader was fabrieksarbeider en met zo’n groot gezin  -11 kinderen waarvan ik de oudste -, wordt de spoeling dan bijster dun. Zo aten we veel havermoutpap, ieder zijn eigen fles, liggend op de grond naast elkaar in rotten van vier. Ook kregen we veel ondermaatste aaltjes die mijn vader in de haven bietste, te eten, en kon hij met zijn speciale snijtechniek een ons biefstuk zo verflinteren dat er een luchtige hoop rafels ontstond waar geen eind aan leek te komen als ie het met zijn mes alsof ie iets zwaars opzij drukte en van zijn op óns bord schoof. Ondanks dat alles zijn Moeder Maartje en Vader Kees er in geslaagd om ons op een bijzonder positieve wijze aan onze jeugd terug te laten denken. Zo ging ik, toen ik nog maar net 7 jaar oud was al met mijn vader naar Schiphol, en dat maakte zo’n enorme indruk op mij dat ik dat nu nog steeds weet.

Mijn vader had als kok in Haarlem in dienst gezeten en wist zodoende de weg in die kontreien. Eén keer per jaar mochten mijn vriend en ik met mijn vader mee, gedrieën op de fiets naar de Haarlemmermeer op bezoek bij kennissen, en ook naar Schiphol, om er te kijken naar de vliegtuigen. Een uitje waar ik al weken van te voren naar uitkeek. Toen reeds was ik al gefascineerd van alles wat vloog en met de vliegerij te maken had. Een paar jaar geleden kwam de onderstaande foto plotseling uit een vergeten kast van mijn moeder tevoorschijn. Wat was ik blij dat ik die zag. Daar sta ik, trots naast mijn vader bij een pipercub. Op de achtergrond de oude KLM Skymaster DC4. Wie had toen ooit kunnen denken dat ik later zelf beroepsvlieger met twee eigen vliegtuigen zou worden? Dat was op dat moment volstrekt ondenkbaar. Dat was echt de ver van mijn bed show voor ons. Ik weet nog goed dat ik stond te kwijlen bij het zien van al die vliegtuigen. Helaas heeft m’n vader nooit meegemaakt dat ik zelf vloog of er voor in opleiding was. Wat zou ie dat fantastisch gevonden hebben.

Als 7 jarig jongetje met mijn vader die toen 29 jaar oud was, op de fiets naar Schiphol

In juli 1993  – 15 jaar geleden – heb ik mijn moeder haar luchtdoop gegeven in de PH BNK. Het is de enige keer dat ze ooit gevlogen heeft. “En daar blijft het ook bij”, waren de woorden die ze uitsprak toen we waren geland. Ze vond het wel een belevenis zei ze voor het instappen, en uiteraard was het voor mij ook een ultieme ervaring om dat met mijn moeder mee te maken. Onderstaande foto werd gemaakt juist voor het instappen. Moeder Maartje stond al op de vleugel ! Het grote avontuur tegemoet. Later zei ze dat ze het voor mij gedaan had, voor haar hoefde het niet zo, maar ze had het wel leuk gevonden.

Af en toe blader ik weer eens door mijn zeer uitgebreide fotoarchief, vaak moet ik daarbij met plezier en soms weemoed aan allerlei bijzondere momenten en belevenissen terugdenken. Zo dacht ik net aan de eerste 10 jaren van BZN, toen wij een zeer sobere om maar niet te spreken arme tijd kenden. In 1976 kwam daar echter in één klap verandering in. Ik weet nog dat ik in sept 1976 om mijn werktuigbouwkunde studie aan de TU in Delft te kunnen blijven betalen, solliciteerde naar een baantje als leraar op de avond MTS Hendrick de Keijser in Amsterdam. De directeur van die MTS vond de reden van mijn sollicitatie wel sympathiek, daarom koos hij mij, uit een hele stapel sollicitaties.

Ik gaf echter nog maar nét een paar weken les, toen ik de directeur moest bellen dat ik die avond geen les kon geven omdat we die dag op nr 1 in de hitparade waren gekomen en een groot feest hadden. De man snapte er niets van, en vroeg me wat dat betekende. Met van emotie trillende stem legde ik hem uit,  dat die nr1 voor mij net zoiets was als de Duitse Lotto winnen. Hij vond het onder protest goed, maar op voorwaarde dat ik voor vervanging zou zorgen, hetgeen ik deed. Een collega student, nam de les vanaf die dag voorgoed waar. Toen ik vele jaren later probeerde mijn zoon Sander als leerling op de de bewuste MTS geplaatst te krijgen, was die collega er tot mijn verbazing nog steeds…. in de directie! 

Hier moest ik aan terugdenken toen ik net in een fotoalbum uit 1977  – ik was daar 29 jaar oud – foto’s zag van een bootreisje met de Thorline naar Zweden. Door het grote succes van BZN dat nu al één jaar duurde, verdienden we plotseling genoeg om ons te kunnen permitteren om mijn vader en moeder, die nog nooit op vakantie waren geweest, eens uit te nodigen, en dan nog wel op een boot naar een buitenland! Toenmalige BZN collega’s Cees Tol en zijn broer Thomas met hun resp. echtgenotes Tiny en Wil gingen ook mee. We hadden onze auto’s mee op de boot zodat we in Zweden mobiel waren. Het was vooral voor mijn vader en moeder, een ongelofelijk ervaring. Mijn vader was een eenvoudige fabrieksarbeider; er is niet veel fantasie voor nodig om te beseffen wat die twee met het grootbrengen van 11 kinderen – waarvan ik de oudste ben – in zulke omstandigheden hebben gepresteerd. Ze hadden nooit iets voor zichzelf, dus zeker geen vakantie, zelfs geen weekendje weg.

Moeder Maartje was in haar klederdracht een bijzondere verschijning op de boot, maar ook in Zweden op de weg, waar ze zelfs een sneeuwballetje gooide. Achter moeder staan Mary en mijn Vader. Op de foto rechtsonder vlnr Thomas Tol, Wil, Vader, Moeder, Tiny, Cees Tol, Mary

Foto onder: Ook een Zweeds etentje konden we ons veroorloven.  VLNR Wil, Mary , Vader, Moeder, Thomas , Cees

Foto hierboven: Hier sta ik (29) dan naast mijn vader( 51) en moeder(53)  in het Zweedse landschap,

Op dit moment leeft mijn moeder gelukkig nog, ze is nu 84 jaar oud. In redelijk goede lichamelijke en zeer goede geestelijke gezondheid, woont ze nog steeds zelfstandig. In de BZN docusoap was te zien dat ze ruim 200 videobanden van BZN heeft opgenomen en gearchiveerd. Ook was ze tijdens onze “Last Concert” in Ahoy op 16 juni vorig jaar prominent en behoorlijk geëmotioneerd in beeld tijdens de live TV uitzending. Ze is gelukkig zeker niet eenzaam. Alle kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen komen wekelijks op bezoek en is het er altijd een drukte van jewelste. Elke zaterdagmiddag is het groot feest, dan komen alle kids tegelijk binnen en is mijn moeder met plezier nog steeds de ober, bartender en pro deo uitbater tegelijk. In de BZN tijd was ik daar nooit bij, dan stond ik tegen die tijd al in de file, maar nu uiteraard w’el. Het wordt dan vaak heel gezellig met bier en wijn tot in de avond.

Vader Kees is helaas op 57 jarige leeftijd in 1984 overleden aan een hartstilstand. Mijn vader was een buitengewoon graag geziene en sympathieke mens. Hij was een groot BZN fan maar bovenal mijn grootste vriend. Ik had hem graag nog mijn verdere leven willen laten zien; hij was heel trots op zijn kinderen. Ik koester vele dierbare herinneringen aan hem; hij is nog heel vaak in mijn gedachten.