Vanmorgen toog ik naar Lelystad voor het geven van een vliegles; de leerling uit Heemskerk had geluk, het was “kastelenweer”, zoals we het weer van vandaag – blauwe lucht met enkele felle buien – in de vliegerij noemen. Op de terugweg van het Noordzeestrand naar Lelystad maakte ik ter hoogte van Zaanstad een tegenlicht foto richting Amsterdam.

Onder: ter hoogte van Zaanstad maakte ik deze tegenlicht foto richting Amsterdam; met dit soort bizarre lichtomstandigheden heeft een camera niets meer te vertellen; het licht gaat dan zijn eigen gang 

Vanmiddag stond in het teken van het diploma zwemmen van onze kleinkinderen Jan en Kees in zwembad de Waterdam in Volendam. Ze hebben een tijd lang over het  A- diploma gedaan, maar het B,-  en vandaag dus C diploma,- haalden ze in relatief korte tijd.

Onder: Tijdens het wedstrijdzwemmen vanmiddag wonnen zoals te zien is op de foto Jan en Kees met grote overmacht.

Onder: Tussen de vele toeschouwers de beide opa’s en oma’s van Jan en Kees vlnr: Mijn lege stoel, Kees Tol, de vader van Tamara, moeder Tamara zelf, Mary, broertje Tim die even bijtankt, en Griet, de moeder van onze schoondochter Tamara. Griet is in Volendam bekend van haar wolwinkel.

Onder: Trots laten onze tweeling-kleinkinderen Jan en Kees hun nieuwe diploma zien. Ze hebben nu dus zwemdiploma’s A, B en C en hun “Veter diploma”. Ze zijn nog maar net 6 jaar. Toen ik zo oud was had ik nog geen enkel diploma !

Onder: Nadat Jan en Kees geslaagd waren dronken we bij Tamara thuis nog even een kopje koffie. Prettig verrast waren we toen ineens onze kleinzoon Tim,  – groot liefhebber van chocolade letters, – uitgedost als Jimmy Hendrix een heuse gitaarsolo weggaf. Dat is toch knap want hij had de gitaar pas de avond ervoor van Sinterklaas gekregen. Mary en ik zijn heel blij dat er nu toch een nazaat in mijn voetsporen lijkt te treden. Er bleek bij nader inzien een computer met speakers in het plastic object te zitten; en Tim weet hoe het werkt, en er geluid uit te krijgen! Het was vooral verassend omdat we Tim nog nooit hadden horen zingen.Hij maakt tot nu toe, – als hij er zin in heeft, – alleen maar bizarre Dino geluiden. Dino’s zijn z’n favoriete speelkameraden. Tim heeft de muzikaliteit van twee kanten, want zijn moeder heeft hem de muziek met de paplepel letterlijk en figuurlijk ingegoten natuurlijk.

Over drie weken vertrekken we met álle kinderen en álle kleinkinderen naar het Oostenrijkse Maria Alm, waar we 9 dagen in de sneeuw zullen verblijven en als gehele familie deze keer oud en nieuw zullen vieren. Mooier kan het niet natuurlijk. Op oudejaarsavond zal een Oostenrijkse Kapel in ons hotel de “Oberkrainer Musik” verzorgen en op nieuwjaarsdag hebben we vanaf s’ middags 4 uur onze eigen Oostenrijkse Musiker in een aparte daartoe bestemde Weinstuberl van het hotel ingehuurd. Dat wordt knallen, dat wordt feesten !!  En dat is hoognodig waarde vrienden, met al die barre tijden door de credietcrisis voor de boeg. Voorlopig zal de credietcrisis het nog even zonder ons moeten doen, want ná thuiskomst van de skipret op 4 januari gaan we ons opmaken voor onze wereldreis van enkele maanden, die de 11de januari zal starten. Er moeten in die korte tijd nog een aantal voorbereidingen getroffen worden met onze kennissen die in de tijd dat wij weg zijn continue ons huis zullen bewonen. 

De wintervakantie zelf vraagt niet zo veel voorbereiding, we weten inmidels wel hoe dat allemaal gaat;met de wereldreis echter, zijn we inmiddels bijna elke dag een paar uur bezig; maar zulke klusjes doen de Tuijpjens met plezier, natuurlijk.    

De profcheck ter behoud van mijn bevoegdheid als vlieginstructeur, eergistermiddag, leek aardig op het instructeurs-examen dat ik vele jaren geleden aflegde. Gelukkig ben ik weer geslaagd. Dat zorgde eergisteravond voor een relaxed gevoel tijdens de jaarlijkse pakjes-vóóravond voor de kleinkinderen. We namen er een lekker wijntje op. Aanstaande zondagavond vieren we Sinterklaas met onze kinderen samen, zonder de kleintjes erbij; met een gezamenlijke gourmet en warme Bisschopswijn in de Weinstube onder ons huis. Daar kijken we nú al naar uit.

Onder: De kleinkinderen werden bijna hysterisch toen ze in de kinderkamer onder ons huis de tafel en de jutezakken vól met kado’s ontdekten; ze waren niet meer aanspreekbaar, en wilden nog maar één ding: zo veel en snel mogelijk alles uitpakken. Ieder heeft één pakje in de hand en één op het oog!!   

Onder: Ná het uitpakken kwamen de door de adrenaline opgefokte kids langzaam weer bij hun positieven en begonnen te kijken wat er eigenlijk allemaal in die pakjes zat;  dat doen ze dan in de naast de kinderkamer gelegen Weinstube samen met ons. Het werd een hele gezellige avond, zoals altijd als ons “kroost” er is. De kleine Nico zit linksonder op de foto, – net buiten beeld,- bij zijn ouders Kees en Sylvia op schoot gezeten te praten tegen zijn kado: LaLa van de Teletubbies . Sander zit zoals altijd te filmen; schoondochter Tamara loopt met de vishapjes en oliebollen op en af, en Vincent en Brenda – links- hebben aan schoondochter Brenda te zien een spannend Sinterklaas gesprek. De kleine Tim die tussen Mary en Brenda deels zichtbaar is, heeft hier nét een korte eetpauze ingelast. “Wie niet sterk is moet slim zijn”, heeft Tim, die met twee oudere snoepgrage broers in zijn nabijheid leeft, geleerd. Voor de zekerheid at hij daarom ,- schuil onder de tafel in de kinderkamer,-  eerst maar even snel al zijn chocoladeletters op. Dan kunnen die door niemand meer afgepakt worden. Kortom, het was gezellig bij de Tuijpjes.  

OUDE BZN FOTO’S

Onder: In dit “Agatha Christie”- achtige hotel in het Schotse Gairloch verbleven we in aug/sept 1980 met BZN een paar dagen tijdens de opnames van de TV special van de CD “Green Valleys”. Ik heb de foto genomen vanaf het strand waar het Gairloch Hotel aan gelegen was. Voor de deur van het hotel staat het busje van de Huyskens naast de bus geparkeerd waarmee de Schotse chauffeur Andy ons door de omgeving reed 

De regisseur van de Schotland TV special van aug/sept 1980 had bedacht dat het wel leuk zou zijn om slowmotionbeelden te laten zien van rennende BZN leden op het strand vóór het hotel in Gairloch, – zie foto hierboven en onder – waar we een paar dagen logeerden. We hebben dit een paar keer over moeten doen, maar daar hadden we geen bezwaar tegen; over het algemeen viel dit soort gebbetjes bij ons wel in de smaak. Dit in grote tegenstelling tot het poseren voor hoesfoto-sessies, hetgeen de meesten van ons door de jaren heen als de grootst mogelijke kwelling hebben ervaren. Ik zag er altijd al een paar dagen van te voren tegen op, en werd zelfs beroerd bij de gedachte. Vooral omdat het altijd uren duurde voordat iedereen eens geschminkt en aangekleed was, en dan duurde het daarna vaak nog tergend lang voordat de groep eens op de set geformeerd was. Iedereen bleef maar ouwehoeren en door elkaar heen lopen. Als we dan eindelijk op de set aangekomen net een bepaalde pose afgewerkt had wilden sommigen al weer omkleden, waarna het wachten weer opnieuw begon. Tragisch allemaal! Ik heb die kledingwissels tijdens de hoesfotosessies nooit goed begrepen, want je wilde toch met je mooiste outfit van dat moment op de hoes, en zou het niet méér dan logisch zijn om op alle mogelijke kandidaat hoesfoto’s dat ene favoriete setje kleding te dragen. Je hebt dan gegarandeerd op ongeacht welke gekozen hoesfoto, je mooiste setje aan. Pure logica. Het liep altijd anders, en bij het uitkiezen van hoesfoto’s letten overigens een aantal bandleden er – nog los van de kleding –  altijd alleen maar op, of hij of zij er zelf wel “voordelig” op stond. Om “onvoordelig” zoveel mogelijk te voorkomen riep Jacques Hetsen juist vóór elke foto opname, naast of achter de fotograaf staand, altijd luidschreeuwend:” buiken iiiiin, kin omhooooooog, en ogen optrekkeeee manneeeeeee”. Daarbij maakte hij dan de gekste geluiden en kronkel bewegingen om ons maar aan het lachen te krijgen. Het was vermakelijk hoe “vreemden” of op lokatie toevallige passanten  op dit bizarre gedrag van Jacques reageerden. Met stomheid geslagen meestal. Vooral als men ons vroeg “wie is die man”, en wij antwoordden: “onze manager”. Dat maakte Jacques geen bal uit; als wij maar lachend op de foto stonden, dáár ging het hem om.

Onder: Op het strand vóór het Gairloch Hotel in aug/sept 1980 werden “hardloop-shots” gemaakt, die in de special in slow motion te zien waren. Op dit strand hadden we ook een interviewsessie met Jip Goldstein de inmiddels overleden popjournalist van de Telgraaf. Jip kwam voor een paar dagen naar Gairloch, en dat wil wat zeggen, want Jip was een echte icoon onder het popjournaille. Van Jip was bekend dat hij er niet in spuugde (sterke drank), maar niemand in het vak had hem ooit dronken gezien, en hij ging er ook prat op nog nooit een kater te hebben gehad. Om aan de weet te komen wie Lady Mc Corey was nam ie aan het eind van de dag twee flessen whiskey mee naar het vóór het hotel gelegen strand om ons wat loslippiger te maken. Ik weet nog goed dat Cees Tol en ik het met Jip nog tot diep in de nacht – op het warme zand gezeten – hebben volgehouden, om het door de roddelpers verzonnen verhaal dat Lady McCorey een Volendamse vrouw zou zijn – wat een onbenulligheid allemaal – niet te “ontkrachten”. We hebben Jip maar in het onzekere gelaten, maar werden wel behoorlijk bezopen van al die whiskey; óók Jip trouwens tot ons genoegen. Ik heb nog twee dagen met een ongestelde maag rondgelopen door deze escapade. Lady Mc Corey bestond alleen in het liedje, omdat het lekker “bekte” op het melodielijntje, net als trouwens “Pearly Dumm” niet bestond, en ook “The Old Calahan” aan ons brein ontsproten is, in tegenstelling met wat er allemaal over geschreven werd in de bladen. We lieten iedereen maar in die waan. 

Het was overigens niet altijd kommer en kwel in de fotostudio’s. Één keer hebben we tijdens een hoesfoto-shoot in de studio bij Pim Westerweel zo’n ongehoorde lachbui gehad dat we zeker een uur niet hebben kunnen werken. Pim had in zijn studio op de bar altijd schaaltjes vol perpernoten of andere soortgelijke snoepjes staan. Tijdens de koffie graaide ons aller Jacques Hetsen daar altijd gretig in en frommelde handen vol tegelijk tegen zijn mond aan. Daar keek niemand van op, we waren tijdens de talloze borreluren gewend geraakt aan die karakteristieke vuist vol pinda’s e.d bij zijn gezicht. Totdat die ene keer Pim Westerweel ineens een beetje zorgelijk begon te kijken en te proesten. “Vind je ze lekker Jacques”, vroeg Pim bijna huilend van het lachen? Jacques snapte er niets van en knabbelde rustig door. “Je hebt nu een hele zak Bonzo hondenbrokjes op man” schaterde Pim, kijkend naar zijn twee grote viervoeters om wier maaltijd het ging. Jacques’ ogen begonnen verschrikt uit te puilen en ineens rende hij kotsbewegingen makend met een rot vaart naar de WC.. De hele band heeft op de grond gelegen. We kwamen niet meer bij. Ik weet nog goed dat ik thuisgekomen nog steeds zat te huilen van het lachen. Dat dit nou precies Jacques moest overkomen; het had niet mooier gekund. Aan dit soort dierbare momenten denk ik steeds vaker terug. Mooi was die tijd!

Van mijn sympathieke ex-collega, duizendpoot c.q manus van alles en nog wat: John Meijer, kreeg ik het adres van de website van zijn nieuwe band met Dick Plat en Fred Snel: ” All The Best ” :  www.allthebest.eu  Het is een hele stijlvolle en mooie website die John waarschijnlijk zelf wel gemaakt zal hebben. Het lijkt me een ambitieus muziekgezelschap, en het viel me op dat ze een waanzinnig uitgebreid repertoire spelen. Uiteraard wens ik John, Dick en Fred heel veel succes, en vooral weinig files.