Gisteren, met het wat slechtere weer, was een mooie dag om wat foto’s die ik de laatste tijd gemaakt heb te selecteren, bewerken en te archiveren. Nu vind ik dat bepaald geen straf; integendeel, ik doe niets liever. Urenlang kan kan ik er achtereen mee bezig  zijn zonder de tijd in de gaten te hebben. Daarna kreeg ik bezoek van mijn goede vriend ex-burgemeester van onze gemeente, Frank IJsselmuiden. Hij had zijn laptop mee, en vroeg mij hem te leren hoe daarmee zijn foto’s te bewerken. Omdat hij de juiste software niet op zijn krakerige oude laptop had, heb ik hiervoor de hulp van ex-collega en IT wonderdokter John Meijer ingeroepen. Als de software van John niets oplost is er helaas geen toekomst meer voor het antieke laptopje van IJsselmuiden.

Ik kwam tijdens het bijwerken van mijn fotobestanden allerlei foto’s tegen die op zich niets met elkaar te maken lijken te hebben, maar die ik jullie toch graag wil laten zien. Nu we het toch even over John Meijer habben:  hieronder een foto van hem dd 27 aug 2003. Het pad van een artiest gaat niet altijd over rozen blijkt hieruit. We waren bezig met de clip voor “De Zon de Zee” waarin de muzikanten in dozen over bergen en door dalen rollen en uiteindelijk in een weiland terecht komen. Er kwam veel videotechniek aan te pas, zo konden de opnames van de muzikanten in doos in de studio gemaakt worden. De doos werd door de regisseur bewogen en John lag er kronkelend in gitaar te spelen. Het was gelukkig play back, dat wél. 

John Meijer in de kartonnen doss voor de chromakey

Een dag later op 28 augustus 2003 waren we op bezoek bij de Koninklijke Nederlandse Reddingsbrigade in IJmuiden. We kregen daar een rondleiding, maar wat nog mooier was , we mochten mee met de nieuwe krachtpatser: “Koos van Messel”, een nieuwe reddingboot. Ter demonstratie gingen Jan Keizer, John en Carola, die voor mij de show stal, te water, waaruit ze dan door de KNRM gered werd. Een hele mooie dag, zoals we er vele beleefden tijdens de opnames voor de TV special  die dat jaar geheel in Nederland opgenomen werd. 

Op de kade vóór de vaart met de Koos van Messel, eigenlijk best wel een bizarre foto!   

Twee maanden later waren we op bezoek bij Dirk van de Horst, die eind 2002 begin 2003 te horen gekregen had dat hij uitgezaaide prostaatkanker had. Dirk zag het toen nog helemaal zitten en geloofde écht dat ie wel weer op zou knappen, terwijl wij en zijn vrouw Alice wisten dat het niet lang meer zou duren. Dirk en Alice waren zelfs net verhuisd naar een recreatiebungalow ergens in de kop van Noordholland. Trots liet ie ons alle vertrekken van zijn nieuwe paradijs zien, en vertelde ons nog dat hij voorzag dat er in Nederland binnenkort blijvend in vakantiewoningen gewoond mocht worden. Behalve in Gelderland is dat er trouwens nog steeds niet van gekomen. In de stacaravan wilden wij tijdens ons bezoek Dirk voor het eerst de Troubadour laten horen, maar hij had geen afspeelmogelijkheid, dus liepen we naar mijn auto om te luisteren. Tien maanden na het maken van deze foto overleed Dirk.

De doodzieke Dirk vol trots en goede moed voor zijn nieuwe woning;     

De veel te vroege dood van Dirk heeft een enorme impact op de BZN leden gehad. Het heeft mij nog eens doordrongen van wat ik al wist. Dat het leven maar kort is en dat je ervan moet genieten als het nog kan. Dirks dood heeft een belangrijke rol op de achtergrond gespeeld bij mijn beslissing om na een mensenleven lang BZN, nu, op mijn leeftijd, te stoppen met carriere maken en met business, kortom met werken. Ik vind dat nu toe een van de beste beslissingen die ik in mijn leven genomen heb. Dank je Dirk !  

Het helaas alweer voorbije mooie weer van de afgelopen dagen heeft onze gedachten toch weer een beetje in de zomerse vakantiesferen gebracht. Daar zaten we toch al een beetje in want we zijn druk bezig met het voorbereiden van onze komende wereldreis naar o.a Nieuw Zeeland, en bovendien willen we dit jaar éérst nog een rondreis maken door India en Nepal. We dachten dat in juli te kunnen doen, maar omdat het daar nu regentijd is hebben we deze week definitief besloten die reis uit te stellen tot oktober/november aanstaande. We hebben ons hart echter voor altijd verpand aan Griekenland. In de Pelleponesos, het Griekse binnenland, dat ook op ons programma staat, is het nu even te warm, dus vertrekken we zeer binnenkort voor een paar weken naar een Grieks eiland. We voelen ons daar thuis; het is er altijd mooi weer, en prettig warm door een verkoelend zeebriesje. Er heerst een zeer ongedwongen sfeer, en bovendien is het er – nog – niet al te druk. Eigenlijk is het net of we daar met een magneet naar toe worden getrokken. Ik kan er gewoonweg van dromen!

In het aardse paradijs op het eiland Karpathos. 

We bevinden ons in de riante situatie dat we dergelijke Griekse trips niet ver van te voren hoeven te plannen, we hebben geen BZN agenda of andere verplichtingen meer, dus kunnen écht alle kanten op. Daarom zijn we nog eens goed aan het rondkijken op internet en in reisboeken. Er zijn honderden paradijselijke Griekse eilanden; het is moeilijk kiezen, want we vinden ze allemaal mooi; elk eiland heeft zo z’n eigen schoonheid. We hebben al vele eilanden bezocht maar ik moet bekennen dat Karpatos, waar we een tijdje terug waren, hoog op ons herhalings verlanglijstje staat. Misschien komt dat onbewust wel omdat we daar onverwacht een openluchtconcert zagen van George Dalaras, de nationale zangtrots van Griekenland. Wat een sensatie was dat, ik heb er met tranen in mijn ogen naar gekeken en geluisterd. Helemaal mijn muziek, en dan live uitgevoerd door 12 man groot Grieks top orkest. Diepe ontroering; geen tapes, maar échte virtuoze muzikanten, weergaloze zangers en zangeressen, échte emotie! Zojuist ben ik weer even weggedroomd bij het zien van mijn Karpathos foto’s. Vooral als ik er dan de muziek van Dalaras bij aanzet krijg ik weer de kriebels. Met plezier toon ik daarom nu even een paar zwoele exemplaren uit mijn rijke Karpathos-fotocollectie.

Een foto die ik in Karpathos maakte tijdens het openlucht-live optreden van George Dalaras (met verlichte broek), de ongekroonde “koning” van Griekenland.

Het leven op de Griekse eilanden is back to basic; er zijn geen vier of vijfsterrenhotels.  – Een aantal toeristische eilanden als bv Rhodos uitgezonderd – Hoewel wij volop kunnen genieten van extreem luxe hotels, zoeken we dat op de Griekse eilanden helemaal niet. Vooral rust en gemoedelijkheid, ongereptheid en eenvoudig maar lekker eten en drinken in een paradijselijke omgeving hebben ons hart hier gestolen. Waar vind je deze oer- ingrediënten van een bruin leven op drie uur vliegen nog? Op den keeper beschouwd is dat nou juist een onbetaalbare vorm van luxe.

Wij zijn zeker geen hotelzwembadzitters ,-  of strandliefhbbers, zoals je in het BZN lied “De Zon, de Zee”, al hebt kunnen horen. Drukke stranden vermijden we zelfs voor een enkele duik al. We gaan liever elke dag op pad, maar wel heel bolletjes aan natuurlijk, we nemen overal rustig de tijd voor. Op elk Grieks eiland waar we landen staat onze FWD jeepje met open dak, – natural airco – , al klaar op het vliegveld. Vanuit ons hotel rijden we dan elke dag naar een ander interessant deel of dorp van het eiland over smalle bergweggetjes en langs kleine verlaten baaitjes, waar we indien nodig even uitstappen om een verkoelende duik te nemen en even te rusten. Vaak lunchen/dineren, – of wat er voor doorgaat – we dan op het terrasje van een eenvoudige taverne met een flesje lokale wijn, in een van de kleine vissersdorpjes bij de zee. Als Volendammers zijn we grote vis liefhebbers en wat dat betreft zit je op een eiland natuurlijk bingo. 

Een van de vele afgelegen pittoreske baaitjes, die je in Karpathos onderweg tegenkomt, en waar je heerlijk rustig even kunt zwemmen en wat simpels eten. Overigens vind je die baaitjes op praktisch alle Griekse eilanden, vooral op Samos.

Hieronder staan we met onze kleine FWD in de bergen in noordelijk Karpathos juist voor het beroemde dorp Olympus. Wat een genoegen om in deze ongerepte natuur rond te rijden. Het gebeurt om de haverklap dat je hier verdwaalt; er staan namelijk lang niet overal borden, en de meeste borden hebben alleen Griekse opschriften. Vaak kom je ook urenlang niemand tegen, er zijn dan ook helemaal nergens files! Nog geen meter !