De oostkust van Pilion is landschappelijk en qua natuur veel  boeiender dan de westkust. Er zijn ruige hoge bergen,  steile weggetjes die naar de kust  leiden en er  zijn opvallend veel loofbossen op de berghellingen. We waanden ons gistermiddag bijna in Tirol. Overigens hebben we inmiddels begrepen dat  Ghania,- hier om de hoek, weliswaar één  van de zeven skigebieden van Griekenland is;  het is wel een van de meest zekere en mondainste skioorden.  De sneeuw komt elk jaar tot in Portaria , waar wij nu zitten in een moordende  hitte.  Het is hier daarom  s´winters drukker dan in de zomer.  Dat verklaart ook de openhaard die wij in onze kamer hebben.

Milopotamos beach aan de oostkust van Pilion, mooi, maar voor ons te druk.

Hoe mooi en ruig de oostkust is, er zijn maar weinig  baaitjes om te zwemmen. Wij stopten eerst even in Mylopotamos, zie foto boven, waar een van de beroemdste strandjes van Pilios ligt. Toegegeven, het is  meer dan fraai , maar wij vonden het er te druk. Even verderop kwamen we via een naar beneden suizend slingerweggetje in een baaitje dat van de weg af niet te zien is, en niet eens op de kaart staat. Labidonas Beach.  Na een kamikazeritje met de FWD en een ferme klauterpartij naar beneden, kwamen we oog in oog met een door de natuur gevormd onvoorstelbaar mooi droomplekje. We hoefden ons weggooisetje  niet eens mee te nemen, want er stonden nog wat stoelen voor ons klaar.

Labidonas beach, waar we gistermiddag even wat verkoeling zochten, er waren maar weinig mensen.

Om ons tijdens het reizen even op te frissen stoppen we vaak bij kleine strandjes of baaitjes waar niemand of niets is. In het rulle zand liggen om daarna even te drogen vinden we ook maar niets , en luchtbedden en een parasol in het vliegtuig meenemen zien we ook niet zitten.  Daarom kopen we als we aankomen een weggooistrandsetje, bestaande uit twee luchtbedden en een parasol. Op de laatste dag geven we die aan in het zand liggende Grieken op het strand.  Iedereen blij!

Vanuit labidonas beach groeten wij hieronder  speciaal onze kinderen even.

Vandaag beleefden we een hele warme maar zeer spectaculaire dag. We reden naar Meteora bij het plekje Kalambaka in de Pelloponesos.  Hier is een zeer bijzonder en wereldberoemd verschijnsel te zien. In de 9^de tot de 11^de eeuw bouwden als asceten levende  monniken hier kloosters  bovenop steile rotsen.  Ze wilden verheven van het aardse, dicht bij de hemel , in rust , maar vooral volkomen geïsoleerd leven.  Zowel de aanwezigheid van die vreemde rotsen daar zomaar in het open land verrijzend, als wel de waanzinnige aanwezigheid van die kloosters  op die onmogelijke locaties  hebben mij vandaag versteld doen staan.  Ik wil daar later nog eens een  stukje in dit journaal over schrijven. Ik had er al het een en ander over gelezen maar nu wil ik er alles van weten! 

Vanmiddag was een zeer hete exercitie tussen de rotskloosters, met veel klim,- en loopwerk.Toen we om 18:00  hr van aan de voet van Meteora het plaatsje Kalambata binnereden was het er nog 38 graden zie foto hieronder 

Monniken in de 9de eeuw bouwden hier kloosters, waren ze nou helemaal gek geworden?

Er zijn in Pilion, een schiereiland aan het vasteland van Griekenland, momenteel weinig toeristen, zeker geen buitenlanders. Het zijn voornamelijk dagjesmensen uit Athene en Volos die je hier dungezaaid tegenkomt. In mei en Juni zijn er wat Nederlanders, maar in Juli vinden die het hier veel te heet. Daar valt wel wat voor te zeggen, want het kwik loopt hier dan net als vandaag bijna elke dag op tot boven de 40 graden Celsius. In het zuiden van Pilion, waar we gisteren waren, lijkt het wel uitgestorven. Eigenlijk niet zo logisch, want het is hier ongerept mooi.

Een van de vele mooie plekjes die we onderweg naar het zuiden van Pilion, tegenkwamen. Marathias ! 

Het is stil en verlaten in het zuidelijkste deel van Pilion, zelfs in het grootste dorp Kriterie, boven op de berg, als wij daar in de middag binnenrijden. De Grieken slapen dan, want het is buiten snikheet. Te heet. Vandaar rijden we nietsvermoedend een van de meest verlaten gehuchten van Pilion binnen. Een van die vergeten oorden zoals die wel vaker spontaan ons pad kruisten op de Griekse eilanden. Kottes is de naam. Niet meer dan een vissershaventje waar een paar visserlui en hun vrouwen aan wonen. Waar de rust, die uitgaat van krakelende krekels, af en toe slechts wordt verstoord door het gedempte geluid van klotsende golven op de ranke vissrschuitjes. Er is zowaar een overdekt terras, waar een paar oudere Griekse ex-vissers, schuilend voor de koperen ploert, over koetjes en kalfjes praten. Aan hun reacties, als wij daar binnenkomen, is te zien dat hier bijna nooit iemand komt. Het biertje dat we bestellen, en de meloen, worden in het tegenover het terrasje gelegen woonhuis door moeder de vrouw tafelklaar gemaakt. In deze basale ongerepte rust, en volkomen ongedwongenheid zitten wij in onze knollentuin. Hier gaan we voor. In zo´n nog onaangetast paradijsje kunnen wij urenlang genieten van de mens in zijn oer-ambiance. Dat hebben we gisteren dan ook gedaan.

Kottes, een stil en verlaten havenplekje waar we gisteren urenlang op het primitieve terras links op de foto zaten te genieten van de rust om ons heen.     

Het overdekte terras cq restaurant van Kottes gistermiddag