Gisteren slaagde mijn vliegleerling Johan Klouwer in de PH-BZN voor zijn PPL praktijk- vliegexamen. Vanaf deze plaats hartelijk gefeliciteerd Johan, ik wens je nog “many happy landings”. Een van mijn andere Volendamse ex-leerlingen Evert Voortman vloog afgelopen week zijn eerste vlucht als co-piloot op een boeing 737 van Ryanair vanuit het Italiaanse Pisa. Hij kwam 4 jaar geleden als 21 jarige bouwvakker  naar mij toe om vlieglessen te nemen, maar was vooral bang dat zijn Engelse taal niet voldoende was. Hij kreeg daarom tijdens zijn vliegopleiding hierin wat bijlessen van de Engelse lerares van John Meijer. Deze week mailde hij mij dat hij zijn eerste vlucht had gemaakt en tevens de 200 passagiers achter hem in het Engels had toegesproken. Daar kan ik nou warm van worden.    

Het was vandaag een regenachtige dag, dus een mooie gelegenheid om eens wat foto’s van onze laatste Griekenlandreis te selecteren, bewerken en te archiveren. Een klusje dat ik minstens net zo mooi vind als het fotograferen zelf, en waar ik ook ruim de tijd voor neem. Af en toe zal ik er hier eens een paar publiceren.

Zoals onderstaande foto’s die ik maakte op de Noordpunt van het eiland Skiathos, bij het gehucht Kastro. Dit is eigenlijk niet meer dan een bijna onbereikbare rots waar monniken eeuwen geleden een paar kloosters op bouwden. Het was een zeer slopende en zweterige wandeling naar de top van het rotscomplex, waar nog wat resten van de kloosters overeind staan. Bijzondere wezens, die kluizenaars, om op zo’n vreemde plek je huis te bouwen. De tocht er naar toe is overigens meer dan de moeite waard alleen al vanwege de schitterende uitzichten die men van boven heeft, met name richting Kastrobeach. Een maagdelijke plek waar je alleen langs een kronkelig en steil rotspad te voet kan komen.

Op onderstaande foto een overzicht van de rots waarachter de kloosters min of meer verscholen liggen. Deze verborgenheid is natuurlijk een van de redenen geweest waarom de monniken juist deze plek tot hun domicilie kozen   

Onder: Tijdens de klauterpartij tussen de rotsen door is plotseling Kastrobeach beneden te zien. Wie hier naar toe wil heeft nog een lange weg te gaan, letterlijk en figuurlijk, en dat kan alleen met de “benenwagen” , of per boot natuurlijk.

Hieronder de rots van dichtbij; bedenk dat de rotsweggetjes en trappetjes pas veel later zijn aangelegd, toen de monniken er al niet meer woonden. Zij hebben zich als trappezewerkers toegang tot de vesting moeten verschaffen, met netten en touwen, net als in de Meteorakloosters. Linksboven is de goed af te sluiten oorspronkelijke ingang van het kloostergehucht te zien.  Op de top rechts op de foto de Griekse vlag waar ik naar toe klauterde. 

Hieronder het Kastrobeach gekiekt vanaf  de blauwe vlag op de rechtse rotspunt foto boven. De monniken, die dit adembenemende uitzicht eeuwen geleden ook al hadden, zullen staande in hun warme pijen, toch vaak gekweld zijn geweest bij het aanzien van deze paradijselijke,- edoch aardse – plek. Een dergelijke ambiance maakt toch de meest basale driften in een menselijk wezen los. Al was het alleen maar om zonder pij eventjes te zwemmen, ook al was er toen nog geen schitterend gelegen “bush-taverne”, zoals nu.  Het kan toch bijna niet ludieker vrienden? Op dit afgelegen en bijna onbereikbare “strand” gelden nog de wetten der natuur!

Gisteren konden Carola en ik tijdens de rit naar en van Hoogerheide, omdanks de trieste aanleiding voor deze reis, weer eens wat “bijpraten”. We hadden elkaar al een tijd niet meer gezien. Zij was met haar gezin op vakantie geweest naar Canada en had daar een rondreis gemaakt, die heel goed was bevallen, al hadden ze wat weinig beloofde Orka’s voor de lens gehad. Ze zei me nog steeds veel plezier in het zingen te hebben, al denkt ze nog met weemoed terug aan die prachtige BZN tijd waarin alles zo op rolletjes liep, en vooral aan de ongekende gezelligheid onder elkaar, een aspect dat Carola net als ik toch wel mist. Ook hadden we het, na al die verhalen over Denise, over het bijzondere leven dat al die fans met elkaar hebben geleid, als het ware in een sub-cultuur die rond BZN is ontstaan. Binnenkort zullen alle ex-BZN leden elkaar trouwens allemaal weer treffen in een vergadering betreffende het afwikkelen van een zakelijke verbintenis.

Vandaag fietsten we met onze kleinkinderen Jan, Kees en Tim in Volendam en omgeving. Het leek af en toe net één lange fotosessie; ik ben met vele Nederlanders die een dagje Volendam deden, samen op de kiek gegaan. “Hier kom je nog eens een BN-er tegen op straat”, hoorde ik iemand roepen. Sommigen hebben zelfs een lijstje bij zich met BN-ers die ze in Volendam nog hopen te strikken voor een fotootje. Het is eigenlijk wel leuk. Van alle kanten word je aangeklampt en wordt er enthousiast naar je gezwaaid of geroepen. De meesten vragen mij bezorgd hoe het nu gaat, ná BZN. Toch wel sympathiek, al die positieve en bezorgde belangstelling, en ook leuk om te weten dat men je nog niet vergeten is.

De kleinkinderen vinden het ook best wel interessant dat al die mensen met hun bappie op de foto willen. Soms moeten ze ook even aantreden, en dat vinden ze helemaal te gek natuurlijk. Maar ja wat wil je; met zangeres Tamara als moeder, en hun bap die 42 jaar lang bij BZN zat. Het bloed kruipt etc….  

In mijn archief vond ik zojuist nog de onderstaande foto van JJJ productions bestaande uit Jan Keizer,Jack Veerman en Jan Tuijp samen met Jan(tje) Smit uit 1997. We ontvingen hier onze 1ste gouden en platina CD met Jan Smit; er zouden er de 5 daaropvolgende jaren nog velen volgen. In totaal maakten we 10 CD’s met Jan Smit  waaronder álle 5 Duitstalige Hit CD’s.De twee extra exemplaren op de foto waren voor onze producer Roy Beltman en Cor Aaftink van Corduroy Productions, die ook aan het project meewerkten. Roy Beltman is in 2005 overleden. 

De eerste gouden en platina CD die we kregen als producer/songwriter/tekstschrijvers van Jan Smit in 1997. De samenwerking duurde 5 jaar lang tot 2002. Deze foto werd gemaakt in de toenmalige woning van Jack Veerman