BOVEN DE VINCENTIUSKERK IN VOLENDAM

Het werd tijd om met één van de eigen kisten weer eens zelf het luchtruim te kiezen, dat gebeurde dan ook gisteren tijdens een lesvlucht. Wat een genoegen is dat toch steeds weer, echt even lekker bijkomen! Boven Volendam maakte ik zo maar eens een luchtfoto van onze Vincentiuskerk, met de daarachter gelegen begraafplaats. Deze kerk heeft voor mij en al mijn Volendamse generatiegenoten, – allemaal katholiek – , een belangrijke rol gespeeld in mijn jeugd, en voor sommigen ook later nog. Hier werd om te beginnen iedereen katholiek gedoopt, getrouwd en – indien reeds van toepassing, – ook weer begraven. Als het even kon gingen we elke dag ter kerke. In het weekend zelfs twee keer. Na de hoogmis pakten we dan in de namiddag nog even het “Lof” mee, een korte dienst. Dan wist je maar zeker dat je in de hemel kwam. Op school werd dagelijks door meester Mol gecontroleerd of je wel naar de lerk geweest was. Hij vroeg daartoe elke morgen steevast in de klas welk “kasuivel”  – priesterpak – de priester die dag aanhad. Ik had in mijn kastje een boekje waar dit in stond, dus zat ik altijd goed.  In de Vincentiuskerk kreeg ik ook net als alle jongens uit het dorp de zogenaamde “Blasius zegen” ; dat was een mystiek ritueel, waarbij een priester met twee over elkaar gekruiste kaarsen om je nek frommelde; je kreeg daar sterker en gezonder zaad van. Ik weet nog wel dat mijn moeder tegen mij zei dat het tegen angina was, maar later toen de sexuele voorlichting zijn werk gedaan had kwam de werkelijke “zaad”aap uit de mouw. Dit was een heel belangrijk vruchtbaarheidsritueel, want zeker voor de katholieke kerk gold en geldt: “Hoe meer zielen hoe meer vreugd” ofwel: “de macht aan Rome!”

Onder: de Vincentiuskerk die een belangrijke rol speelde in mijn jeugd. Rechtsboven op de foto het Bejaardentehuis waar mijn Ootje en bap woonden.

Een belangrijk deel van ons openbare sociale leven speelde zich in deze kerk af. De eerste heilige communie; het zogenaamde “klaanmujannemu”  alsmede het een paar jaar later met alcohol overgoten “grootmujannemu” en het heilig vormsel werd hier genoten. Tijdens de nachtmissen en het heilig vormsel traden wij met BZN vaak op in de kerk. We gingen ook naar de kerk om de “Nachtmis” met Kerst, en met Pasen de “‘Paaswake” bij te wonen. Aan de Paaswake ging de vastentijd vooraf. Er waren dan altijd “vastenpreken” door pastoor Langedijk en soms ook wel gastprekers. Hier keken de Volendammers al tijden naar uit; er was dan ook bijna geen plekje meer vrij in de kerk. De vastenpreek was ook overal het gesprek van de dag. Obama en mc Cain kunnen daar nu nog een puntje aan zuigen. Ik weet nog goed dat Pastoor Langedijk als ie in de vastentijd goed los ging, zo hard schreeuwde, dat de kerkgangers zaten te beven en te sidderen van de angst, en ik, gezeten onder de spreekstoel, zeiknat werd van zijn spuug.

Kijkend naar deze luchtfoto van de Vincentiuskerk hierboven moest ik denken aan een aflevering van de de Paaswake die ik nooit meer vergeten zal. Sowieso al omdat deze dienst begon om een uur of 10 ’s avonds, en zo lang duurde – soms wel 2,5 uur- dat ik er al weken van te voren als een berg tegenop zag. Één keer, ik was een jaar of 11, had ik last van diaree. Naast mijn vader zittend op de harde kerkbanken, had ik al 2 uur tegen het geblubber in mijn darmen gevochten, en lopend in de rij om de heilige hostie, – het lichaam van Christus-  te mogen ontvangen, hield ik het niet meer. Of er met een brandspuit een emmer drek door mijn broekspijpen werd gespoten. Mijn vader die er achter mij lopend bijna in uitgleed, sloeg onmiddelllijk alarm en trok mij aan zijn hand mee naar buiten, hierbij een spoor van dampende fecaliën op de grond achterlatend. We gingen toen snel  naar het achter de kerk gelegen bejaardenhuis waar mijn ootje -oma- m’n broek provisorisch reinigde en me voorzag van een nieuwe onderbroek van mijn bap. Toen we weer in de kerk terugkwamen was de uitdeling van de heilige communie afgelopen. De blamage om weer naar voren te moeten bleef me gelukkig bespaard.

SOPHIE 4 JAAR

Vandaag werd onze kleindochter Sophie 4 jaar. De hele week heeft ze er al over gesproken. Gisteren moest ze “uitdelen” op school, waarmee voor haar eigenlijk de verjaardag al was begonnen. Ze was er zo mee bezig dat ze vannacht drie uur lang wakker heeft gelegen. Van haar ouders had ze een mooie winkel gekregen, waar ze vanmorgen, toen wij er even waren, meteen als verkoopster in stond te werken. Ik moest gelijk met het winkelwagentje aan het kopen en afrekenen aan haar kassa.

Sophie die vandaag 4 jaar werd, bij haar verjaardagstaart van K3, en rechts bij haar échte winkel met kassa ! 

JAN & KEES TUIJP BINNENKORT BIJ FC VOLENDAM

Foto onder: Jan en Kees (in blauwe pakjes links) voetbalden vanmorgen dat het een lieve lust was in de hal van de RKAV. Ze hebben allebei dezelfde mooie loopstijl die doet denken aan een stel jonge hazewindhonden. Rechts Kees, die zoals te zien, een hele sterke dribbel in huis heeft. Het zijn ook kiene voetballertjes, want als ze moe worden vragen ze om even in doel te mogen staan. Gewoon even nadenken hé !

Mijn kleinzoon , naamsgenoot J.C.H.M.Tuijp jr scoort hier de eerste penaltie van zijn leven – let op , met links -. Wat een stijl en souplesse. Er zullen er nog velen volgen , dat weet ik zeker !!

We zijn inmiddels weer thuis, waar we meteen onze kinderen opzochten, en alle kleinkinderen weer even lekker hebben geknuffeld. Dat voelt goed aan. Onze jongste kleinzoon Nico blijkt plotseling voortanden gekregen te hebben in de tijd dat wij weg waren; het gaat snel allemaal. Wij leven met al onze nazaten binnen een straal van 1 kilometer, en zien elkaar vrijwel elke dag. Je mist elkaar dan al snel. Daarom hopen we dan ook dat we tijdens onze aanstaande reizen over de hele wereld toch maar over adequate internetverbindigen kunnen beschikken om te kunnen skypen. – live praten en elkaar zien via internet – In het hotel in Chios was dat met onze laptop via een te trage inbelverbinding op de kamer niet mogelijk. Je kan natuurlijk naar een internetcafe gaan, maar daar heb je dan geen enkele privacy. We gaan op dit aspect bij het kiezen van de hotels waarin we zullen verblijven meer letten.

Onder: Chios valt op door de veelzijdigheid van het landschap en de natuur 

Zoals al eerder gezegd was de invloed van het mindere weer in onze 2de Chios week, en vooral de impact van ons daardoor ontstane slip incident groter dan we gedacht hadden. Twee keer botsten we met grote kracht tegen de vangrail na een slip van meer dan 180 graden en bleven daarna met de achterkant van de auto op de vangrail hangen. Wat hebben gewoon ongelofelijk veel geluk gehad, en de betrekkelijkheid van het leven nog weer eens aan den lijve ervaren. Wonder boven wonder bleven we ongedeerd, en hebben we al met al toch nog wel een hele fijne trip naar Chios beleefd; véél van het prachtige eiland gezien, en hele leuke mensen ontmoet. Het opvallende van het eiland Chios is de veelzijdigheid qua landschap en natuur. De mastiekvelden in het zuiden, de kamposvlakte in het oostelijk deel en de ruige bergpartijen in het noorden. Aan de noordkant is dit bergmassief weelderig begroeid door de neerslag tengevolge van stuwing van vochtige noordelijke wind die tegen de bergruggen leegregent, daarentegen is de zuidkant kaal. Hier is de vulkanische oorsprong nog goed zichtbaar aan het met rotsen bezaaide maanlandschap. De mensen zijn overal ontzettend vriendelijk; er zijn hele mooie baaitjes en stranden, een paar redelijk goede hotels, en je kan er heerlijk eten. Sommige bezoekers klagen desondanks over over allerlei kleine dingetjes, maar je moet natuurlijk wel blijven beseffen dat je op een Grieks eiland bent. Laat die sfeer a.u.b zo lang mogelijk blijven, dan blijven wij er nog lang komen. 

Onder: sfeerbeelden van Chios. Het vrouwtje op de ezel linksonder is zeker 75+, dit zie ik mijn moeder nog niet doen. Rechtsboven ons FWD Jeepje in betere tijden. 

Onder: Het eten, de sfeer en de wijn in het hotel waren prima! 

Vanaf het balkon van onze kamer maakte ik op de dag dat we vertrokken om 7 uur in de ochtend deze foto van de zonsopkomst boven Izmir in Turkije

De Credietcrisis

Nu we thuis zijn hebben we de mogelijkheid om de onvoorstelbare hectische toestand in de financiële wereld van dit moment op de voet te volgen. Slechts twee keer eerder heeft de hele beurswereld zo’n enorme catastrofe meegemaakt: in 1929 en 1987. Vermoedelijk is de financiële ramp die zich momenteel wereldwijd voltrekt, van een veel grotere magnitude als de beurskrach uit voornoemde jaren, en zal de credietcrisis alle argeloze wereldburgers die nu nog denken dat het hun niet aangaat, genadeloos gaan treffen. Recessie, banken die omvallen met alle gevolgen van dien, en banen en pensioenen die verloren gaan.

Een aantal grote Amerikaanse banken heeft jarenlang op onverantwoordelijke speculatieve wijze zichzelf naar de rand van de afgrond geloodst, in de kennelijke wetenschap dat als het mis zou gaan ze tóch wel gered zouden worden door de overheid. De bestuurders van deze banken waren slechts bezig hun bonussen op te schroeven, en hebben zich elk voor vele tientallen en soms zelfs honderden miljoenen verrijkt. Het kan niet zo zijn dat de Amerikaanse belastingbetaler nu even snel voor de schade ter grootte van 700 miljard dollar !!!!! op moet draaien, en dat het hele circus van mismanagement dan weer gewoon door blijft draaien. Dat de overheid concurrentievervalsing pleegt, nota bene met gemeenschapsgeld! Deze feitelijke nationalisering van schulden zou in elk geval omgeven moeten zijn met een woud van regelgeving en restricties. Door o.a ontslag van verantwoordelijken, verscherpt overheidstoezicht en bemoeienis, beperking van bevoegdheden en salarissen van toekomstige bestuurders, grotere transparantie en nog véél en véél meer. Maar… juist die vergrote grip van de overheid op de vrije markt werking is eigenlijk ondenkbaar in het neoliberalistische Amerika. Daarom zijn vele analisten m.i terecht bang dat de “reddingsoperatie” slechts de bankelite in de kaart speelt, en Jan met de Pet alleen maar geld kost, terwijl de feitelijk zeer ernstige problemen er niet mee worden opgelost. Bovendien komen nu ook de Amerikaanse belastingbetalers massaal in opstand tegen de beloning van de banken voor hun wangedrag; ze willen liever dat alle in de problemen gekomen huizenbezitters financieel geholpen worden. En gelijk hebben ze!