Op de eerste plaats wil ik alle lezers van dit journaal, en zeker alle BZN fans die ons een kaartje hebben gestuurd nog een fijne 2de Kerstdag wensen. De algemene beste wensen digitaal versturen vóór 1ste Kerstdag lukte ons niet wegens een ingrijpende computerstoring die het contact met de buitenwereld voor ons volledig afsneed. Woensdag was ik met mijn Mac computer bij de leverancier/servicedienst in Uitgeest, daar bleek een onderdeel van de systeemschijf verbrand te zijn. Op deze schijf staan – of stonden,- naast het Leopard besturingssysteem al onze correspondentie, downloads, adressenbestanden, E-mail verkeer van de laatste 10 jaar, en de bibliotheekstructuur van een verzameling van 12.000 fotos. Er wordt nu gezocht naar vervangend onderdeel opdat dan misschien toch nog de data op de schijf uitgelezen kunnen worden. Toen de service monteur met de zwartgeblakerde harddisc op mij afliep leek het wel of er een klap met een bijl op me af kwam, en of ik vervolgens naakt en wel op straat gesmeten werd. Een complete knock-out volgde. Het duurde zeker een paar minuten voor ik weer bij m’n positieven kwam. In het rijtje waarin ook het verliezen van je mobiele telefoon en het wegraken van je creditccard hoog noteren, scoort een computercrash toch wel het hoogst”. De nachtmerrie van de moderne Homo Sapiéns. Wat een onvoorstelbare sores geeft dit, en wat zijn we tegenwoordig toch afhankelijk van al die moderne apparaten om ons heen.
“Ja Jan, dan moet je maar een dagelijkse back-up maken,” zei de toevallig passerende Ton de Boer tegen me in de winkel in Uitgeest. Ton zat heel vroeger samen met Dirk van der Horst in de Zaanse band De Teckels. “In de Mac zit standaard software waarmee dit back-uppen automatisch gebeurt; er moet alleen een externe harde schijf op aangesloten worden en klaar is Kees”, vervolgde Ton, die veel foto’s en verhalen over zijn vriend Dirk van der Horst op zijn weblog — http://web.mac.com/tondeboer — heeft staan. Ik heb die schijf nu op mijn Mac aangesloten; over: “als het kalf verdronken is dempt men de put” gesproken.
Gisteren waren we met kleinzoons Jan en Kees bij de kerstviering in de Volendamse Mariakerk waar hun moeder Tamara met haar nichtjes de muzikale omlijsting verzorgde. Onder begeleidng van twee muzikanten waaronder hun neef, zongen de “Propjes”,- de bijnaam van dit fraaie zanggezelschap,- de mooiste kerstliederen. Het was een lust voor het oog en oor. Er was lang gerepeteerd om dit kwalitatief hoge niveau te bereiken; zelfs de moeilijkste meerstemmige harmonieën werden niet geschuwd, en met perfectie uitgevoerd. Aan belangstelling geen gebrek; de Kerk zat letterlijk en figuurlijk propvol, maar toch is het jammer dat ze hun zangkunsten maar één keer vertoonden.
Onder: De zingende nichtjes Tiny, Anneke, Sharon, Roos en Tamara: “De Propjes”, omdat hun familie de bijnaam Prop heeft. Geef toe: Het kan beroerder allemaal!
Het was een ook in andere opzichten bijzondere viering, want de pastoor uit Monnickendam, die de door ziekte afwezige pastoor van der Hulst verving, maakte er een gezellig samenzijn van. Hij maakte, wat heel ongebruikelijk is, zelfs grapjes waar de volle kerk hard om lachte; bijvoorbeeld na het voorlezen van de lange rij overledenen vroeg hij zich hardop af : Zijn er nog Volendammers over ? Ook liet hij de kerkgangers elkaar een hand geven, jawel, – het lukte – en liedjes zingen, en vroeg hij zelfs tot 2 keer of er niet harder gezongen kon worden. Tot grote hilariteit van de aanwezige kerkgangers merkte hij om deze roep naar zangvolume kracht bij te zetten nog op: “Als ik hier vanavond langs de kroegen loop hoor ik jullie ook hard zingen” Aan het einde van de dienst kreeg hij een groot applaus van “zijn publiek”, dat met een warm kerstgevoel huiswaarts keerde.
Onder: Het altaar in de Mariakerk gistermorgen, met in het midden de grappende pastoor. Over bijnamen gesproken; de lachende misdienaar rechts is “Kees Saus”. Hij is de zoon van goede vrienden van ons, en heet eigenlijk Kees Kwakman, maar zo kent niemand hem. Als wij de familie bellen, en Kees neemt op, dan horen we: ” Met Saus zelf”.
Mary en ik gebruikten ons Kerstdiner eens voor de afwisseling bij onze favoriete plaatselijke Chinees Riksja. Het was er heerlijk rustig en het eten was voortreffelijk. Zelden proefden we zulk lekker lamsvlees en zo een verse zeebaars. Het was echt een culinaire hoogstand. We vertrekken vannacht naar de sneeuw, maar de ziekenboeg ligt bijna vol. Kleinzoon Nico hoest momenteel echt heel erg en is maar net koortsvrij; met Thijs gaat het al weer wat beter, maar zijn zusje Sophie heeft koorts en is continue aan het overgeven. Als dat allemaal maar goed gaat komen. Zoon Vincent belde net al dat hij wat later gaat afreizen, in de hoop dat Sophie dan opgeknapt is.
