Mijn verplichte halfjaarlijkse medische vliegkeuring is goed verlopen; met alle bloedwaarden in de groene zone en de andere gezondheidsparameters op safe mag ik weer een half jaar beroepsmatig de lucht in; nu nog gewoon door blijven ademen.
Onder: Fotocollage van schoondochter Tamara. Met onze kinderen en kleinkinderen stonden we gisteravond op de Volendamse dijk te wachten op Sinterklaas. Linksboven:Tamara en kids. Rechtsbeneden: Schoondochter Brenda met Thijs
Gisteravond arriveerde de met veel kleurige verlichting versierde stoomboot van de Sint en zijn zwarte gevolg onder een hemel vol vuurwerk in de haven van Volendam. Met de kids en kleinkids staan wij op die blijde dag altijd rond 17:15 uur op de Volendamse dijk, waar duizenden ouders met kinderen zich zeker een uur lang aan de koude en winderige haven staan te verkleumen om een glimp van de Spaanse goedheiligman op te vangen. Tevergeefs! Ongeveer 500 vaders met kinderen op de schouders vormen een hoge muur vooraan, zodat de andere 5000 kou kleumertjes helemaal niets kunnen zien. Die dienen voor hun “glimp” te wachten tot hij voorbij komt; te voet of te paard. Omdat wij dicht bij de plek van vertrek van de stoet stonden zat de Sint nog niet “hoog” op zijn paard, maar liep bijkans laag bij de grond, onzichtbaar tussen een horde politieagenten, brandweerlieden, sinterklaascomiteleden en vooral zwarte Pieten aan ons plekje voorbij. Omdat wij de rode mijter in de aankomende stoet op de voet volgden zagen wij de Sint wél , maar de wachtenden in onze buurt hadden dit genoegen niet. “Volgend jaar beter”, klonk het teleurgesteld naast ons. Maar toch zijn al deze barre omstandigheden de moeite van het wachten waard; het is aandoenlijk om te zien wat voor een impact de confrontatie met de Sint en zijn Pieten als deze voorbijkomt op kleine kinderen heeft. Jan Kees en Tim werden door de huppel,- en strooigoed Pieten met hun naam aangesproken; dat maakte grote indruk op de mannen. Sophie kreeg zelfs een handje van de voorbijlopende Sint , een voor haar onvergetelijk moment.
Nu we het toch over de kleinkinderen hebben; onze eeneïge tweelingkleinkinderen Jan en Kees, hebben vaak op hetzelfde tijdstip dezelfde ziekte of dezelfde wonden. Ze zijn ook gespiegeld aan elkaar; Jan is linkshandig en benig, en Kees rechts. Deze week was het weer raak, allebei raakten ze op dezelfde dag een voortand kwijt, zelfs gespiegeld, dus Jan rechts en Kees links.
Onder: Jan (L) en Kees (R) poserend in hun nieuwe wintersportjassen en elk een voortand missend
We hebben de Volendamse dijk gisteravond maar héél even verlaten, want meteen na de Sinterklaasintocht hadden we er in een goed restaurant een gezellig diner met ex collega Cats bassist Arold Mühren en zijn vouw Vera. Ex Cats zanger Piet Veerman en zijn vrouw Neel zaten er ook aan de bar. Deze week meldde Piet in een Telegraaf interview dat zijn vrouw Neel bij het verlaten van de kroeg vaak het hoogste lied zingt. Dat vond ik vreemd want ik zit regelmatig met of bij Piet en Neel in de kroeg maar dát heb nog nooit gezien of gehoord. Wat schetste echter ieders verbazing. Onaangekondigd begonnen Piet en Neel, met veel pathetiek, theatrale gebaren en uit volle borst tweestemmig een smartlap te zingen over “afscheid en verlaten” Ook Arnold was zeer verrast over deze ongebruikelijk spontane act van zijn vroegere collega, en vooral over de tot nu toe voor ons onbekende zangaspiraties van Neel, die zoals alle intimi weten normaal gesproken toch met een enigszins schraperige om maar niet te spreken van “schorre” keel door het leven trekt.
Van de verbazing bijgekomen kozen mijn disgenoten voor een wildschotel, terwijl ik een heerlijk gestoofde kabeljauw op mijn bord kreeg. Met Arnold en Vera hadden we het geamuseerd over allerlei ontwikkelingen in het muziekvak en ook haalden we weer eens wat leuke ouwe koeien uit de sloot; want we hebben allebei toch wel het een en ander in dit vak meegemaakt. Arnold runt nog steeds zijn studio aan huis en zit daarom nog steeds met één been in het vak. Het werd heel gezellig, maar wel laat natuurlijk.
OUDE BZN FOTO’S
In Schotland maakten we in 1980 tijdens de TV special opnames bij het beroemde Elian Donan Castle t.b.v. het lied Rocking the Trolls. Hier was ook een complete bagpipers band ( doeldelzakken) bij vertegenwoordigd. Thuis hadden we bedacht dat het “Trollen” verhaal zich in een Schotse ambiance zou moeten afspelen. Het was daarna een bijzondere gewaarwording om te voelen dat het Trollenlied naadloos paste in dit dit typisch Schotse sfeertje dat hing op de lokatie, mede door de aanwezigheid van de traditionele bagpipers en de authentieke Schotse sound die er klonk. We zaten er in ons knollentuintje. Wat we thuis bedacht hadden, bleek op de lokatie te kloppen; het werkte!
Onder: Op de brug van het beroemde Elian Donan Castle in 1980; het was een leuk gehoor; al die dodelzakken die live meeklonken met de playback tape die tamelijk hard afgespeeld werd.
Onder: Dezelfde brug een tijdje terug – 26 jaar later – bezochten Mary en ik tijdens een trip door Schotland Elian Donan Castle weer; het was er nog geen spatje veranderd en nog steeds sprookjesachtig mooi toen ik deze en de daaronder staande foto maakte
Onder: Schotland ten voeten uit! Elian Donan Castle met daarchter de dreigende wolkenpartijen. Links de brug waar we met BZN een dag lang overheen liepen nu eens door mij van een andere kant gefotografeerd
Onder: Deze foto werd genomen tijdens de fotoshoot voor de hoes van de CD Green Valleys
