Het was een rustig weekendje bij ons thuis, alle kids en kleinkinderen kwamen vandaag op bezoek en tot onze grote verbazing liep onze jongste kleinzoon Nico voor het eerst “los” door het huis. Een feest om te zien! Aan het eind van de dag kwam ook een bevriende Sinterklaas met een aantal knechten nog even bij ons binnen wippen; een buitengewone prettige verrassing voor Sophie en Thijs die er toen nog waren. Sophie kon er maar niet over uit dat ze dat nou toch even meegemaakt had.

Amsterdam

We hebben Amsterdam in het verleden vaak links laten liggen; door domme vóóroordelen waren we nooit zo “Amsterdam minded”. Door vrienden die er hun bedrijf en werk hebben, waren we al een beetje bekeerd, maar vooral de laatste tijd zijn we er door omstandigheden wat vaker geweest en ontdekten we, dat we toch een hoop gemist hebben. Met name het centrum en omgeving vormen qua architectuur en gezelligheid een boeiende en bruisende “place to be”. Een echte capitool, “where it all happens”. Zo genoten we o.a buitengewoon van een twee uur durende wandeling door de vroegere volksbuurt “De Jordaan”. We zijn zeker van plan om er na onze komende wereldreis, eens wat vaker naar toe te gaan, uiteraard mét fotocamera. Tijdens onze laatste bezoeken maakte ik o.a deze twee foto’s .

Onder: De Prins Hendrikkade in Amsterdam, met links op de foto een van de oudste gebouwtjes van Amsterdam, het torentje in de schemering van de vroege avond 

Onder: Wat te denken van deze sfeervolle foto van een ontwakende “Oude Zijds Achterburgwal” in het centrum van Amsterdam. Een foto die ik in alle vroegte maakte tijdens een wandeling op weg naar de promotie van mijn neef Jasper Springer.

Ome Piet en de profcheck

Ik kreeg naar aanleiding van mijn laatste bijdrage over het geldig houden van een aantal van mijn bevoegdheden in de vliegerij nogal wat vragen over wat een “profcheck” nu precies is. Welnu: het woord komt van proficiency check, ofwel “vakbekwaamheids test”. In het vliegtuig dien je daarbij ten overstaan van een vakbroeder die in het vliegtuig naast je komt zitten op afroep een aantal verplichte figuren en procedures uit te voeren, en dat kan soms knap lastig zijn. Je moet er dus voor zorgen dat je steeds “up to date” bent qua kennis en vaardigheid.  

Ik wil in dit kader nog even opmerken hoe veilig vliegen dus eigenlijk wel is. In een willekeurige touringcar die op weg naar het zonnige zuiden uren en urenlang langs de gevaarlijkste ravijnen dendert, zie je vaak een wat suffige enigszins kalende Ome Piet met bierbuik en een sigaar in de mond sabbelend, ineengezakt achter het stuur zitten. Achter zijn uitpuilende overhemd zie je het dreigend hartinfarct al een beetje bobberen, en als het toevallig zíjn tijd is, vergaat de hele bus met man en muis. Van periodieke medische keuringen, rijvaardigheidstests of renewal van zijn rijbewijs heeft Ome Piet nog nooit gehoord.

In een verkeersvliegtuig daarentegen, zitten nota bene twee zeer goed opgeleide, streng medisch gekeurde en sportieve jonge honden, in een met dubbele besturing uitgevoerde cockpit. Als de ene wat overkomt neemt de andere het nog hetzelfde moment over. Bovendien worden deze koene professionals op zeer frekwente en reguliere wijze betreffende hun kennis en vaardigheid aan de tand gevoeld middels profchecks, terwijl ze elk half jaar steeds opnieuw streng medisch onderzocht worden, waarbij een niet al te grote verhoging van de bloeddruk al tot een vliegverbod leidt. 

Dit moet eenieder die niet wil vliegen en het over vliegangst heeft, maar wél zonder moeite met Ome Piet per touringcar alle S-bochten van de Alpen en de Pyreneèn trotseert om 10 keer zo lang over zijn of haar reis naar de zon te doen, toch tot nadenken stemmen.

Onder: Annie Schilder poseerde in aug/sept 1980 met haar outfit die ze droeg in “The Red Balloon”, vóór het haventje van het Schotse Plockton voor mijn lens; net als Jan Keizer in een geleende Kilt in het Lochals Hotel in het Schotse plaatsje Kyle of Lochals. De verkleedpartij van Jan was niet bedoeld om in een clip te gebruiken, maar gewoon voor de lol! De lol was vooral groot omdat iedereen wist dat Jan er niets ónder droeg.Volgens onze Schotse begeleiders heeft dit toch wel bizarre gebruik niets met sex te maken, maar is het bedoeld om het “kleffe klokkenspel” voldoende frisse lucht te gunnen

Onder: Rechts een foto van onze jongste kleinzoon Nico, die me werd toegestuurd door zijn moeder Sylvia, en links een foto die ik recentelijk maakte van onze kleindochter Sophie in de TGV van Parijs naar Brussel; zijn het geen snoepjes? 

Vandaag was ik op vliegveld Lelystad om zelf wat te trainen voor m’n instructeurs – profcheck die voor aanstaande dinsdag gepland staat. Ook als vlieginstructeur is het wel goed om zelf ook weer eens de puntjes op de i te zetten. Het was een grijze dag en er werd bijna niet gevlogen; ik vond dat eigenlijk niet zo erg, want des te meer ruimte was er vanmiddag voor de PH-BZN in het standaardluchtverkeerscircuit. Ik heb het er best wel druk mee gehad de laatste tijd. Binnen een paar weken een profcheck om mijn blindvliegbevoegdheid te behouden en een profcheck t.b.v de klassebevoegdheid van de door single engine zuigermotoren voortgedreven vleugelvliegtuigen. Ook deed ik onlangs mijn halfjaarlijkse verplichte vliegmedische check up, en nu dinsdag dus de profcheck om mijn bevoegdheid als vlieginstructeur geldig te houden. Vooral die laatste is een redelijk “zware” bevoegdheid, want ik mag daar sportvliegers, beroepsvliegers  maar ook vlieginstructeurs mee opleiden.T is echt waar !! 

Ik kreeg afgelopen dagen veel leuke reacties over de TV uitzending van Hart v Nederland met de luchtdoop van de bejaarde dames Riet en Annie. Dolf Molenschot, de organisator van het hele verhaal bracht mij als dank vanmorgen een heerlijke door hem zelf opgemaakte visschotel, waar wij , maar ook onze kinderen als ze morgen op visite komen, van gaan smullen. Dolf vertelde dat de beide dames er niet over uitgesproken raken, en dat hun TV debuut bij het Hart v Nederland in het bejaardencentrum de Bogt het gesprek van de dag was. Dat zijn de krenten in de levenspap zeg ik dan maar!

In de tussentijd zijn wij hier thuis koortsachtig bezig om onze wereldreis tot in de puntjes voor te bereiden. Met name het deel door Nieuw Zeeland vraagt veel vóórstudie. Het is een onvoorstelbaar mooi land en we willen niet het risico lopen iets bijzonders te missen. Google Earth is daarbij van onschatbare waarde. Vooral m.b.v de 3D weergave kan je het gehele reis traject al vast op lage hoogte even óver vliegen; en kijken of er wellicht mooiere routes of overnachtingsplaatsen te vinden zijn. Wat een onvoorstelbare techniek, die 3D weergave; een mens kan er toch met zijn pet niet meer bij. Google Earth ís voor mij nu al het 8ste wereldwonder. Het is op zeker een van de grootste  “spin offs” van de moderne ICT wereld van vandaag. De mogelijkheden lijken onbegrensd; en dan te bedenken dat we nu pas aan het begin staan van deze waanzinnige ontwikkeling, en dat de grote massa het nog niet eens ontdekt heeft. Wat zijn wij, – en daarmee bedoel ik mijn generatie-genoten,- toch gelukkig dat we niet te vroeg geboren zijn; dat we dit allemaal mee kunnen maken.

In de zomer van 1981, veel BZN ers stonden al op Camping de Reebok in Oisterwijk, maakten we een TV opname van Rockin’ The Trolls, op het circuit van Zandvoort. Op de Chromakey achtergrond kon Jan Keizer die in een racewagen zat, geprojecteerd worden. Het was een hele warme dag. De hardcorefans van BZN zullen zich deze opname wel herinneren.  

Onder: Al eerder plaatste ik een foto van BZN in het Schotse Plockton tijdens de shoot van de clip voor “The Red Balloon”. in aug/sept 1980. Vandaag zie je ons er schaften tijdens een pauze; op de achtergrond het tijdens laagtij drooggevallen haventje van Plockton.Links op de rug gezien Jack Veerman en rechts daarvan met zijn rug vóór Thomas Tol. Helemaal rechts Cees Tol 

Onder: Op bijna dezelfde lokatie als toen, maar nu zo’n kleine 26 jaar later, maakte ik onlangs deze foto van het droogevallen haventje van Plockton ; ook dáár heeft de tijd stilgestaan, wat een mooi land: Schotland!

Oh ja, ik zou het nog hebben over Gairloch, sorry, was het vergeten, komt volgende keer.