Boven: Wat zijn we toch bofkonten dat we dit – gezond en wel- , mee mogen maken. Aan het ontbijt in Parijs met drie van onze kleinkinderen 

Wat een mooie dag gisteren, de zon scheen , en we hadden er zin in. Voor de afwisseling begonnen we in de Disney Studio´s waarin  de wereld van film en TV centraal staat. Omdat het vroeg was vielen de eerste rijen wel mee, maar in de loop van de ochtend kwam wellicht mede in verband met het mooie weer de stroom bezoekers goed op gang en werden de wachttijden tergend lang. Van 45 minuten tot wel 1,5 uur, en dan duren de attracties  meestal niet langer dan 2 a 3 minuten. Je zou toch zeggen dat kleine kinderen de eersten zijn die hier een probleem mee hebben, maar neen, op een gelaten manier ondergaan zij deze moderne kwelling zonder morren. Dit viel mij vroeger ook al op met m´n eigen kinderen, en nu zie ik dit weer terug bij onze kleinkids, en die kunnen echt heel ongeduldig zijn, geloof me.  Het zijn,- als je het zo links en rechts hoort vooral de ouders die mentaal en fysiek het loodje leggen in de wachtende rijen.

Maar iedereen weet uit ervaring dat je het leuk hebt als je kinderen maar plezier hebben. En dat hadden ze, en dus wij,  hier volop.

Onder: Er is hier van alles te zien en te beleven, de kids – maar ook wij- ,zijn aan het eind van de dag helemaal uitgeblust, en pakken elk bankje om even te rusten.

Met Sophie ging het weer goed, dus vanmorgen zaten we om kwart voor zes met onze kleinkinderen Jan, Kees en Sophie in de bus op weg naar het Centraal Station in Amsterdam. Dat zijn lang geen Tuijpse tijden trouwens, maar het moest een keertje. Brenda, de moeder van Sophie ging, om “ons op weg te helpen”, even mee in de bus, maar ik verdenk haar er een beetje van dat ze geen afscheid kon nemen van haar Sophietje, die nog nooit eerder een nacht van haar is weg geweest.

Onder: Vanmorgen vroeg bepakt en bezakt in het Amsterdamse Centraal Station met Sophie Jan en Kees op weg naar Eurodisney Parijs. Ieder draagt zijn eigen kloffie mee. Foto gemaakt door schoondochter Brenda, die nog even mee ging tot de trein.

Het op de trein stappen naar Brussel inclusief het gebruik van roltrappen verliep zonder problemen, maar tijdens het uitstappen in Brussel raakte Jan zijn schoen tussen de trein en het perron. De trein moest door de perronchef geblokkeerd worden en een perronmedewerker viste de schoen weer onder de trein tussen de rails vandaan. Het was slechts een oponthoud van 15 minuten, we haalden de TGV naar Eurodisney in Parijs nog zonder probleem. Wat een snelheid maakt dat ding zeg, het gevoel komt mij bekend voor; het lijkt wel een laagvliegactie in de PH-BNK.

Onder: de Perronchef van Brussel liet de trein blokkeren en een perronmedewerker probeert zich onder de trein te wringen om de schoen van Jan te pakken, hetgeen binnen 15 minuten ook lukte!

We kwamen om 12 uur in het hotel op het Disneypark aan, en kregen te horen dat pas om 3 uur in de middag de kamer beschikbaar zou zijn. Een tegenvaller. We besloten om dan meteen maar het park in te gaan, hetgeen een natte bedoening was in de stromende regen. Maar daar blijft het bij ons dan nooit bij; wij maken daarbij dan altijd van die gekken dingen mee. Zo kreeg Jan het na een uurtje doodsbenauwd, hij had behoorlijke aandrang tot het plegen van een grote boodschap, en meldde desgevraagd op het punt van “loslaten” te staan, en het niet meer in de hand te hebben. Zijn benarde blik verraadde de ernst van de situatie. Op zich is hier raad voor, maar niet waar wij ons toen bevonden; midden in het Labyrinth, het zogenaamde Doolhof van Eurodisney. Daar ben je dan niet een twee drie uit. Wat een paniek, je moet er toch even niet aan denken in zo’n druk park zonder reserve middelen. Onder het rennen door bleef Mary maar op hem inpraten, wetend dat voor haar de mogelijke gevolgen ook penibel zouden zijn. Het liep gelukkig maar net aan op een sisser af. We hebben ondanks het weer toch nog redelijk wat attracties bezocht; de kids hebben de regen niet eens in de gaten gehad en later in het hotel heb ik met Jan en Kees nog gezwommen. Na vanuit onze gezamenlijke kamer op mijn laptop nog even geskyped te hebben met hun Pa en Ma vielen ze alledrie als een blok in slaap. En wij ook!

Onder: Vanmiddag in de regen voor het Disneyhotel in het EuroDisneypark in Parijs; we hadden ondanks het weer veel plezier.

Onder: vlnr: Sophie, Kees en Jan aan het begin van de avond in Disneydromenland op onze gezamenlijke slaapkamer. Mary slaapt naast Sophie en ik naast Kees, maar dat zal morgen wel Jan worden. ( wat de een wil moet de ander ook )