Met Sophie ging het weer goed, dus vanmorgen zaten we om kwart voor zes met onze kleinkinderen Jan, Kees en Sophie in de bus op weg naar het Centraal Station in Amsterdam. Dat zijn lang geen Tuijpse tijden trouwens, maar het moest een keertje. Brenda, de moeder van Sophie ging, om “ons op weg te helpen”, even mee in de bus, maar ik verdenk haar er een beetje van dat ze geen afscheid kon nemen van haar Sophietje, die nog nooit eerder een nacht van haar is weg geweest.

Onder: Vanmorgen vroeg bepakt en bezakt in het Amsterdamse Centraal Station met Sophie Jan en Kees op weg naar Eurodisney Parijs. Ieder draagt zijn eigen kloffie mee. Foto gemaakt door schoondochter Brenda, die nog even mee ging tot de trein.

Het op de trein stappen naar Brussel inclusief het gebruik van roltrappen verliep zonder problemen, maar tijdens het uitstappen in Brussel raakte Jan zijn schoen tussen de trein en het perron. De trein moest door de perronchef geblokkeerd worden en een perronmedewerker viste de schoen weer onder de trein tussen de rails vandaan. Het was slechts een oponthoud van 15 minuten, we haalden de TGV naar Eurodisney in Parijs nog zonder probleem. Wat een snelheid maakt dat ding zeg, het gevoel komt mij bekend voor; het lijkt wel een laagvliegactie in de PH-BNK.

Onder: de Perronchef van Brussel liet de trein blokkeren en een perronmedewerker probeert zich onder de trein te wringen om de schoen van Jan te pakken, hetgeen binnen 15 minuten ook lukte!

We kwamen om 12 uur in het hotel op het Disneypark aan, en kregen te horen dat pas om 3 uur in de middag de kamer beschikbaar zou zijn. Een tegenvaller. We besloten om dan meteen maar het park in te gaan, hetgeen een natte bedoening was in de stromende regen. Maar daar blijft het bij ons dan nooit bij; wij maken daarbij dan altijd van die gekken dingen mee. Zo kreeg Jan het na een uurtje doodsbenauwd, hij had behoorlijke aandrang tot het plegen van een grote boodschap, en meldde desgevraagd op het punt van “loslaten” te staan, en het niet meer in de hand te hebben. Zijn benarde blik verraadde de ernst van de situatie. Op zich is hier raad voor, maar niet waar wij ons toen bevonden; midden in het Labyrinth, het zogenaamde Doolhof van Eurodisney. Daar ben je dan niet een twee drie uit. Wat een paniek, je moet er toch even niet aan denken in zo’n druk park zonder reserve middelen. Onder het rennen door bleef Mary maar op hem inpraten, wetend dat voor haar de mogelijke gevolgen ook penibel zouden zijn. Het liep gelukkig maar net aan op een sisser af. We hebben ondanks het weer toch nog redelijk wat attracties bezocht; de kids hebben de regen niet eens in de gaten gehad en later in het hotel heb ik met Jan en Kees nog gezwommen. Na vanuit onze gezamenlijke kamer op mijn laptop nog even geskyped te hebben met hun Pa en Ma vielen ze alledrie als een blok in slaap. En wij ook!

Onder: Vanmiddag in de regen voor het Disneyhotel in het EuroDisneypark in Parijs; we hadden ondanks het weer veel plezier.

Onder: vlnr: Sophie, Kees en Jan aan het begin van de avond in Disneydromenland op onze gezamenlijke slaapkamer. Mary slaapt naast Sophie en ik naast Kees, maar dat zal morgen wel Jan worden. ( wat de een wil moet de ander ook )