We zijn inmiddels weer thuis, waar we meteen onze kinderen opzochten, en alle kleinkinderen weer even lekker hebben geknuffeld. Dat voelt goed aan. Onze jongste kleinzoon Nico blijkt plotseling voortanden gekregen te hebben in de tijd dat wij weg waren; het gaat snel allemaal. Wij leven met al onze nazaten binnen een straal van 1 kilometer, en zien elkaar vrijwel elke dag. Je mist elkaar dan al snel. Daarom hopen we dan ook dat we tijdens onze aanstaande reizen over de hele wereld toch maar over adequate internetverbindigen kunnen beschikken om te kunnen skypen. – live praten en elkaar zien via internet – In het hotel in Chios was dat met onze laptop via een te trage inbelverbinding op de kamer niet mogelijk. Je kan natuurlijk naar een internetcafe gaan, maar daar heb je dan geen enkele privacy. We gaan op dit aspect bij het kiezen van de hotels waarin we zullen verblijven meer letten.
Onder: Chios valt op door de veelzijdigheid van het landschap en de natuur
Zoals al eerder gezegd was de invloed van het mindere weer in onze 2de Chios week, en vooral de impact van ons daardoor ontstane slip incident groter dan we gedacht hadden. Twee keer botsten we met grote kracht tegen de vangrail na een slip van meer dan 180 graden en bleven daarna met de achterkant van de auto op de vangrail hangen. Wat hebben gewoon ongelofelijk veel geluk gehad, en de betrekkelijkheid van het leven nog weer eens aan den lijve ervaren. Wonder boven wonder bleven we ongedeerd, en hebben we al met al toch nog wel een hele fijne trip naar Chios beleefd; véél van het prachtige eiland gezien, en hele leuke mensen ontmoet. Het opvallende van het eiland Chios is de veelzijdigheid qua landschap en natuur. De mastiekvelden in het zuiden, de kamposvlakte in het oostelijk deel en de ruige bergpartijen in het noorden. Aan de noordkant is dit bergmassief weelderig begroeid door de neerslag tengevolge van stuwing van vochtige noordelijke wind die tegen de bergruggen leegregent, daarentegen is de zuidkant kaal. Hier is de vulkanische oorsprong nog goed zichtbaar aan het met rotsen bezaaide maanlandschap. De mensen zijn overal ontzettend vriendelijk; er zijn hele mooie baaitjes en stranden, een paar redelijk goede hotels, en je kan er heerlijk eten. Sommige bezoekers klagen desondanks over over allerlei kleine dingetjes, maar je moet natuurlijk wel blijven beseffen dat je op een Grieks eiland bent. Laat die sfeer a.u.b zo lang mogelijk blijven, dan blijven wij er nog lang komen.
Onder: sfeerbeelden van Chios. Het vrouwtje op de ezel linksonder is zeker 75+, dit zie ik mijn moeder nog niet doen. Rechtsboven ons FWD Jeepje in betere tijden.
Onder: Het eten, de sfeer en de wijn in het hotel waren prima!
Vanaf het balkon van onze kamer maakte ik op de dag dat we vertrokken om 7 uur in de ochtend deze foto van de zonsopkomst boven Izmir in Turkije
De Credietcrisis
Nu we thuis zijn hebben we de mogelijkheid om de onvoorstelbare hectische toestand in de financiële wereld van dit moment op de voet te volgen. Slechts twee keer eerder heeft de hele beurswereld zo’n enorme catastrofe meegemaakt: in 1929 en 1987. Vermoedelijk is de financiële ramp die zich momenteel wereldwijd voltrekt, van een veel grotere magnitude als de beurskrach uit voornoemde jaren, en zal de credietcrisis alle argeloze wereldburgers die nu nog denken dat het hun niet aangaat, genadeloos gaan treffen. Recessie, banken die omvallen met alle gevolgen van dien, en banen en pensioenen die verloren gaan.
Een aantal grote Amerikaanse banken heeft jarenlang op onverantwoordelijke speculatieve wijze zichzelf naar de rand van de afgrond geloodst, in de kennelijke wetenschap dat als het mis zou gaan ze tóch wel gered zouden worden door de overheid. De bestuurders van deze banken waren slechts bezig hun bonussen op te schroeven, en hebben zich elk voor vele tientallen en soms zelfs honderden miljoenen verrijkt. Het kan niet zo zijn dat de Amerikaanse belastingbetaler nu even snel voor de schade ter grootte van 700 miljard dollar !!!!! op moet draaien, en dat het hele circus van mismanagement dan weer gewoon door blijft draaien. Dat de overheid concurrentievervalsing pleegt, nota bene met gemeenschapsgeld! Deze feitelijke nationalisering van schulden zou in elk geval omgeven moeten zijn met een woud van regelgeving en restricties. Door o.a ontslag van verantwoordelijken, verscherpt overheidstoezicht en bemoeienis, beperking van bevoegdheden en salarissen van toekomstige bestuurders, grotere transparantie en nog véél en véél meer. Maar… juist die vergrote grip van de overheid op de vrije markt werking is eigenlijk ondenkbaar in het neoliberalistische Amerika. Daarom zijn vele analisten m.i terecht bang dat de “reddingsoperatie” slechts de bankelite in de kaart speelt, en Jan met de Pet alleen maar geld kost, terwijl de feitelijk zeer ernstige problemen er niet mee worden opgelost. Bovendien komen nu ook de Amerikaanse belastingbetalers massaal in opstand tegen de beloning van de banken voor hun wangedrag; ze willen liever dat alle in de problemen gekomen huizenbezitters financieel geholpen worden. En gelijk hebben ze!