Waar we al een beetje bang voor waren kwam uit: onze kleinzoon Tim, die in november 3 jaar wordt, en gisteren voor het eerst naar de créche mocht, wilde er niet blijven. Hij had er nog geen trek in, en gelijk heeft ie;hij kan nog lang genoeg naar school! Uiteraard heeft zijn moeder Tamara hem er wél gebracht, en heel moedig achtergelaten, maar hij heeft tijdens een urenlange protestactie zoveel hels kabaal geproduceerd dat voorbijgangers dachten dat er brand in de school was uitgebroken. Nog even wachten dus voor Tim!

Thijs, een van onze andere kleinzoons wordt morgen twee jaar, maar vierde het vandaag. Uiteraard waren we daar ook bij. De kado’s puilden het huis uit; er was een garage bij van bijna een meter hoog. Er zullen enkele meubelstukken tijdelijk moeten verkassen naar de schuur, heb ik al tegen zijn vader Vincent gezegd. Er wordt aan gewerkt!

Vandaag was ik bezig met de bewerking van de foto’s van onze laatste Griekenland reis. Met dat onstuimige herfstweer de laatste tijd kan ik dan écht van heimwee bij sommige plaatjes wegdromen. Uiteraard gun ik de lezers van dit journaal die zomerse kiekjes in deze barre weersomstandigheden ook.

Hieronder het door een handjevol toeristen ontdekte strandje bij Potistika. Wat een beauty, het lijkt wel of het terplekke door een kunstenaar op een muur geschilderd is. Let op het kleine primitieve “strandtentje”, waar het bier geserveerd wordt in bierglazen uit een diepvriezer. Ik dronk er m’n lekkerste biertje van die dag; het is dus geen schilderij, maar echt!!

Onder: In de tuin van ons rustige hotel in Portaria zaten we nog laat in de avond aan een ouzo; de temperatuur bleef daar dan ook met zo’n 26 graden op dat tijdstip uitstekend geschikt voor. Deze tijdopname maakte ik met mijn camera op een belendend tafeltje met behulp van de zelfontspanner uiteraard zonder flits. Flitslicht bederft de sfeer. De sluitertijd was ongeveer 1,5 seconde; zo lang moesten we stil blijven zitten, maar daar hadden we onder deze zwoele omstandigheden geen enkele moeite mee!!

Hieronder het pittoreske en bedrijvige haventje van Skiathos Stad waar we menig gezellig uurtje op terrasjes en in opnlucht-restaurants vertoefd hebben. Ik zou er wel weer eventjes willen zijn, nu de regen hier heftig op de ruiten van mijn kantoor striemt 

Het is maar goed dat we al een paar maanden geleden een paar weekjes Chios geboekt hebben voor begin september. Een prachtig Grieks eiland dicht bij de Turkse kust. We zijn nu verzekerd van een plek in het vliegtuig, hoewel altijd nog een optie is om daar met onze eigen kist naar toe te vliegen, zoals we al eerder gedaan hebben. Nog een paar weekjes wachten dus. 

Kleindochter Sophie die in september 4 jaar wordt, beleefde gisteren een hectische dag in haar nog prille leventje. Ze ging voor het eerst naar school. Sophie is een enorm bijdehandje, al wekenlang was ze er druk mee. Toen we haar gistermorgen samen met moeder Brenda bij het verlaten van de school opwachtten kwam ze heel bedeesd naar ons toe. Ze zei er nog niet veel over, en dat is wel een beetje vreemd voor Sophie, die altijd vól verhalen zit. Kennelijk moest ze het allemaal nog een beetje verwerken. Als je je het eens goed realiseert is het ook niet niks allemaal voor zo’n kleintje. Ná de middagschool was ze zo bekaf dat ze al snel in dromenland belandde.

Kleindochter Sophie en haar broertje Thijs een paar weken geleden bij ons thuis

Jan en Kees – in nov 6 jaar- gingen gisteren ook weer naar de school, ze vertoonden nerveus gedrag en waren al heel vroeg wakker. Omdat ze nu ” tweede jaars” zijn, mochten ze in de zgn “oudsten stoeltjes” zitten, en daar voelden ze zich heel belangrijk bij. Het beviel ze weer uitstekend. Of dat vandaag ook voor Tim, – in nov 3 jaar, het broertje van Jan en Kees,-  geldt, moet nog bezien worden. Tim gaat nl vandaag voor het eerst naar de créche, dat zal me een hoop heisa geven verwacht ik zo. Ik denk dat zijn moeder Tamara nog niet weg is daar. We zijn benieuwd.

Kleinzoons Jan(M), Kees(L) en Tim(R) toen we een tijdje terug met ze in Walibi Flevoland waren, hier nog in vakantiesfeer.

Afgelopen week had ik de oppas op jongste kleinzoon Nico – 9 maanden- . Het is een vrolijk ventje; hij lacht echt altijd, alleen NIET als ik met m’n fotocamera voor mijn snuffer zit om hem te fotograferen. Dan ziet hij me kennelijk voor een vreemde ruimtevaarder aan. Ik kreeg hem gewoonweg niet lachend op de kiek; daarom heb ik m’n camera nu eens op de grond en op m’n knie gezet terwijl hij op de grond aan het spelen was. Een uur lang heb ik daarbij af en toe eens ongemerkt afgedrukt als hij naar me lachte terwijl ik hem riep. Het resultaat was wel grappig, al die verschillende spontane gezichtsuitdrukkingen. Ik heb ze voor de aardigheid in een compilatie bij elkaar gezet. Zie hieronder het resultaat.

Fotocompilatie van een bij ons thuis spelende jongste kleinzoon Nico gemaakt met de camera op de grond en op mijn knie.