Gisteren vloog ik met een van mijn jongste broers Ben en twee collega’s Jaap en Peter van zijn werk bij Bart Smit naar Texel. Ben heeft het tot nu toe niet altijd even makkelijk gehad in zijn leven. Vrouwe Fortuna is vaak de zijn deur en die van zijn gezin voorbijgelopen. Zo heeft Ben o.a reeds lange tijd last van reuma die momenteel zulke ernstige vormen aanneemt dat hij op eigen kracht het vliegtuig al niet meer in kan komen. Desalniettemin is ie ondanks alle stormen die hij in zijn leven getrotseerd heeft een blijmoedig mens gebleven die altijd voor iedereen klaarstaat. Ben heeft de kook,- en bak hobby van mijn vader geërfd. Afgelopen week bracht hij ons nog een zelfgebakken “Dikke Koek” zoals wij dat in Volendam noemen. Heerlijk! 

links op foto broer Ben  op vliegveld Texel gistermiddag

Tijdens het tanken gistermiddag op vliegveld Lelystad, voor de vlucht met Ben en zijn maten naar Texel,-  werd ik tijdens het vastpakken van een oliereservoir geprikt door een wesp die daar toevallig net zat. Het was de eerste keer dat ik dit meemaakte, maar hopelijk meteen de laatste. Ik voelde onmiddellijk een helse vlammende pijn, zo erg dat ik op het vliegveld als een Oostenrijker stond te jodelen. Vannacht heb ik er moeilijk van geslapen, er moesten zelfs pijnstillers aan te pas komen om deze baas in slaap te krijgen. Ik loop nu met een heel opgezwollen hand, waar moet dat heen? En dan te bedenken dat ik een extreem hoge pijngrens heb!

De natuur zit goed beschouwd toch wel prachtig in elkaar. Het beestje verkeerde natuurlijk in doodsnood toen mijn hand het dreigde te vermorzelen. Een hypersnelle reactie van het dier zorgde voor de onmiddellijke toediening van het gif in mijn hand, en dat redde z’n leven. Dit gif moet superspul zijn, anders kan niet op het moment van inspuiting een wezen dat in gewicht en volume een paar miljoen keer groter is dan die  wesp binnen een fractie van een seconde bijna van de pijn bezwijken. 

We maakten een fantastische vlucht, het was helder en rustig vliegweer en iedereen genoot van het prachtige zicht op Texel, toen we dat boven de Waddenzee vliegend naderden. Op het vliegveld in het luchthavengebouw spraken we nog even met Ed en Mike de Bruijn de havenmeesters, en goodwill-ambassadeurs van het eiland. Ze waren heel tevreden, het was tot nu toe ondanks het wat mindere weer vrij druk op Texel geweest; hoe kan het ook anders: “het is altijd fijn om op Texel te zijn”, zeg ik vaak en dat meen ik oprecht. Wij komen er vaak met heel veel plezier. De havenmeesters waren na het bestuderen van mijn wespensteek bereid om ermee met mij naar een dokter te rijden, maar zover hebben we het niet laten komen. Op het terras in de zon dronken we er nog een bakje koffie, daarbij genietend van de landende parachutisten en het motorgeronk van de immer aanwezige vliegtuigen, alvorens we weer opstegen naar Lelystad. Wederom een mooie bladzijde in het dagboek van deze pensionado!!

Vandaag wordt mijn moeder 84 jaar, dat wordt gevierd bij haar thuis; ze woont nog geheel zefstandig, weliswaar met af en toe hulp van haar dochters en kleindochters, maar een hele boel dingen zoals boodschappen doen in het nabijgelegen winkelcentrum doet ze allemaal zelf nog. We gaan er straks maar even heen, om haar te feliciteren met deze heuglijke dag en bovendien spreek ik dan ook al mijn broers en zussen weer eens. Dat wordt wederom een gezellige dag! 

Mijn broer Ben en ik gistermiddag op vliegveld Texel voor de PH-BZN

Onderweg naar Lelystad maakte ik nog een paar luchtfoto’s zoals de hieronderstaande van de Sluizen van Den Oever. Rechts op de foto de Afsluitdijk.

Gisteravond werden Mary en ik door Carola Smit en echtgenoot Herman opgehaald voor een rit naar Wognum om de daar wonende Tiny Hetsen, de weduwe van onze tijdens de final BZN tour overleden manager Jacques Hetsen te bezoeken, Het was alweer een tijdje geleden dat we Tiny hadden gezien of gesproken. Het deed ons goed af en toe weer eens een lach op haar gezicht te zien, ook al valt het leven zonder Jacques niet mee, en heeft ze een heel zware tijd achter de rug, zoals ze zelf zei. Veel steun heeft Tiny aan haar zoons Rob en Ard, die nog thuis wonen. Ze hebben allebei hun vorige baan opgezegd en leiden nu samen met hun moeder Tiny het projectontwikkelingsbedrijf dat hun vader Jacques Hetsen naast zijn BZN werkzaamheden in z’n eentje runde. 

links: Jacques Hetsen, die bijna 42 jaar lang BZN manager was. Hij overleed op 4 mei 2007, zes weken voordat BZN de laatste artistieke adem uitblies……..

We hebben weer gezellig allerlei ouwe koeien uit de sloot gehaald, en uiteraard gesproken over onze bezigheden na BZN. Het was al laat toen Herman ons weer naar huis reed, maar met een goed gevoel Tiny weer eens gesproken te hebben. In de auto vertelde Carola nog dat ze aanstaande zondag op de Amsterdamse uitmarkt met een gehandicapten koor onder leidng van J.P den Tex zal optreden. Ze had er wel zin in.

Vanmorgen maakte ik een fietstochtje met kleinzoon Tim die daar echt van kan genieten. Hij moet normaal altijd de aandacht delen met zijn zeer aanwezige broers Jan en Kees, de tweeling; die waren echter naar school, dus had ie het rijk alleen. Maar bovenal is ie in zijn sas vanwege het ijsje dat we tijdens fietsritjes steevast gaan halen.

Ook had ik vandaag een interview met Mike Overvliet uit Zoetermeer. Hij schrijft in een wijnmagazine voor handelaren, en sprak in dat kader met mij uitgebreid over ons “wijngedrag”. Daar kan ik wel een uurtje over praten natuurlijk. Ook bij BZN dronk bijna iedereen rode wijn, vooral als we op reis waren. In Griekenland was de Griekse “Strofilia” onze favoriete wijn, en in Zuid Afrika “Les Bonheur”, “Stellenrijck” en “Meerlust” . In studio’s en op BZN feesten en partijen hebben we jarenlang “Faustino 1” gedronken en de laatste twee jaar was de Argentijnse rode “Salentijn” de favoriete BZN wijn. Voor een fotootje bij het verhaal waren we in het “Palingpop Museum” op de bovenverdieping van “Paviljoen Smit Bokkum” naast het Marinapark Volendam. Er waren veel bewoners van dit park in het paviljoen, dat was wel gezellig. Ook kwam ik er Jack Veerman weer eens tegen. Het uitzicht vanuit het Paviljoen is normaal gesproken sprookjesachtig , maar door het sombere en grijze herfstweer van vandaag zag het er een beetje triest uit vanmorgen. De wolkenbasis hing op net 1000 ft (300 mtr) dat is wat laag voor de vliegles die vanmiddag op het programma stond. We hebben het vliegprogramma naar vrijdag aanstaande verplaatst.

Recente luchtfoto die ik maakte van het nieuwe Marinapark met op de achtergrond de oude kom van Volendam

Onder: Close up van de winkels, de entree en de horeca van het fraai ogende Marinapark Volendam