Een hele bijzonder luchtfoto die ik gisteren maakte, hield mij gisteren na het vliegen nog een hele tijd bezig. Het is de gevangenins van Lelystad waar ik wel eens vaker overheen vlieg, maar nooit bewust naar kan kijken omdat ik aan het vliegen ben. Het viel mij op dat ik er ondanks dat altijd enigszins gefascineerd naar bleef kijken, totdat ie uit mijn beeld gleed. Het was extreem helder gistermiddag, toen ik m’n camera er voor buiten boord hing en klikte. Thuisgekomen keek ik er wel een half uur naar. Wat een toestand, wat een onbestemd gevoel bekruipt je bij het zien van een plek waar mensen gestraft worden door ander mensen. Waar zij,-  die noodzakelijkerwijs tijdelijk hun grootste goed, n.l hun vrijheid, – hebben moeten inleveren, moeten voortleven. Het is bijna ondenkbaar dat je hier 7 jaar lang of nog langer in moet zitten terwijl later blijkt dat je onschuldig was.

De gevangenis van Lelystad, een troosteloze plek, nu eens van boven

Vanmorgen vroeg haalden we onze kleinzoons Jan, Kees en Tim op, om met de boot naar het eiland Marken te varen en daar een fietstochtje te maken. Wij fietsten met Tim en Jan en Kees waren met hun eigen fiets. Het was de eerste keer dat ze buiten het dorp fietsten, het was voor hen bijna een wereldreis die we gingen maken. Het is een buitengewoon genoegen om te merken hoe mooi die boys dat vinden. Vooral toen we op de boot zaten en de haven uitvoeren. Je kon ze gewoonweg horen genieten. Ik maakte wat leuke footo´s met de camera van Tamara, maar gek genoeg willen die op dit moment niet op dit journaal verschijnen. Foto´s komen dus nog.