In het kader van onze verhuizing ruim zo’n anderhalf jaar geleden, hebben we in ons huis alles op gebied van multimedia nieuw aangeschaft. Uit puur perfectionisme hebben we daarbij getracht de meest geavanceerde apparatuur in alle kamers te installeren, onder het mom van als we het dan toch doen, dan maar goed! IT netwerk en vooral HD TV en de ontvangst van HD programma’s waren daarbij een hot item voor mij. Eigenlijk een beetje overdone, want de enige TV programma’s waar ik zo af en toe naar kijk, zijn “Pauw en Witteman”  en enkele late night items op National Geografic Channel en Discovery. Deze laatste twee zenden echter ook via de Astra 3 satelliet in HD uit, en konden vanaf nu in ons abonnementspakket bij Canal Digitaal worden opgenomen, samen met nog een paar andere HD zenders. Daar was ik als de kippen bij natuurlijk. Wat een sensationele manier van TV kijken is dit. Voor al dit “HD geweld” moest echter een grotere Satelliet-schotelontvanger worden aangeschaft en geïnstalleerd. De oude “nieuwe” ligt nu werkeloos op het dak. Maar ja, dan begint het werk pas echt. De laatste dagen heb ik, ook samen met mijn Ierland reisgenoot en “sateliet HD TV maatje” B. Huisenga  heel veel tijd besteed aan het opnieuw afstellen en inregelen van de diverse satelliettuners, digitale kabelreceivers en HD decoders in ons huis.  Hevige teleurstelling, zweet en tegenslag komen dan op je pad, dat uiteindelijk nog door een ingehuurde expert gebaand moest worden, maar het is gelukt. Het werkt nu allemaal en het is fantastisch!

De afgelopen week maakte ik deze foto compilatie van onze kleinkinderen; zijn het geen knapperdjes?

Gelukkig hadden we na onze laatste vakantie ook veel tijd voor onze kleinkinderen. Japie en Pietje spelen met Thijs en Sophie in de kleinkinderkamer, fietsen met Tim, en kadootjes kopen met Jan Kees en het hele stel. Jan en Kees waren een beetje droevig gestemd, want ze hebben de koolmeesjes die bij hen in het vogelhuisje op het achtererf waren geboren, moeten begraven. Ze waren door de kat of andere dieren doodgebeten. Zo gaat dat in de natuur. De anders zo luidruchtige boys waren er stil van.   

Vanuit Galway reden we dwars door Ierland naar volgens velen de gezelligste hoofdstad van Europa: Dublin. Hier waren we een paar dagen, en met heel veel plezier. We verbleven er in een hotel midden in het stadscentrum op korte loopafstand van Temple Bar, de wijk waar het uitgaansleven weelderig tiert. Het was sowieso moeilijk om op korte termijn nog een hotel in Dublin te boeken, en zeker ons hotel, waarvan de complete onderste verdieping bestond uit een immens grote pub waarin elke dag en avond, liveshows met livemuziek werden opgevoerd. Het lukte ons echter op het nippertje. We waren wel bang weinig slaap in dit hotel te kunnen vatten in verband met de mogelijke geluidsoverlast tot in de kamers, maar we hebben daar wat op gevonden. We bleven in de pub tot de muziek stopte! Wat een uitvinding bleek dit te zijn, en wél zo gezellig. 

Wat hebben die Ieren toch met muziek. Overal wordt gezongen, gespeeld en gedanst. En hoe!! Het viel ons op dat geen enkele artiest  “tape” begeleiding gebruikte; alles wat je hoorde en zag was live. Ook gaat het hier kennelijk niet zoals bij ons, alleen maar om borsten, billen, mooie koppies, soaps en mediahypes, je ziet er op de buhne ook ronduit “onooglijke types” die gekleed in hun dagelijkse kloffie met pure vakmanschap en gepassioneerde stemmen het publiek in vervoering brengen. Daarbij waren zelfs de “mindere Goden” nog van een kwaliteit, waar vele Nederlandse toppers een puntje aan kunnen zuigen. En wat hebben die Ieren hun eigen identiteit en muziekcultuur hoog in het vandel staan (de kalkoen op het songfestival even niet meegerekend). De mooiste oudere Ierse traditionele songs werden door jonge zangers zo bevlogen gebracht dat het mij vaak kippenvellen opleverde, maar, en dat was opvallend voor ons, óók het jonge Ierse publiek.

Sfeerbeelden van de afgelopen dagen uit Dublin, rechtsboven een klein deel van de pub onder ons hotel  

We zijn net weer thuis en hebben als eerste onze kinderen bezocht en de kleinkinderen allemaal weer even geknuffeld.  Kleine kinderen zijn eerlijk en spontaan. Ze hebben nog geen agenda, en het is mooi om dat te ervaren. De kleine Nico, ons jongste kleinkind – 7 mnd- had net als de vorige keer dat we terug kwamen van een reis, moeite om ons te herkennen. Hij keek zelfs een beetje schichtig naar ons, maar je zag gewoon zijn hersentjes werken, en na een paar minuten wist ie het weer en lachte net zo innemend naar ons als altijd. Als volgende klusje zal ik de foto´s die ik in Ierland maakte selecteren, bewerken en archiveren, een leuk werkje, waar ik me graag mee bezig houd.