Ondanks de massale mediagekte was de oranjekoorts bij mij nog niet uitgebroken. Daar kwam gisteravond abrupt verandering in. Niet de media, maar de Oranje spelers zorgden daar voor. Wát een wedstrijd, wát een kijkspektakel. Hoogtepunt van de wedstrijd was het tweede doelpunt, van v Bronckhorst, Kuyt en Sneijder; voor mij één van de drie mooiste voetbalmomenten uit de geschiedenis. Wat kan voetbal dán toch mooi zijn om naar te kijken. Niet alleen kwalitatief, maar vooral ook qua inzet moesten de Italianen het afleggen tegen de ontketende Oranje spelers. “Maar liefst 8 van de 11 Italiaanse spelers maken deel uit van het wereldkampioenselftal van twee jaar geleden”, kopten de Italiaanse kranten vóór de wedstrijd nog vol trots. Maar is dit wel zo’n voordeel vraag ik mij af ? Misschien vormt dit gegeven nu juist wel dezelfde onzichtbare muur, als waar het Nederlands elftal ook jarenlang vergeefs doorheen probeerde te komen. Als de vedetten te volgevreten zijn wordt de motivatie een probleem. Ze zijn decadent, lopen ze er niet meer voor; en kunnen dat laatste beetje extra mentaal niet meer opbrengen.

De TV uitzending was technisch en “technisch-artistiek” overigens sensationeel. Nooit eerder werd een dergelijke mondiale sportmanifestatie met super HD camera’s geregistreerd en in HD format uitgezonden, werkelijk schitterend om naar te kijken, alsof je door een raam de pure werkelijkheid beleefde. Adembenemend!  ( vermits je over een full HD TV en HD receiver beschikt) Ook de cameravoering was van een unieke nog nooit eerder vertoonde klasse. Een aantal HD camera’s die onder radiografisch bestuurde ballonnen waren bevestigd, zweefden over het publiek op de tribunes en boven het stadion, en zorgden voor boeiende camerastandpunten zoals we die nooit eerder zagen tijdens voetbalwedstrijden op TV . Al dit technische vernuft, het HD format en het Oranje-niveau  zorgden voor een oogverblindende show van sportief en technisch kunnen.

Met gemengde gevoelens denk ik vandaag terug aan dit zelfde weekend een jaar geleden. Nog één week te gaan voor het BZN afscheid. Wat een tijd was dat. Het mediaspektakel om ons heen, de zenuwen, en vooral de emoties, wat was het een heksenketel; ik zal het nooit meer vergeten. In het jaaroverzicht van de TROS – op internet te zien- zag ik dat BZN de twee bestgewaardeerde TROS programma’s van 2007 heeft gescoord. Uiteraard het laatste concert , maar ook de uitzending van de BZN top 100 had een recordwaardering, Dat zegt toch wel iets.

Deze foto werd toen, bijna een week voor het BZN afscheid genomen bij Paviljoen Smit Bokkum in Volendam, door Glenn Wassenbergh van de Telegraaf , een andere foto uit deze serie werd in de Telegraaf gepubliceerd, deze werd mij opgestuurd door Glenn

Nu we een jaar verder zijn kan ik er gelukkig toch wat afstandelijker naar kijken. Ons levenswerk BZN, de gezelligheid onder elkaar en de warmte van de grote schare BZN fans mis ik echt, daar denk ik bijna elke dag met weemoed aan terug. Ik zou het zo weer over willen doen. Maar ondanks dat, kijk ik toch met een overwegend positief gevoel op het afscheid terug. Hoewel ik graag nog een tijdje met BZN was doorgegaan, besef ik terdege, dat ik nu ook van een aantal minder prettige bijkomstigheden verlost ben, zoals van de files, elke dag hééééééééle lange files. Maar vooral van de showbusiness, waar ik toch al nooit wat mee had, en waar BZN als groep eigenlijk buiten stond. Het bekrompen  narcistische  wereldje waarin het draait om ikke Ikke ikke, en niemand enige andere interesse heeft dan aandacht voor zichzelf, en anderen slechts beschouwt als een spiegel waarin hij of zij zichzelf bekijkt. Hoe reageert hij of zij op mij? Exponenten hiervan: De boulevardbladen, TV showprogramma’s, de om nóg meer aandacht met elkaar strijdende collega’s-narcisten. De showbusiness in de lichte muziek in Nederland is eigenlijk de verzamelnaam van lieden en zaken die ervoor zorgen dat kwaliteit niet meetelt; dat de macht terecht komt bij leeghoofderij, borsten, billen, mooie koppies, vriendjespolitiek, soaps, mediahypes  etc. En daar stoorde ik mij altijd aan.

Het fijne gevoel hiervan totaal bevrijd te zijn is natuurlijk niet de enige reden dat ik met een postief gevoel achteruit kijk naar het afscheid. Het is ook een groot genoegen om zonder agenda in volkomen vrijheid van doen en laten elke dag weer op te kunnen staan met de gedachte: welke hobby zal ik vandaag eens aanpakken? En geloof me; nóg heb ik tijd tekort! Maar vooral het niet meer moeten presteren en verantwoording af moeten leggen is een ongekend relaxed gevoel. Ik heb bij nader inzien nooit geweten wat het is om volkomen stressloos door het leven te gaan. Ik dacht altijd al in die gezegende omstandigheden te verkeren, maar nú pas weet ik, dat ik dat nog nooit was. Want die haast serene rust die ik nu ervaar heb ik nooit eerder gekend. En we genieten er met volle teugen van. We hebben nu alle tijd om van de kleinkinderen te genieten, en we reizen veel, heel veel. Dat gaan we de komende tijd nog wat opvoeren. Daartoe hebben we nu skype communicatie op laptops bij de kinderen en kleinkinderen geinstalleerd. We gaan lange wereldreizen maken. En met skype kunnen we dan op afstand live met elkaar praten en elkaar zien. Er zijn heel veel culturen en naturen op de wereld die we nog willen leren kennen nu we nog volkomen gezond en mobiel zijn. 

Ik ben achteraf nog het meest blij van alles met mijn besluit om totaal uit het vak te stappen. Er waren diverse aanbiedingen en mogelijkheden om nog verder in de muziek verder te gaan, maar niet alleen dat. Als producer, tekstschrijver of als gitarist, maar ook heb ik diverse aanbiedingen gehad van bureaus die mij vroegen lezingen te geven. Dat laatste heb ik overwogen, het is een heel goed betaalde klus, maar ik heb besloten compleet te stoppen om dingen te doen voor het geld. Muziek maken is fantastisch, dat wil ik nog wel , maar dan samen met vrienden op mijn kantoor,een dagje in de week of zo, maar niet meer met de bedoeling om de bühne op te gaan.

Nu ben ik een volkomen vrij, en onafhankelijk mens. Daarbij verkeer ik in de prettige wetenschap afscheid genomen te hebben van het businessdeel van mijn leven op het échte hoogtepunt van mijn fantastische muziekcarriere. Nu ik nog gezond ben, en er daarom letterlijk en figuurlijk nog een wereld voor ons open ligt.  Mooier kan het niet. 

Dat het een uniek muziekcarriere was die ik heb afgesloten op het hoogtepunt mag blijken uit de volgende affiche die hoorde bij de onderscheiding die we kregen in 2005 van Erik de Zwart. Meest succesvolste artiest in 40 jaar top 40 van 1965 tot 2005