Helaas kon ik de afgelopen dag door een technische storing niet op mijn journaal komen om een snelle reactie te plaatsen op de dag van gisteren!.

Gisteren vond de door de hardcore BZN fans Tineke Hemmes en Wilma Piels georganiseerde reünie van BZN en fans één jaar na dato plaats. Hiertoe waren zo’n 250 BZN fans naar Volendam afgereisd. Eerst werd er in het Volendam stadion een foto van het hele gezelschap inclusief bandleden gemaakt, en daarna was er een programma in het Jozefgebouw, waaronder een gezamenlijke lunch en verschillende optredens. Het was een óp en tóp georganiseerde  en zeer gezellige bijeenkomst.  Naast de vele hardcore BZN fans die in het afscheidsjaar zelf ook redelijke TV bekendheid kregen was bijna iedereen van BZN er zelf bij, ook Tiny Hetsen, de weduwe van Jacques Hetsen. Toen we ons tegenover haar  lieten ontvallen dat ze er monter uitzag merkte ze op dat het met de buitenkant ook wel goed gaat, maar dat de glans er van binnen wel af is. Dat kan ik me heel goed indenken. Maar toch waren we blij weer even met Tiny gesproken te hebben. Alleen Jan Keizer liet deze dag verstek gaan omdat hij opnames moest maken voor een interview in een sportprogramma op TV.

Aanvankelijk was ik een beetje bang dat het een bijeenkomst met Showbizz camera’s en de gossip bladen zou worden. Dan was ik overigens snel weggeweest. Gelukkig was dat niet het geval, zodat het echt een samenzijn voor de band plus fans werd. Ik moet zeggen dat ik deze dag toch met een bijzonder apart gevoel heb beleefd. Al die bekende gezichten, al die genegenheid; het voelde weer vertrouwd en vooral warm aan. Die warmte en de gezelligheid onder elkaar die ik het afgelopen jaar gemist heb, was weer duidelijk voelbaar. Uiteraard spraken we vele fans, maar ook was het heel gezellig om bij te praten met de ex-collega’s die lieten blijken hetzelfde gevoel als ik te ervaren. Het optreden van Carola and Friends was helemaal top en ook John Meijer verbaasde mij echt met zijn Crooner-achtige zang performance, fantastisch! John is toch echt een manusje van alles.

We kregen heel veel leuke kadootjes, zoals een mooi fotoboekje, vele bloemen, CD’s met foto’s, allerlei brieven, en deze keer ook een vragenboekje. Toen ik dat vanmiddag eens doorlas werd ik met de meest vreemde vraag uit mijn gehele muziekcarriere geconfronteerd. Hij was van ene Lidya uit Den Bosch; zij bakte ze wel heel bruin met de volgende vraag: ” Welk liedje zingt u als u op de WC zit te poepen” ?  Als antwoord heb ik ingevuld: ” zak es lekker door, zak es lekker door, dat is toch zo fijn”.

Op deze foto  van Robert vd Bruggen staan we een jaar na dato bijna compleet weer op”één buhne, wie had dat gedacht .

In het midden de dames Hemmes en Piels die de reunie organiseerden, en tussen Dick Plat en Dick de Boer staat Tiny Hetsen, de weduwe van onze overleden manager Jacques Hetsen

John Meijer had aangekondigd dat ik Oh Sabberdejosia, een Jordanese kraker,  zou gaan zingen. Op privefeestjes en on the road of tijdens tournees zong ik dit wel eens voor de gein in de auto, in kleedkamers bars of restaurants. Net als : “Vader waarom hebben de giraffen”. Hier kwam dan natuurlijk vaak een redelijk hoeveelheid alcohol aan te pas. Daar heb je geen echte zangstem voor nodig; die heb ik dan ook niet. Maar ik werd gered door de gong.

Onze schoondochter Tamara die eind gistermiddag met onze zoon Sander en de kids op weg was naar ons huis; – het was immers vaderdag- , kon ik gelukkig ook nog op tijd naar het Jozef gebouw dirigeren, zodat ik haar op mijn verzoek bereid vond mijn zangbeurt over te nemen. En dat deed Tamara uiteraard heel vakkundig, ze zong twee prachtige nummers. En zo werd het heel gezellig allemaal en was ’t eigenlijk jammer dat het al afgelopen was. Hopelijk kunnen wij er volgend jaar op 14 juni ook weer bij zijn.

Onderstaande foto kreeg ik toegestuurd van Elly Snoeier, Met mijn schoondochter Tamara op de kiek na haar optreden   

Ik kreeg leuke reactie op de journaalbijdrage van eergisteren over mijn ouders. Daarom vandaag nog eens terug in de tijd. Eerstens de foto die gemaakt werd op onze trouwdag  -25 mrt 1971-  op de stoep voor mijn ouderlijk huis in de Volendamse Dr Weverstraat op nr 24. Op deze foto staan vader en moeder en al mijn broers en zusters 37 geleden. Helaas zijn mijn vader 57 jaar – in 1984-, en broer Jaap 42 jaar – in 1996 – overleden.

Vlnr: Ben, Gaar, vóór Gaar staat Lowie, Vader, Arie, Jan, Nico, Moeder. Cor,Jannig, vóór Jannig staat Lida, Jaap , Kees 

De volgende foto is mij heel dierbaar, hij is genomen op Schiphol toen ik 7 jaar oud was, dus 53 jaar geleden in 1955. Zoals ik al eerder zei, hadden we het thuis ronduit arm. Mijn vader was fabrieksarbeider en met zo’n groot gezin  -11 kinderen waarvan ik de oudste -, wordt de spoeling dan bijster dun. Zo aten we veel havermoutpap, ieder zijn eigen fles, liggend op de grond naast elkaar in rotten van vier. Ook kregen we veel ondermaatste aaltjes die mijn vader in de haven bietste, te eten, en kon hij met zijn speciale snijtechniek een ons biefstuk zo verflinteren dat er een luchtige hoop rafels ontstond waar geen eind aan leek te komen als ie het met zijn mes alsof ie iets zwaars opzij drukte en van zijn op óns bord schoof. Ondanks dat alles zijn Moeder Maartje en Vader Kees er in geslaagd om ons op een bijzonder positieve wijze aan onze jeugd terug te laten denken. Zo ging ik, toen ik nog maar net 7 jaar oud was al met mijn vader naar Schiphol, en dat maakte zo’n enorme indruk op mij dat ik dat nu nog steeds weet.

Mijn vader had als kok in Haarlem in dienst gezeten en wist zodoende de weg in die kontreien. Eén keer per jaar mochten mijn vriend en ik met mijn vader mee, gedrieën op de fiets naar de Haarlemmermeer op bezoek bij kennissen, en ook naar Schiphol, om er te kijken naar de vliegtuigen. Een uitje waar ik al weken van te voren naar uitkeek. Toen reeds was ik al gefascineerd van alles wat vloog en met de vliegerij te maken had. Een paar jaar geleden kwam de onderstaande foto plotseling uit een vergeten kast van mijn moeder tevoorschijn. Wat was ik blij dat ik die zag. Daar sta ik, trots naast mijn vader bij een pipercub. Op de achtergrond de oude KLM Skymaster DC4. Wie had toen ooit kunnen denken dat ik later zelf beroepsvlieger met twee eigen vliegtuigen zou worden? Dat was op dat moment volstrekt ondenkbaar. Dat was echt de ver van mijn bed show voor ons. Ik weet nog goed dat ik stond te kwijlen bij het zien van al die vliegtuigen. Helaas heeft m’n vader nooit meegemaakt dat ik zelf vloog of er voor in opleiding was. Wat zou ie dat fantastisch gevonden hebben.

Als 7 jarig jongetje met mijn vader die toen 29 jaar oud was, op de fiets naar Schiphol

In juli 1993  – 15 jaar geleden – heb ik mijn moeder haar luchtdoop gegeven in de PH BNK. Het is de enige keer dat ze ooit gevlogen heeft. “En daar blijft het ook bij”, waren de woorden die ze uitsprak toen we waren geland. Ze vond het wel een belevenis zei ze voor het instappen, en uiteraard was het voor mij ook een ultieme ervaring om dat met mijn moeder mee te maken. Onderstaande foto werd gemaakt juist voor het instappen. Moeder Maartje stond al op de vleugel ! Het grote avontuur tegemoet. Later zei ze dat ze het voor mij gedaan had, voor haar hoefde het niet zo, maar ze had het wel leuk gevonden.