Ondanks de massale mediagekte was de oranjekoorts bij mij nog niet uitgebroken. Daar kwam gisteravond abrupt verandering in. Niet de media, maar de Oranje spelers zorgden daar voor. Wát een wedstrijd, wát een kijkspektakel. Hoogtepunt van de wedstrijd was het tweede doelpunt, van v Bronckhorst, Kuyt en Sneijder; voor mij één van de drie mooiste voetbalmomenten uit de geschiedenis. Wat kan voetbal dán toch mooi zijn om naar te kijken. Niet alleen kwalitatief, maar vooral ook qua inzet moesten de Italianen het afleggen tegen de ontketende Oranje spelers. “Maar liefst 8 van de 11 Italiaanse spelers maken deel uit van het wereldkampioenselftal van twee jaar geleden”, kopten de Italiaanse kranten vóór de wedstrijd nog vol trots. Maar is dit wel zo’n voordeel vraag ik mij af ? Misschien vormt dit gegeven nu juist wel dezelfde onzichtbare muur, als waar het Nederlands elftal ook jarenlang vergeefs doorheen probeerde te komen. Als de vedetten te volgevreten zijn wordt de motivatie een probleem. Ze zijn decadent, lopen ze er niet meer voor; en kunnen dat laatste beetje extra mentaal niet meer opbrengen.

De TV uitzending was technisch en “technisch-artistiek” overigens sensationeel. Nooit eerder werd een dergelijke mondiale sportmanifestatie met super HD camera’s geregistreerd en in HD format uitgezonden, werkelijk schitterend om naar te kijken, alsof je door een raam de pure werkelijkheid beleefde. Adembenemend!  ( vermits je over een full HD TV en HD receiver beschikt) Ook de cameravoering was van een unieke nog nooit eerder vertoonde klasse. Een aantal HD camera’s die onder radiografisch bestuurde ballonnen waren bevestigd, zweefden over het publiek op de tribunes en boven het stadion, en zorgden voor boeiende camerastandpunten zoals we die nooit eerder zagen tijdens voetbalwedstrijden op TV . Al dit technische vernuft, het HD format en het Oranje-niveau  zorgden voor een oogverblindende show van sportief en technisch kunnen.