De kruitdampen rond Verdonk en Wilders zijn opgetrokken. Niet dat ze die zelf veroorzaakt hadden. Dat deden Balkenende en consorten wel voor hen. Maandenlang stonden onze bewindsvoerders,- tollerantie predikend,- als bange schoothondjes door de mediahekken heen onze huiskamers in te blaffen, bang als zij waren voor de electorale gevolgen van de acties van Wilders cq Verdonk. Tollerantie behoort echter niet gebaseerd te zijn op angst voor terreur, maar op vrijheid. Vrijheid van het woord, en vrijheid van godsdienst. Dat vrijheid van godsdienst ook vrijheid van kritiek op godsdienst impliceert heb ik Balkenende c.s in zijn boodschappen aan Islamitische landen nergens horen zeggen.
Wat mij betreft hadden onze landsbestuurders al die tijd beter kunnen investeren in het politiek bewerken van de internationale gemeenschap om China via de veiligheidsraad te dwingen mensenrechten in Tibet te respecteren, en niet de olympische sporters daarvoor te laten opdraaien. Maar ik kom er steeds meer achter: politici zitten er voor zichzelf en hun eigen hachje, en zijn bijna per definitie zonder uitzondering allemaal populisten.
De presentatie van de politieke beweging ToN is mij ook zwaar tegengevallen. Niet zozeer haar programma, alswel de manier waarop Rita Verdonk het naar voren bracht. Hierin was mij te duidelijk de Amerikaanse hand van Kay van der Linden te zien; haar media-adviseur. Het was te opgezegd, te gespeeld, te Amerikaans. Kortom: onecht! Laat Rita toch gewoon zichzelf blijven, net als die avond en nacht toen zij in haar eentje de hele 2 de kamer bestreed in de Hirschi Ayaan paspoort affaire. Niemand kreeg haar toen aan het wankelen; daar zag ik een politica optima forma.
Afgelopen maandag was ik met een leerling in de PH-BZN naar Teuge gevlogen. Terug in lelystad zou de leerling de vlucht naar Teuge opnieuw maken , maar dan alleen. Toen we uit Teuge wilden vertrekken bleek de motor van de PH-BZN niet te starten. Een compleet kapotte accu. Uiteindelijk moesten we de kist achterlaten. Net voor het startdebacle zetten we elkaar nog op de foto vanwege de unieke wolkenlucht boven Teuge. Zie hieronder de foto.
Gisteravond zat ik in de jury van het jaarlijkse songfestival van de Copernicus Scholengemeenschap in Hoorn. Dit songfestival dat al voor het 7de jaar georganiseerd werd is zo populair bij de leerlingen en personeel van de school dat het nu gehouden werd in het Parktheater in Hoorn. Het was een happening met nationale allure. Chapeau voor de organiserende leraren, die hiermee fantastische promotie voor hun school maken. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk was van de performance van een groot aantal leerlingen. Er waren er zelfs bij met absoluut professionele kwaliteit.
Toen ik daar zo voor aanvang even op die buhne stond ging er toch wel het een en ander door mij heen. Vorig jaar, ruim een maand voor het BZN afscheid, stond ik ook op die buhne voor het laatste concert in Hoorn. We hadden er net die week daarvoor de koffietafel na de begrafenis van Jacques Hetsen genuttigd. Mixed emotions maakten zich van mij meester.
Misschien kan ik die gevoelens het beste symboliseren aan de hand van onderstaande foto die ik afgelopen zaterdag vanuit de geopende kap van het vliegtuig maakte, tijdens het passeren van een bui bij Schermerhorn in Noordholland. Wat een desolate sfeer.
