De Haagse groep die we in het hotel ontmoetten en waar we ongelofelijke lol mee hadden werd gisteravond, de laatste avond voor de thuisrit, plotseling nerveus van het weer in Duitsland. Er ging een gerucht door het hotel dat het er zwaar sneeuwde. Eerst was besloten om vanmorgen om 4 uur te gaan rijden. Door wat verdere negatieve weersberichten van familieleden aan het thuisfront, die de Duitse sneeuw nog eens bevestigden, besloten ze net voor het diner om al om middernacht te gaan rijden. Ja, en tijdens het diner zagen ze ook nog eens de sneeuw buiten gestaag naar beneden vallen. Dat kriebelt van binnen. Ik ken dat gevoel wel. Toen hebben ze elkaar kennelijk zo gek gemaakt dat ze het hoofdgerecht niet eens meer konden afwachten en meteen zijn vertrokken. Voor het diner hadden ze gelukkig nog even tijd om met mij op de foto te gaan. En zo’n mooi plaatje hoort natuurlijk in dit journaal, vanwaar acte. 

FC Den Haag, met boven vlnr: Jan Willem, Robert,Dennis, Rogier en Jeroen en naast mij de mooie “verzorgsters”!!

Toen we afgelopen week bij ons hotel in Hochsölden aankwamen zagen we net buiten de deur van het hotel een jongeman in een rolstoel zitten. Het leek ons een toerist die kennelijk op degene wachtte die hem assisteerde bij zijn vervoer etc. Dat intrigreerde ons onmiddellijk, want wie gaat er nou met een rolstoel naar een op 2200 meter hoog gelegen bergdorpje bestaande uit hotels met de voorzijden in een steil en met ijs bedekt straatje; en aan de achterkant besneeuwde berghellingen. Naast de Mount Everest zo’n beetje de enige denkbare plek waar je nou met je rolstoel ver vandaan moet blijven, dachten mijn vrouw en ik allebei. De rolstoeler en zijn begeleider bleken Nederlanders te zijn. Omdat ik mijn nieuwsgierigheid niet de baas was, liep ik,- hierbij aangemoedigd door mijn vrouw-, tijdens de gang naar het buffet even langs de tafel waar de twee heren zaten.

Omdat ze ons al gegroet hadden durfde ik de prangende vraag te stellen. Het antwoord was al even simpel als dat mijn nieuwsgierigheid groot was. De invalide jongeman die Ard heette en uit Arnhem kwam was een fervent skiër en deed dat op een zogenaamde zit-skie, met een schokdemper. Deze zit-ski past wel in stoeltjesliften, maar niet in cabines. Die cabines zijn echter meestal de eerste liften waarmee je omhoog moet vanaf het dalstion. Je moet dan de zit-ski in e hand meenemen en met de rolstoel de cabine lift in en die dan vervolgens op het middenstation achter laten. Een heel gedoe. Om dit probleem te omzeilen zoekt hij dus altijd een hotel hoog aan de piste gelegen zodat hij vanuit het Ski-Raum van het hotel gezeten op zijn zit-ski de piste op en af kan. Het hotel in Hochsolden was dus dé oplossing voor zijn logistieke probleem. Ik was even perplex, wat kan logica toch eenvoudig zijn !

Zijn begeleider was Cloud, een afgestudeerde ingenieur uit Utrecht. Een goede jeugdvriend die vroeger al met Ard mee op vakantie ging. Toen Ard 13 jaar geleden in de rolstoel terechtkwam heeft zijn vriend Cloud hem niet in de steek gelaten en is hem op zijn vakanties steeds blijven vergezellen en helpen. Wat een vriendschap en onbaatzuchtigheid, Daar kan je toch wel stil van worden.

VLNR: Cloud, Mary, Jan, Ard;  eergisteravond op de plek waar we elkaar vaak spraken.

Overigens hadden we het heel leuk met Ard en Cloud. Van Ard leerde ik tijdens gesprekken aan de bar nog iets moois. “Invaliden kunnen net zo veel uit het leven halen als jullie validen zei hij op rustige toon. Alleen moeten ze er veel dieper voor in het leven graven”. Wat een wijsheid, en dat allemaal op een gezellige wintersportvakantie. 

ps: Thuisgekomen zag ik in mijn mailbox veel reacties op mijn stukje van vrijdag over narcisme in de showbusiness. Uit de reacties blijkt dat velen dat heel goed herkennen.Ook waren er enkele vragen, daarom heb ik de betreffende bijdrage van gisteren, vrijdag, laatste alinea wat aangevuld. Ik hoop dat ik mij nu nog duidelijker heb uitgedrukt.   

We zijn er inmiddels aan gewend, maar het blijft leuk. Al die Nederlanders die ons op reis en elders aanspreken over BZN. We horen vaak : “We hebben het afscheid van BZN op TV gevolgd”, en: “geniet nu maar lekker van jullie verdiende rust hoor”, komt er dan altijd gemeend achter aan. Nou , dat doen we dan ook wel.

Zoals nu weer hier op de sneeuwpistes, en in het hotel met een paar jonge Haagste stellen en een een viertal mannen uit Roden (Drente) De laatsten hadden het nog over de tijd dat wij optraden in “Onder de Linden” in Roden en over het paard uit Roden, dat naar “BZN” vernoemd was. Het paard heeft nooit veel prijzen gewonnen wisten ze me nog te vertellen. Jammer!

Met de Hagenezen hadden we gisteravond na een ouderwetse fondue avond in ons hotel nog eens een verlate maar zeer gezellige après-ski party.

Tijdens de Tiroolse avond eerder deze week, zag ik een wat vreemd uitziende akoestische basgitaar naast de muzikanten op de bühne staan. Na afloop sprak ik nog even met de bandleden. Het bleek om een zgn “guitarron” uit Paraguay te gaan. De stemming was aangepast. Voor de grap heb ik toen het publiek weg was, samen met de band nog een Oostenrijks drieakkoorden liedje op deze bas meegespeeld. Een bijzonder gevoel! Ik moest natuurlijk meteen weer denken aan die “good old days” Toch wel heel erg leuk; muziek maken. Maar… zoals ik al eerder zei, muziek maken om er mee te scoren is heel wat anders. Je wordt dan geregeerd door de kleffe regels en wetten van de showbizz. Bij BZN bleven we daar gelukkig van verstoken. Door de grote schare trouwe fans waren we daar als BZN niet afhankelijk van, en leefden we met onze eigen normen en waarden op een geïsoleerd eilandje in de showbizz.

Zo moeilijk als ik het afscheid van BZN en van de fans vond, zo blij was ik dat de showbizz uit mijn vizier was. Ik heb nooit wat op gehad met deze bizarre onechte wereld, die dagelijks tot ons komt via boulevard TV programma’s en gossipbladen; waarin succes niet afhangt van prestatie maar op slechts een enkele uitzondering ná, uitsluitend van bekendheid. Soms zelf op het belachelijke af, kijk maar naar de piratenfestivals. Een slangenkuil met om aandacht vechtende narcisten; mensen die nooit andere interesses ontwikkeld hebben dan in het kader van nóg meer bekendheid, het vergaren van nóg meer aandacht voor de eigen ego, en die hun omgeving slechts zien als de spiegel waarin ze zich zelf bekijken. Die alleen over zichzelf kunnen praten. Daarom heb ik mij er na BZN bewust voor afgesloten. Ik heb er nu gelukkig helemaal niets meer mee te maken, en lees, kijk en luister niet meer naar items die met de showbusiness te maken hebben. Ik hou me nu liever met de échte wereld en échte mensen bezig, en besef terdege dat ik een bevoorrechte positie verkeer om me dit allemaal te kunnen permitteren. En, zoals ik al vaker betoogd heb, dat heb ik voor een groot deel aan BZN en de BZN fans te danken.