Vandaag was het letterlijk en figuurlijk snertweer. Dus echt een reden om binnen te blijven. Daarom was ik na het dagelijkse joggen een groot deel van de dag op mijn kantoor bezig met het bewerken en archiveren van allerlei fotobestanden. In de namiddag gingen we met de tweeling Jan en Kees weer naar de zwemles. Kees is door zijn ziekteverzuim op achter geraakt; maar toch pakte hij de draad weer goed op, al is Jan nu “één bad” verder. Vroeger zaten we met onze eigen kinderen jarenlang bij de zwemlessen te wachten; we waren toen blij dat we er vanaf waren. Gek genoeg halen we nu af en toe uit eigen beweging de kleinkinderen van school om daarna met ze naar de zwemles te gaan; en we vinden dat nog leuk ook. Voor de lol namen we ze daarna mee naar ons huis, waar ze zelf pannenkoeken gebakken en gegeten hebben. En we hadden er dolle pret bij !

In mij fotoarchief vond ik vanmiddag onderstaande foto die gemaakt is in de Wisseloord studio’s na de live-opname van the The Banjoman. Op de foto rechts Silvia Houtzager, de bekende violiste die ook meespeelde tijdens de live-opname. Al eerder maakten we live opnames waarbij het publiek meezong; The Old Calahan en Waltzing Maria. Bij the Old Calahan speelde de befaamde joodse violist Benny Beer mee. 

Even over The Old Calahan. Er is ons vaak gevraagd wie of wat The Old Calahan was of was geweest. De gekste verhalen deden daarover de ronde. Wij hebben daar echter bewust nooit op gereageerd. Zo bleef het mysterie en de verwarring intact. In werkelijkheid heeft Calahan nooit bestaan. De kreet “Old Calahan” klonk gewoon lekker; bekte goed, en de rest bedachten we er later bij. Net zoals Pearly Dumm en Lady mc Corey trouwens ook nooit iets betekend hebben, of echt bestonden. Het waren niet meer dan interessant klinkende, en lekker bekkende kreten, waar we een verhaaltje omheen verzonnen. Vele journalisten hebben er verhalen over geschreven en er van alles bij bedacht. Jip Goldsteijn van de Telegraaf is er zelfs voor naar Schotland gekomen, toen we daar aan het werk waren. Hij had er nachten lang vraag en speurwerk en vooral veel whiskey voor over om het raadsel te op te lossen. Maar wij hebben nooit een krimp gegeven. Zo bleef het altijd geheimzinnig. Tot nu dan…

Het was vanmorgen heerlijk om te joggen in het ontluikende voorjaarszonnetje, naast de met ijs bedekte sloten. Zonder wind en kraakhelder. Het werd tijd. Ik ben gisteren weer voorzichtig begonnen met mijn dagelijkse ronde na een paar weken rust in verband met een knieblessure. De afgelopen twee maanden stonden we 3 weken lang op de skies; tijdens een van de laatste tochten is er vermoedelijk een stukje kraakbeen in het rechtergewricht losgeraakt. Aangezien we over twee weken weer naar de sneeuw vertrekken was mij er dus alles aan gelegen om de knie te laten herstellen. De knie hield zich goed, ik ben er klaar voor.

Vanmiddag vlieg ik weer als een adelaar door de vrije ruimte, uiteraard neem ik mijn camera’s mee. Een ex-leerling moet vliegtechnisch even wat bijgespijkerd worden, en het is mooi weer voor luchtfoto’s. Bovendien, je weet maar nooit wat je tegenkomt. Zoals in het volgende verhaal.

Als je zoals ik altijd met een camera op pad gaat kan je soms plotseling hele bijzondere tafereeltjes vastleggen. Zo waren we een tijd geleden getuige van een hele komische situatie. We zaten op het bovendek van een cruiseboot in de buurt van Passau (zuid Duitsland) op de rivier de Donau, te wachten op het vertrek. Nietsvermoedend zat ik aan een tafeltje met mijn camera te spelen, toen aan de oever van de rivier een bejaarde dame haar fiets in het gras neerlag om naast haar fiets even te rusten op een stalen bolder, waar schepen aan vastgelegd worden.

Een paar minuten later, toen ze opstond en diep naar voren bukte om haar fiets weer te pakken, gleden haar borsten uit haar topje. Onmiddellijk was ik er met mijn camera bij en maakte onderstaande foto nr 1.  Ze maakte aanstalten om op te stappen, en terwijl ik dacht dat ze nu toch wel die oude maar toch nog fiere brammen naar binnen zou kieperen gebeurde er niets. Ook nog niet, toen er een achterop rijdende fietser in beeld kwam. Daarvan maakte ik foto nr 2.  Toen de argeloze fietser de vrouw,- met de inmiddels vrolijk naar buiten bengelende borsten,- passeerde, en in een reflex naar rechts keek zag ik zijn blik ineens verstijven. Wat moet die man bij de bizarre aanblik van deze bejaarde nudist gedacht hebben! Hij slaakte een harde kreet en kneep van schrik in zijn remmen. Dit laatst moment is te zien op foto nr 3. Door het verwarde gedrag van de man, kreeg de vrouw haar aanstootgevende houding in de gaten en liet jip en jap weer in haar topje verdwijnen. Het kan verkeren.

Foto nr 1 De vrouw heeft juist haar fiets weer van de grond opgepakt, haar boezem kiest de vrijheid

foto nr 2  Er komt een fietser aan, de vrouw heeft nog niets door.

Foto nr 3 De fietser schrikt zich een hoedje en knijpt in zijn remmen