De Haagse groep die we in het hotel ontmoetten en waar we ongelofelijke lol mee hadden werd gisteravond, de laatste avond voor de thuisrit, plotseling nerveus van het weer in Duitsland. Er ging een gerucht door het hotel dat het er zwaar sneeuwde. Eerst was besloten om vanmorgen om 4 uur te gaan rijden. Door wat verdere negatieve weersberichten van familieleden aan het thuisfront, die de Duitse sneeuw nog eens bevestigden, besloten ze net voor het diner om al om middernacht te gaan rijden. Ja, en tijdens het diner zagen ze ook nog eens de sneeuw buiten gestaag naar beneden vallen. Dat kriebelt van binnen. Ik ken dat gevoel wel. Toen hebben ze elkaar kennelijk zo gek gemaakt dat ze het hoofdgerecht niet eens meer konden afwachten en meteen zijn vertrokken. Voor het diner hadden ze gelukkig nog even tijd om met mij op de foto te gaan. En zo’n mooi plaatje hoort natuurlijk in dit journaal, vanwaar acte.
FC Den Haag, met boven vlnr: Jan Willem, Robert,Dennis, Rogier en Jeroen en naast mij de mooie “verzorgsters”!!
Toen we afgelopen week bij ons hotel in Hochsölden aankwamen zagen we net buiten de deur van het hotel een jongeman in een rolstoel zitten. Het leek ons een toerist die kennelijk op degene wachtte die hem assisteerde bij zijn vervoer etc. Dat intrigreerde ons onmiddellijk, want wie gaat er nou met een rolstoel naar een op 2200 meter hoog gelegen bergdorpje bestaande uit hotels met de voorzijden in een steil en met ijs bedekt straatje; en aan de achterkant besneeuwde berghellingen. Naast de Mount Everest zo’n beetje de enige denkbare plek waar je nou met je rolstoel ver vandaan moet blijven, dachten mijn vrouw en ik allebei. De rolstoeler en zijn begeleider bleken Nederlanders te zijn. Omdat ik mijn nieuwsgierigheid niet de baas was, liep ik,- hierbij aangemoedigd door mijn vrouw-, tijdens de gang naar het buffet even langs de tafel waar de twee heren zaten.
Omdat ze ons al gegroet hadden durfde ik de prangende vraag te stellen. Het antwoord was al even simpel als dat mijn nieuwsgierigheid groot was. De invalide jongeman die Ard heette en uit Arnhem kwam was een fervent skiër en deed dat op een zogenaamde zit-skie, met een schokdemper. Deze zit-ski past wel in stoeltjesliften, maar niet in cabines. Die cabines zijn echter meestal de eerste liften waarmee je omhoog moet vanaf het dalstion. Je moet dan de zit-ski in e hand meenemen en met de rolstoel de cabine lift in en die dan vervolgens op het middenstation achter laten. Een heel gedoe. Om dit probleem te omzeilen zoekt hij dus altijd een hotel hoog aan de piste gelegen zodat hij vanuit het Ski-Raum van het hotel gezeten op zijn zit-ski de piste op en af kan. Het hotel in Hochsolden was dus dé oplossing voor zijn logistieke probleem. Ik was even perplex, wat kan logica toch eenvoudig zijn !
Zijn begeleider was Cloud, een afgestudeerde ingenieur uit Utrecht. Een goede jeugdvriend die vroeger al met Ard mee op vakantie ging. Toen Ard 13 jaar geleden in de rolstoel terechtkwam heeft zijn vriend Cloud hem niet in de steek gelaten en is hem op zijn vakanties steeds blijven vergezellen en helpen. Wat een vriendschap en onbaatzuchtigheid, Daar kan je toch wel stil van worden.
VLNR: Cloud, Mary, Jan, Ard; eergisteravond op de plek waar we elkaar vaak spraken.
Overigens hadden we het heel leuk met Ard en Cloud. Van Ard leerde ik tijdens gesprekken aan de bar nog iets moois. “Invaliden kunnen net zo veel uit het leven halen als jullie validen zei hij op rustige toon. Alleen moeten ze er veel dieper voor in het leven graven”. Wat een wijsheid, en dat allemaal op een gezellige wintersportvakantie.
ps: Thuisgekomen zag ik in mijn mailbox veel reacties op mijn stukje van vrijdag over narcisme in de showbusiness. Uit de reacties blijkt dat velen dat heel goed herkennen.Ook waren er enkele vragen, daarom heb ik de betreffende bijdrage van gisteren, vrijdag, laatste alinea wat aangevuld. Ik hoop dat ik mij nu nog duidelijker heb uitgedrukt.