We zijn er inmiddels aan gewend, maar het blijft leuk. Al die Nederlanders die ons op reis en elders aanspreken over BZN. We horen vaak : “We hebben het afscheid van BZN op TV gevolgd”, en: “geniet nu maar lekker van jullie verdiende rust hoor”, komt er dan altijd gemeend achter aan. Nou , dat doen we dan ook wel.
Zoals nu weer hier op de sneeuwpistes, en in het hotel met een paar jonge Haagste stellen en een een viertal mannen uit Roden (Drente) De laatsten hadden het nog over de tijd dat wij optraden in “Onder de Linden” in Roden en over het paard uit Roden, dat naar “BZN” vernoemd was. Het paard heeft nooit veel prijzen gewonnen wisten ze me nog te vertellen. Jammer!
Met de Hagenezen hadden we gisteravond na een ouderwetse fondue avond in ons hotel nog eens een verlate maar zeer gezellige après-ski party.
Tijdens de Tiroolse avond eerder deze week, zag ik een wat vreemd uitziende akoestische basgitaar naast de muzikanten op de bühne staan. Na afloop sprak ik nog even met de bandleden. Het bleek om een zgn “guitarron” uit Paraguay te gaan. De stemming was aangepast. Voor de grap heb ik toen het publiek weg was, samen met de band nog een Oostenrijks drieakkoorden liedje op deze bas meegespeeld. Een bijzonder gevoel! Ik moest natuurlijk meteen weer denken aan die “good old days” Toch wel heel erg leuk; muziek maken. Maar… zoals ik al eerder zei, muziek maken om er mee te scoren is heel wat anders. Je wordt dan geregeerd door de kleffe regels en wetten van de showbizz. Bij BZN bleven we daar gelukkig van verstoken. Door de grote schare trouwe fans waren we daar als BZN niet afhankelijk van, en leefden we met onze eigen normen en waarden op een geïsoleerd eilandje in de showbizz.
Zo moeilijk als ik het afscheid van BZN en van de fans vond, zo blij was ik dat de showbizz uit mijn vizier was. Ik heb nooit wat op gehad met deze bizarre onechte wereld, die dagelijks tot ons komt via boulevard TV programma’s en gossipbladen; waarin succes niet afhangt van prestatie maar op slechts een enkele uitzondering ná, uitsluitend van bekendheid. Soms zelf op het belachelijke af, kijk maar naar de piratenfestivals. Een slangenkuil met om aandacht vechtende narcisten; mensen die nooit andere interesses ontwikkeld hebben dan in het kader van nóg meer bekendheid, het vergaren van nóg meer aandacht voor de eigen ego, en die hun omgeving slechts zien als de spiegel waarin ze zich zelf bekijken. Die alleen over zichzelf kunnen praten. Daarom heb ik mij er na BZN bewust voor afgesloten. Ik heb er nu gelukkig helemaal niets meer mee te maken, en lees, kijk en luister niet meer naar items die met de showbusiness te maken hebben. Ik hou me nu liever met de échte wereld en échte mensen bezig, en besef terdege dat ik een bevoorrechte positie verkeer om me dit allemaal te kunnen permitteren. En, zoals ik al vaker betoogd heb, dat heb ik voor een groot deel aan BZN en de BZN fans te danken.