Van Ricardo Uitermark kreeg ik de hieronderstaande foto van BZN met Maribelle. Ik wist niets meer van die foto, die wijzelf niet in ons archief hebben. Na een telefoontje met Dick de Boer, die zijn uitgebreide archief even raadpleegde kwamen de antwoorden. De foto is door een persbureau gemaakt op 19 feb 1976 bij het eerste en enige TV optreden van BZN met Maribelle in AVRO’s Top Pop, met het nummer Djadja. Het was een Top Pop Tip die een dag na de opname, op 20 feb 1976 werd uitgezonden. Het nummer Djadja was op 31 januari uitgekomen op single. De lage stem die erop te horen is was van een Volendamse huisschilder, die in zijn vrije tijd bariton/ bas was in het plaatselijke kerkkoor. In Volendam was hij bekend als “Pita”. De plaat klinkt nogal dun. Dit was de invloed van Roy Beltman, die op dat moment met deze “uitgebeende” sound een grote hit had als producer van Hank the Knife and the Jets, met het lied “The Guitar Man”. Het begrip “uitbenen” dat we toen om Roy te jennen, gelanceerd hebben, is een eigen leven gaan leiden, en tot onze laatste opname door ons gebruikt, als we vonden dat er teveel laag en midlaag tijdens het mixen verdween.Vooral als Roy achter de knoppen zat. 

Maribelle had niet aan die plaatopname meegewerkt, maar we vonden het toch een mooie manier om onze nieuwe zangeres aan het publiek te tonen. Ze neuriede dus maar wat mee, want er zat niet eens een vrouwenpartij in het lied. 

Bij nader inzien weet ik me dit nog wel te herinneren. Ik had, net als bij de eerste TV opname van Mon Amour,- een paar maanden later, – mijn trouwpak aan. Het was het enige fatsoenlijke kledingstuk dat ik nog in de kast had hangen. Er was geen geld om nieuwe kleding te kopen; 1976 was verreweg het armste BZN jaar dat we beleefd hebben. Wij hadden thuis al twee kinderen van 5 en 1 jaar en ik studeerde ook nog aan de TH in Delft. Er waren bijna geen optredens en dus hadden we geen inkomen meer; het einde van BZN was na 10 jaren in zicht. We hadden amper brood op tafel in die dagen. En dan bedoel ik dat echt niet overdrachtelijk.

Met Maribelle erbij en een ander repertoire hoopten we aan die malaise een einde te maken. Haar eerste optreden was op 13 februari 1976 in Rolde, en haar laatste optreden op 19 april 1976 in de Witte Paarden in Steenwijkerwolde. Een paar dagen later op 24 april 1976 , we zouden toen s’ avonds met haar optreden in het Dorpshuis in Beetsterzwaag, belde Maribelle tot onze grote verbijstering ’s middags om 2 uur af. Ze was hees en haar ouders vonden het tevens niet verstandig dat ze verder nog met BZN op zou treden in verband met een mogelijke solocarriëre die daardoor in gevaar zou komen. Dat was het einde van Maribelle bij BZN; wij vonden het heel jammer, maar hebben altijd goede banden met Marie onderhouden.

Die avond in Beetsterzwaag vergeet ik trouwens ook nooit meer. In verband met de penibele financiele situatie en dreigend faillisement moest het optreden gewoon doorgaan. We hadden geen tijd gehad om opnieuw te repeteren, dus zong ik alle hoge damespartijen van Maribelle maar mee met mijn rafelige kopstem. Het moet verschrikkelijk geweest zijn, want ik kan nog niet eens fatsoenlijk een mannenstem zingen. Desalniettemin overhandigde Dick de Boer het bosje bloemen dat voor Maribelle was bedoeld na het optreden aan mij. Ik was er blij mee, maar wat was het triest allemaal. Niemand kon toen nog bevroeden dat we amper 5 maanden later 11 weken lang nummer 1 zouden staan met Mon Amour. De demo van Mon Amour was zelfs al ingezongen door Maribelle. Het kan verkeren.

Morgen in de serie foto’s van BZN onderscheidingen de oorkonde behorende bij onze benoeming tot ereburgers van Edam Volendam in 1981

Met een glimlach las ik als kersverse pensionado vanmorgen op de voorpagina van de Telegraaf het hieronderstaande artikel:

Het eerste dat mij natuurlijk onmiddellijk opviel, is de foto van een kalende collega-pensionado die als een vrije vogel door het zwerk suist. Dat komt mij wel héél bekend voor, al ben ik deze koene brave borst tijdens al mijn vlieg-escapades nog nooit tegengekomen, en heb ik al mijn haren nog. Verder valt mij op,-  als het artikel juist is, – dat ik met de invulling van mijn “ná BZN-se” vrije tijd, de dromen waar maak, die 9 van de 10 Nederlanders blijken te hebben, zoals het maken van reizen, en extra tijd voor hobbies en familie. Het “leuke financiële zakcentje” dat de Nederlander hierbij volgens het onderzoek onontbeerlijk vindt, heb ik te danken aan good old BZN. Dan blijk ik in mijn pensionele gedrag nog meer raakvlakken te hebben met de meeste Nederlanders. Want in de praktijk kiest de Nederlander vlgs bovenstaand onderzoek, ná zijn carriere ook écht voor een andere koers, om meer te genieten van minder werkdruk, en meer tijd te besteden aan leuke dingen in zijn nog resterende leven. Die Nederlanders zijn zo gek nog niet, neem het maar van mij aan; ik spreek inmiddels uit ervaring. 

Uit de serie “foto’s van BZN onderscheidingen”, vandaag onze allereerste gouden plaat voor de single Mon Amour (11 weken op nr 1) , die we uit handen kregen van Ted de Clerck, de toenmalige directeur van platen maatschappij NEGRAM. Ik herinner mij nog het waanzinnige euforische gevoel dat we die middag hadden bij die eerste gouden rakker. De pret werd (toen al) enigszins vergald omdat Ted tijdens de uitreiking wél de namen van Jan en Annie noemde, maar niet de moeite genomen had de namen van de rest van de band aan de weet te komen of te noemen. Het feest was er niet minder om; het duurde weken voor  we weer bij onze postieven kwamen en ons realiseerden dat er een nieuwe single en een langspeelplaat gemaakt moest worden. Als iemand mij toen verteld had dat er nog eens 87 gouden en platina langspeelplaten en CD’s zouden volgen had ik hem wegens gekte laten opsluiten.