Vliegend tussen hemel en aarde ergens boven de Veluwe bedacht ik me gistermiddag dat wij toch eigenlijk maar nietige wezentjes zijn, vergeleken bij de immense afmetingen van de aarde die rustig onder mij doorschoof, en de kolossale natuurverschijnselen die zich erin erop en er omheen afspelen. Het getuigt m.i van misplaatste arrogantie van de mens om te veronderstellen dat hij door zijn (wan)gedrag de hoedanigheid van die aarde in enig opzicht zou kunnen beïnvloeden. Daar is de mens in verhouding gewoon veel te klein en te nietig voor. Toepasselijker is het volgens vele wetenschappers te stellen dat de mens door zijn (wan)gedrag hooguit zijn eigen stoepje kan bevuilen, en dat het prettiger en gezonder voor hem en zijn buurman is om dat niet te doen. 

Het is wat mijn vliegprogramma voor vandaag betreft afwachten wat die aarde en haar klimaat de komende uren in petto heeft. De meteoberichten gezien hebbende denk niet dat het vandaag veel wordt. 

Van Evert Woestenburg,- mede-oprichter van BZN,-  kreeg ik twee oude fotoalbums ter inzage, waaruit ik een paar voor mij bijzondere foto’s scande. Een paar daarvan zijn op deze pagina afgebeeld. Een kijkje in de tijd dat BZN ontstond. De foto hieronder is gemaakt in 1963 op de Meerzijde in Volendam. Evert Woestenburg en ik wandelden hier op 15 jarige leeftijd als “oude heertjes” door het dorp. Let op de strikdas en de gevaarlijk scherpe puntschoenen. Hier begon het idee om een band te gaan starten al in onze nog jonge breinen te borrelen. 

Overigens waren deze wandelingetjes in rondjes langs de Dijk, Zeestraat, Julianaweg, Edammerweg en via de Meerzijde en het draaipad bij het Gat v Nederland de Dijk weer op, bedoeld om contact met de andere sekse te maken. Iedere “verkering” zoekende liep hier elke avond zijn rondjes, om te kijken of er iets van zijn of haar gading bij was. Om maar niets te missen tijdens de “jacht”,  draaide ja na een uur de looprichting om.

Evert Woestenburg en Jan Tuijp op 15 jarige leeftijd als “oude heertjes” wandelend vóór de latere BZN bar 

Op de foto uit 1965 hieronder, de tafeltjes naast de Jukebox in het Cultureel Centrum in Volendam waaraan Evert Woestenburg, Kees Tol en ik de oprichting van BZN bespraken. Door de weeks hadden we dansles van Jan Spruitje in deze ruimte, en in het weekend was er het zogenaamde vrije dansen. Je kon dan het geleerde in de praktijk brengen. Het ging aan deze tafeltjes alleen maar over onze passie van toen: “muziek maken en bandjes”. Dit Cultureel Centrum waar we in de eerste BZN dagen veel optraden, is er nog steeds op dezelfde plek tegenover partycentrum de Amvo. Op deze foto zie je vlnr Jan Tuijp, Jan Veerman, Evert Woestenburg, Jaap Stratenmaker (vriend) Aan het andere tafeltje is rechtsachter nog Kees Tol te zien. Zo te zien drinken we hier Coca Cola en Chocomel. Ik dacht altijd dat ik pas na mijn 20ste begon met roken, maar helaas.. op de ze foto zie ik nu dat dat al 5 jaar eerder was.

.

Op bovenstaaand foto die genomen is in 1966 van het nog prille BZN in het Jozefgebouw in Volendam zie je vlnr Jan Tuijp, Evert Woestenburg, Gerrit Woestenburg, Jan Veerman en rechts Kees Tol. Ik speel hier op de door mijn vader zelf gemaakte basgitaar, die nu in het Palingsound museum hangt, en tijdens The Final Concert in Ahoy als eerbetoon aan mijn vader naast mij op de buhne stond. Overigens zijn we hier een jaar ouder en drinken inmiddels bier, zoals voor op de buhne te zien is. Ik weet echter nog dat we van Dick de Boer tot 11 uur geen alcohol mochten nuttigen tijdens de optredens. Wie zich daaraan vergreep had een boete te pakken. Dick was toen al niet mals !

Naarmate een mens ouder wordt, krijgt ie steeds frequenter te maken met “afscheid nemen”. De ene keer heeft de afscheidsblues meer impact als de andere. Hij laat zich voor het eerst voorzichtig voelen bij het verlaten van je school, je schooltijd en je studiegenoten. Jaren later wordt het echter menens. Het afscheid van je jeugd, waar je zelfs een “midlife crises” van kan oplopen. Toen ik 40 jaar werd kwam ik door dit fenomeen in een redelijke dip terecht. Je bent al 10 jaar gewend aan de zorgeloze 3, en ineens storm je op die angstaanjagende 5 af, voor je gevoel op dat moment regelrecht de ouderdom in.

Afscheid nemen wordt pas echt pijnlijk als de eerste naasten uit je omgeving of familie je beginnen te ontvallen, eerst zijn dat dan nog de ouderen, maar wat later ook je eigen leeftijdgenoten. En aan het einde van je arbeidzame leven neem je dan nog afscheid van je werkkring, en van je carrière; als dat je nog gegund is, wel te verstaan, want velen vertrekken reeds daarvoor al voor hun laatste “grote reis”.

Tussen al deze bedrijven door is er nog een ander belangrijk afscheid. Het blijft vaak onder de oppervlakte, omdat het zich over een periode van een paar jaar voltrekt. Namelijk dat van je gezin waar je al die jaren gezamenlijk mee opgetrokken bent. Waar je je ziel en zaligheid in hebt gelegd en mee door dik en dun bent gegaan. Nadat je kinderen de deur uit gingen, trouwden en zelf kinderen kregen, duurt het een tijdje voordat je je realiseert dat je  eigen gezin niet meer bestaat. Dat je kinderen nu op eigen benen staan, hun eigen gezin en kennissenkring hebben. En zo hoort het ook natuurlijk. In de beginfase organiseer je nog allerlei gezamenlijke activiteiten om het maar niet kwijt te raken, maar op zeker moment kunnen de drukke agenda’s niet of nauwelijks nog met elkaar gematched worden.Steeds meer gezamenlijke bezigheden vallen af. Logisch, that’s life! Bovendien, je krijgt er weer hele veel moois voor terug, zoals kleinkinderen, die je leven weer een nieuwe impuls geven.

Maar toch……op de achtergrond blijft die “blues” een beetje voelbaar. Daarom vind ik het zo leuk dat ik a.s zaterdag als vader samen met mijn drie zoons Sander, Vincent en Kees voor een paar dagen naar de Oostenrijkse sneeuw kan afreizen. Eigenlijk komt daarmee een jarenlange wensdroom uit. Heerlijk in een ontspannen en sportieve ambiance weer die oude sfeer van vroeger opsnuiven. In de Oostenrijkse gezelligheid even de banden wat strakker aanhalen, en lekker bijkletsen. We gaan naar Hoch Sölden, en hebben er allemaal veel zin in. Vincent, de topskieër van onze familie, heeft zelfs al 5 jaar niet meer geskied. Dat wordt me wat.

Vandaag en morgen staan er gelukkig weer les en fotovluchten op het programma. Met een leerling vlieg ik vanmiddag eerst naar Teuge bij Apeldoorn, het is maar een klein stukje, maar voor leerlingen valt “op zicht” navigeren over de Veluwe niet mee. Men is dan helemaal aangewezen op koers- tijd navigatie zonder duidelijke kenmerken op de grond.

Boven Heerhugowaard moet daarna vanmiddag een fotosessie gemaakt worden. De laatste weken is er vanwege vakanties en slecht weer weinig van zichtvliegen, en instrumentvliegen gekomen. Tijdens instrumentvliegen navigeert men weliswaar op bakens en is weinig of geen zicht op de grond noodzakelijk, maar in de winter is er dan vliegend in bewolking of onderkoelde neerslag het gevaar van ijsafzetting op de vleugels.IJsafzetting op de vleugels en op de propellor is wel zo’n beetje het laatste wat je op je vliegtuig (fleigtoeg voor de Grunningers) wil zien in de kleine luchtvaart. We hebben namelijk geen ijsbestrijdingsmiddelen aan boord, zoals grote verkeersvliegtuigen dat wel hebben.

Vaak heb ik s’ nachts op wat langere vluchten naar het buitenland met een zaklantaarn de vleugelranden beschenen om te kijken of er van ijsafzetting sprake was. Deze omstandigheden zoek ik de laatste jaren niet meer op. Ik ben te gehecht aan het alles wat het leven me te bieden heeft. Safety first!