Het was hier in Maria Alm vanmorgen slecht weer. Het sneeuwde en regende en de bergen waren in nevelen gehuld. In zulke omstandigheden skieën wij nooit, het zicht is dan zo slecht dat je geen reliëf meer in de pistes ziet. Kuilen of bobbels zie je dan niet ”aankomen”. Voor je het weet lig je op den kukel, en heb je een arm of been gebroken. Het is in die omstandigheden dan ook heel stil op de pistes. De enige door de regen verpieterde ploeteraars die als schimmen in de drek proberen te overleven, zijn “zunige” Nederlanders die het zonde vinden van hun skipas, die anders ongebruikt verloopt. (Deze wijsheid hebben we van de Oostenrijkers.)

Zodoende besloten we vanmorgen in de auto te stappen, om hotel Edelweis in Grossarl te bezichtigen. Hier willen we wellicht in de toekomst met onze kinderen naar toe. Voor de zekerheid hadden we toch maar onze ski’s ingeladen. Het was bar slecht onderweg, we moesten nog bijna onze spike spiders op de wielen monteren. In Grossarl aangekomen ruim 40 km verderop begon tot onze grote verbazing net de zon door te breken. Eerst dronken we koffie in het mooie Hotel Edelweis en daarna togen we de bergen in om te skieën. Het was te mooi om waar te zijn: “super ski-omstandigheden”. Vooral in de wetenschap dat het in onze homebase slecht was toen we er vertrokken. Toen we aan het eind van de middag tijdens de apres-ski tijd ons eigen Maria Alm binnenreden bleek het daar de hele dag al aan een stuk te hebben geregend en nog steeds te regenen. De gezelligheid en de warmte van de hotelbar maakten een hoop goed. 

We hebben het nog vaak over de sneeuw,- en ski avonturen van onze kleinkids Jan Kees en Tim, wat hebben we ervan genoten. De tweeling Jan en Kees (5) in hun stoere outfit, die als kleine dwergjes het spoor van de leraar volgden, en Tim (2) die – aangestoken door de houding van Jan en Kees – spontaan op zijn eigen manier ook probeerde te skieën. Zie onderstaande foto. 

Zie onderstaande foto schrijf ik hier , want het is mij nu gelukt om op mijn nieuwe laptop via een draadloos netwerk van het hotel niet alleen bijdragen maar ook foto’s op mijn journaal te plaatsen.

Wat een fantastische week hebben we beleefd hier in het Oostenrijkse Maria Alm. Mooier kan het gewoon niet. Prachtig weer, supersneeuw, en ongekende gezelligheid. Sander en Tamara waren er op uitnodiging van de ouders van Tamara die iets te vieren hadden. Om de kinderen van Sander en Tamara voor het eerst te kunnen zien skien reisden wij ook naar dit gezellige wintersportdorpje af. Met vrienden en andere familieleden werd het een groot feest. Oud en nieuw vieren op deze manier is iets bijzonders en ook het feest op nieuwjaarsdag toen om 4 uur s’middags het feestgeduis opnieuw losbarstte zullen we niet snel vergeten. Uiteraard keken wij uit naar de eerste ski-kunsten van onze kleinkinderen Jan en Kees.Tim die nog te klein is om te skieen wilde niet sleën, het werd de kinderwagen.

Jan en Kees kwamen in een klein ski klasje; het was ontroerend om ze te zien met die skipakjes aan en helmpjes op. Om ze meteen al met een prive leraar mee te geven werd ons afgeraden, het zou te vermoeiend voor ze zijn. Kees liet het vaak afweten, hij was een beetje bang voor de sleeplift, maar toch deed hij het wel goed. Jan nota bene mijn naamsgenoot J.C.H.M. Tuijp ontpopte zich als een fanatiek skieërtje, hij deed exact wat de leraar van hem vroeg en dat resulteerde tijdens het zogenaamde afskieën gistermiddag in een eclatante overwinning; hij bleek de snelste van allemaal en kreeg een gouden medaille. Kees was er niet blij mee, maar Jan maakte een hoop goed door hem te beloven dat hij zijn gouden medaille ook af en toe mocht dragen. 

Vanmorgen zijn Sander,Tamara en haar familie huiswaarts vertrokken en zijn wij hier alleen achtergebleven. We zullen de komende week het skigebied verder verkennen. Maria Alm en het aansluitende Dienten en Muhlbach hebben we onder controle; de komende dagen staan Grossarl, Leogang en Kaprun op ons ski- programma. Ik hou jullie op de hoogte.