Wie droomt er als vader niet van: met je eigen drie zoons een paar dagen naar de Oostenrijkse sneeuw. Bedenkend dat die zoons getrouwd zijn; zelf kinderen, en hun eigen agenda’s en die van hun vrouwen hebben. Dat kan bijna niet gematched worden zou je denken. In mijn BZN tijd kon het ook echt niet, maar nu mijn agenda altijd blanco is, lukte het wel; wat een kick was het. We hadden weer eens echt tijd voor elkaar, ook de boys onderling. Vooral omdat ze dit jaar alledrie cruciale ontwikkelingen in hun carrieres meemaken. Maar we hebben ook enorm veel plezier met elkaar gehad, en zeker niet in het minst tijdens de apresski.
Op de foto hieronder vlnr Sander, Kees, Vincent en mijn persoon eergisteren bij het op 2200 meter hoog gelegen bergdorpje Hochsölden. Wij logeerden er in een fantastisch hotel gelegen aan de skipiste. Door de unieke ligging van het hotel kon je na een ski-tocht door de prachtige omgeving van Sölden regelrecht het skidepot van het hotel binnenskieën, en ’s morgens stond je bij het naar buitentreden van het skidepot meteen weer op de piste. Dat is toch wel luxe. Daarbij hadden we drie dagen lang een blauwe lucht bij plus 5 graden en wederom goede sneeuwcondities. “Waar hebben we het aan verdiend”, riepen we wel eens euforisch tegen elkaar tijdens het skieën.
Vlnr: Sander, Kees, Vincent en Jan Tuijp (sr) eergistermorgen voor Hochsölden
Hieronder het dorpje Hochsölden dat via een goed begaanbaar bergweggetje vanuit het op 6 km afstand lager gelegen Sölden per auto te bereiken is. Je kan op de foto zien dat de meest rechts gelegen hotels aan de piste gelegen zijn. Er is in de hotels van Hochsölden weliswaar enige apres-ski activiteit, maar voor het echte “zware” werk moet je naar Sölden, hetgeen met een taxi een ritje van 10 minuten is. De hotels van Hochsölden hebben allemaal huistaxies; een topsysteem waar wij dus meerdere malen gebruik van hebben gemaakt. De laatste avond was er in ons rustieke berghotel een Tiroler fondue avond, een buitengewoon gezellige en toepasselijke afsluiting van een memorabele vakantie.
De foto hieronder nam ik vanaf het balkon van mijn kamer. Het is de Gigijochlift.
Onze kinderen waren nog heel jong toen ze al met ons meegingen naar de wintersport, ze skiëen dus bijna hun hele leven al en zijn derhalve allen echte top skieërs. Het is een genot om ze met een uitgebalanceerde en perfecte techniek naar beneden te zien knallen. Alleen Vincent was de laatste jaren niet meer in de gelegenheid om naar de sneeuw af te reizen, maar hij bleek nog steeds in topvorm. Op onderstaande foto’s die ik afgelopen zondagmiddag genomen heb op de Rettenbach gletschjer zie je ze voor de foto “enigszins” in actie. Kees was tijdens zijn laatste skivakantie in april vorig jaar zwaar geblesseerd geraakt. Hij had zijn kniebanden gescheurd en moest daarom nu met een “brace” om zijn knie noodgedwongen een beetje rustig aan doen, hetgeen ik persoonlijk niet zo erg vond.
