Voor de eerste keer stonden we gisteren in Zell am See op de lange latten. We hebben er een goede indruk aan overgehouden. Mooie goed geprepareerde brede pistes met een opvallend goede pistebewijzering, en heel goede bergrestaurants. Omdat het ook hier de dag ervoor flink geregend, en daarna gevroren had, waren de onderste regionen van de bergen verijsd. Het viel ons op dat er veel Russen of Russisch-achtig sprekenden waren. Sowieso komen de vakantievierende Russen vandaag de dag onze kant wel vaker op, maar dit viel op. Wellicht komt dat door de aanwezigheid van een internationaal treinstation hier. Wij spraken twee Oekrainische vrouwen in de lift, die in gebroken Engels uitlegden dat ze om in Oostenrijk te kunnen skiën twee volle dagen onderweg zijn. Een dag in de bus en dan nog een hele dag in de trein. En dat dan in omgekeerde volgorde op de terugweg. Het is een mooie bezigheid , maar je moet er wat voor over hebben dus.
De rit met de paardenslee gisteravond naar de Lindlingalm was weer “zauberhaft”‘ al was het heel koud in de open lucht. De schnapps deed echter zijn werk. In de Alm heb ik nog even op een Alpenhoorn gespeeld. Dan toch maar liever de basgitaar. Gezellig was het wel. Gelukkig moesten de paarden op tijd weer weg, anders hadden we nu nog aan de schnapps gezeten.
Vandaag stapten we in de ski-lift in Vorderglemm, in het dal waarin ook Saalbach en Hinterglemm gelegen zijn.We beleefden een van onze mooiste ski-dagen ooit. We trokken aan de noordkant van het dal over alle zuidhellingen van Vorderglemm naar Saalbach en vandaar naar Hinterglemm. De gehele route heen en terug,- die voor ons een dag duurde,- skieden we in de volle zon, niet een stukje piste ligt in de schaduw. Officieel heet dit skigebied Skicircus Saalbach Hinterglemm, maar van ons mogen ze het gerust Skiparadijs noemen. Wat een sensatie. We waren er al vaker geweest, maar de laatste keer is al weer een paar jaar geleden,en bovendien huisden was dan vaak aan hellingen aan de zuidkant van het dal. We hebben recht van spreken; want de laatste jaren zijn we op alle bekende pistes van Oostenrijk Zwitserland Frankrijk Italie, en zelfs de USA naar beneden gesuisd. Daarom durf ik te stellen dat hier bijna niets tegen op kan. Toegegeven, de sneeuw was perfect, en nergens verijsd. De zon scheen volop, er was geen zuchtje wind bij een temperatuur van plus twee graden en we zaten goed in ons vel, maar toch. dit moet je meemaken om het te geloven. De liftten en de pistes zijn zo aangelegd dat je tijdens de route overal boven in de bergen in de zon kan blijven. De laatste keer dat ik zo genoten heb van een skigebied was een tijdje terug in Kirchberg, toen we daar met BZN waren voor TROS opnames. Dit is skieën in optima forma. We kunnen er geen genoeg van krijgen; daarom gaan we er morgen weer naar toe, we proberen dan ook Leogang nog even mee te pakken. Vanavond zijn we wederom door onze Oostenrijkse vrienden uitgenodigd om in een berghut de befaamde “bladel” te eten. Een soort deeghuls, met daarin zuurkool, worst en gebraden vlees, alles klaar gemaakt in de oven. We wachten af.
Morgen gaat onze schoondochter Tamara met haar productieteam naar Munchen om daar met haar Duitse platenbazen te overleggen over de tactiek bij de release van haar nieuwe plaat in Duitsland. Ook mijn goede vriend Robert Jung, die alle hitteksten die wij schreven voor Jantje Smit in het Duits vertaalde, en nu voor Tamara schrijft, is er bij. Hopelijk komen er postieve ontwikkelingen van.