Steeds meer wordt mij duidelijk welk een enorme impact ons BZN-afscheid heeft gehad bij het Nederlandse volk.  BZN was al 40 jaar populair, maar de gigantische mediahype het laatste jaar, en vooral de 15 soapafleveringen en de TV uitzending van het laatste concert op 16 juni jl hebben BZN bijna onvergetelijk gemaakt. Dat merkten we dit weekend weer op Texel. Het lijkt wel of heel Nederland voor de buis heeft gezeten tijdens ons laatste concert. Overal en door iedereen werd ik er dit weekend weer over aangesproken; velen bedanken je daarbij voor alle BZN-muziek, maar ook vraagt men vaak “Hoe gaat het nu met u? ”  daarbij -denk ik – refererend aan de moeilijke momenten die ik had tijdens de laatste BZN-uren. Daarbij is toch ook wel grappig dat door de docusoapuitzendingen velen redelijk wat van je priveomstandigheden weten.  Zoals de namen van onze kleinkinderen, of dat gevraagd wordt hoe het met die en die gaat etc.. Ik moet zeggen dat ik al die belangstelling als hartverwarmend ervaar. Dat uit het oog niet altijd meteen uit het hart betekent. Vooral, wat heel vaak gebeurt, dat mensen alleen maar even naar je toe komen om zachtjes te zeggen: “geniet maar lekker van je rust, julie hebben het verdiend”, of:  “maak er nog maar wat mooi’s van jongen” , het leven duurt niet eeuwig”. Je voelt dan dat ze het echt goed met je menen. Dat doet me toch wel wat van binnen. Ik denk dan vaak weer aan onze overleden vrienden Dirk(57), Roy(59), en Jacques(61) die de waarheid van die woorden onderstrepen. 

Hier een foto van een paar jaar geleden, die we ook op het scherm achter ons tijdens onze laatste BZN- tour hebben vertoond; Bourgondiers Dirk en Roy in een voor hen karakteristieke pose, zoals wij ze nog steeds op ons netvlies hebben, gezamenlijk aan een heerlijke smulpartij, in dit geval een Volendams “zootje gekookte aal”, genietend van het goede leven. Ze zijn beiden niet meer bij ons, daarom doordringt deze simpele foto je van het besef hoe betrekkelijk en kort het leven is of kan zijn. Ach, met BZN zongen we het al: “Leef je leven, want je tijd draait door”. En daar hou ik me dus maar aan, met plezier trouwens, want m’n “nieuwe” leven bevalt me meer dan uitstekend !

We vertrokken gisteren met de PH-BNK, onze BE33 vanaf de hangar op Lelystad naar Texel. Het vliegzicht bedroeg naar ik schat zo’n 40 km a 50 km onder een blue sky. Met een licht windje in de rug stonden we exact 16 minuten later op Texel waar werden we opgewacht door vrienden. Hiermee maakten we na aankomst eerst een rondvlucht over een aantal Waddeneilanden. Een onvergetelijke ervaring onder deze buitengewoon mooie omstandigheden, zelfs voor mij met al mijn vliegervaring. Logisch dat onze vrienden helemaal euforisch werden van deze “vrije vogel” sensatie. Kraakhelder, niet de minste thermiek of turbulentie en geen zuchtje wind, en dan met een snelheid van 350 km per uur door het zwerk suizen. Zonder politie, radarcontrole,flitspalen en zonder files, terwijl een oogverblindend mooi panorama onder je, aan je ogen voorbij trekt.

Wat ben ik blij dat ik een stukje van de wereld ben, zong ik in gedachten. Daarna maakten we samen met gehuurde Solexbrommertjes, – een suggestie van Mike de Bruin, zoon van Ed de Bruijn, havenmeester van vliegveld Texel,- een rondrit over ons favoriete Waddeneiland en bezochten we zoals altijd het fraaie dorp Den Hoorn en Den Burgh. Oosterend, waar de tijd heeft stilgestaan, komt de volgende keer weer aan de beurt, en ook het “mondaine” De Cocksdorp. Het moet toch eens gezegd, Texel-Airport is misschien wel het leukste en meest “persoonlijke” vliegveld van Nederland. Weliswaar een grasbaan, maar wel keihard en zo glad als een biljartlaken, en daarbij altijd een warme persoonlijke ontvangst door Ed de Bruijn of zijn zoon Mike. We dineerden en overnachtten zoals altijd in Hotel Opduin in De Koog, waar je bij de open haard s’ avonds in serene rust even na kan praten over alle belevenissen van de dag, onder het genot van een heerlijk wijntje. We zijn op praktisch alle Waddeneilanden, ook alle Duitse, geweest, maar Texel heeft, vinden wij toch het meeste te bieden. Vanochtend vroeg maakten we een strandwandeling en reden nog wat met onze Solexen door de duinen, voor we vanmiddag weer huiswaarts vlogen. Een zeer geslaagd weekend.

We hebben natuurlijk wel in kontakt gestaan met het thuisfront om te vernemen of ons 6de kleinkind zijn of haar koppie al wil laten zien. Maar nog steeds geen bevalling, of enige andere ontwikkeling bij onze schoondochter Sylvia. We wachten maar af.