Eergistermiddag alweer was het, dat ik gefotografeerd werd voor mijn Volkskrantinterview dat in de eindejaars bijlage van deze krant gepubliceerd zal worden. De foto’s werden gemaakt door de Belgische top-fotograaf Stephan Vanfleteren. Hij is internationaal onderscheiden voor zijn bijzondere zwart wit fotografie. Kijk maar eens op:  www.stephanvanfleteren.com  Dan ben ik maar weer zo’n mazzelaar dat ik daar mee kennis  mag maken. Hij werkte met twee analoge grootbeeld Pentax camera’s en probeert de foto te laten spreken. Het verhaal uit het interview te laten vertellen of te onderschrijven. Daarbij speelt hij op zeer geraffineerde wijze met lichtval en tegenlicht. Ik heb weer heel veel opgestoken van deze bijzondere ervaring. Door het jarenlange fotosessies maken bij BZN met de beste fotografen heb ik sowieso veel over de kunst en techniek achter fotografie geleerd. 

Gistermiddag kwam Telegraaf fotograaf Ab Blauw bij Tamara en Sander thuis om er een gezins portret te maken bij de opgetuigde kerstboom voor de pagina prive. Wij waren erbij gevraagd te oppassen als de kids even los moesten lopen. Het was niet makkelijk om alle drie de boys in het gelid te krijgen. Tim had er absoluut geen trek in, en bewoog hemel en aarde om onbruikbaar op de foto te komen, hetgeen grandioos lukte. Dat wordt fotoshoppen voor Ab.

Sander liet mij nog even de kerstclip zien die gemaakt is bij de kerstsingle “HO HE HO daar komt de Kerstman”. Een hele sterke melodie en passende tekst op een toparrangement allemaal van Piet Souer, en daarbij voortreffelijk gezongen door Tamara, zei hij enigszins chauvinistisch. Het refrein swingt als een gek. Wat een vakmanschap! Zo hoort een plaat te klinken. Ik ben er heel trots op. Je kan de clip waar ook onze kleinkinderen Jan en Kees in te zien zijn,zien op You Tube. Klik aan http://nl.youtube.com/watch?v=ftokSb5ozjI

Ook is nu de Renate single “Op weg naar Geluk” uit. Je kan hem horen op www.renaterobben.nl , het is een lied van Jack, Dick, en mij, en een top-arrangement van Piet Souer. De nog zeer jonge Renate is voor mij een hele belangrijke belofte voor de toekomst. Zij heeft werkelijk een stem om gek op te worden, net als Tamara, Carola en Martine Bond, – om maar even in Volendam te blijven,- een vakvrouw pur sang. Het staat voor mij vast dat Renate uit Helmond dóór gaat breken, dat heel Nederland plat voor haar gaat; óf met een lied van ons, óf van iemand anders, maar het gaat ’n keer gebeuren. Zó geloof ik in haar stem en haar persoonlijkheid. Luister maar eens naar “Op weg naar Geluk”

Het wordt nu echt vervelend met die protestacties van scholieren. Ik ben er van overtuigd dat het overgrote deel niet eens weet waar het over gaat. Een uitwas van ons al lang achterhaalde en uit de hand gelopen poldermodel. Gewoon weer de hoek in met die raddraaiers, er zijn er vier in elke klas. In mijn jonge schooljaren kwam het regelmatig voor dat er twee of drie hoeken bezet waren.

Gisteren had ik het zo druk met allerlei kleine beslommeringetjes binnen,- en buitenshuis, dat ik niet eens tijd had om even iets in dit journaal te schrijven. Vandaag is het weer lekker rustig, al moet ik eerst even naar de “smoelensmid” voor een doorsmeerbeurt vanmorgen. Vanmiddag hebben we tijdens een fotoshoot bij onze schoondochter Tamara voor het blad privé even de oppas op Jan Kees en Tim. Ook ben ik vanmiddag met Tineke Hemmes en Wilma Piels in Hotel Spaander voor een praatje over koetjes en kalfjes.

Vooral omdat ik zelf besloten heb met dit vak te stoppen na BZN, vallen berichten over oud worden in de showbizz mij meteen op. Zeker oudere acteurs kunnen denk ik met recht stokoud worden in dit vak. Zij kunnen rollen van bejaarden levensechter spelen. Anders is dat bij muzikanten die er ook nog bij zingen. Zij worden vaak op latere leeftijd door fysieke beperkingen geremd in hun motoriek en stemkracht, dus in hun professie. Flagrant in dit verband is, dat juist onder veel oudere muzikanten een bepaalde ethiek in zwang is dat je als muzikant in het harnas moet sterven. Zo las ik in de krant van gisteren dat de zanger/acteur Johan Heesters die 103 jaar oud is nog wil optreden in Amersfoort. Deze vorm van uit de hand gelopen vitaliteit wordt altijd met een soort vanzelfsprekende warmte en symphatie omringd. We worden geacht dit allemaal kras en dapper te vinden, maar ik word hier eerder verdietig van. Een zielige vertoning, iemand die 103 jaar oud is kan gewoon niet meer zingend optreden, niet meer een fractie voorstellen van wat hij was. Niet meer het beeld van zijn eigen karikatuur ontstijgen. 

Ook in de Rock and Roll kennen we de “dood er bij neervallen” ethiek. Afgelopen week was Chuck Berry in het land voor een optreden in club 013 in Tilburg. Ik zag er beelden van op TV.  Dat het nog levende idool van alle echte Rock and Roll toppers als Bruce Sprinsteen en Keith Richard zich laat verleiden tot interviews over zijn bewogen leven is nog daar aan toe, maar performen kan echt niet meer. Bijna uit medelijden voor de genante pose waar hij zichzelf in gemanoevreerd heeft en uit bewondering voor zijn verleden wordt er nog luid geapplaudisseerd. Maar deze Tycoon van de Rock and Roll bewees  zichzelf en zijn legende geen goede dienst met zijn gehakkel. De beroemde Duckwalk was zelfs verworden tot een ordinair Weens walsje. Moet je nagaan!

Waarom mag een tandarts, of een accountant wel op normale leeftijd met pensioen gaan en andere dingen doen, en moet een zanger/muzikant/Rock and Roller ten over staan van een groot publiek doorperformen tot hij als een kwijlend wrak zichzelf belachelijk zit te maken.