Toch nog een drukke dag vandaag. En dat terwijl het geplande vliegprogramma gedwarsboomd werd door de mist. De les en fotovluchten hebben we in elk geval verschoven naar een van de komende dagen. Ik denk dat de mist pas zaterdag wegtrekt. Maar met mist weet je het nooit. Gisteravond hadden we een bestuursvergadering van de Stichting Volendam, waarin de gedupeerden van een beleggingsfraude verzameld zijn. Daar had ik vandaag het nodige vervolgwerk aan. Ook waren Mary en ik vandaag bij het reisburo bezig met het organiseren en plannen van diverse vakanties en reizen die we gaan maken, de komende tijd. Een van onze nichten Mariska, een dochter van mijn broer Nico werkt op het reisbureau, en zij regelt en onderzoekt veel voor ons.

We zijn ook van plan een reis te gaan maken naar Antartica (de zuidpool), dit is een van de ultieme natuurfenomenen op deze aarde. Uiteraard moet e.e.a lang van te voren gepland worden. Nieuw Zeeland en Antartica zijn beide avonturen die uitsluitend in de Nederlandse winter ondernomen kunnen worden. Het gaat hier om maandenlange reizen. We proberen dit nu voor de komende winter 2008/2009 te combineren. Leuk werk om daar mee bezig te zijn. Voor je gevoel ben je al bijna op reis. In verband met onze reisplannen zullen we de komende tijd zeker aandacht besteden aan het in orde maken van webcam’s op onze nieuwe laptop en op de pc’s van onze kinderen, om onderweg toch zo af en toe met de kids en kleinkids te kunnen praten. Want die kunnen we niet zo lang missen natuurlijk. Wellicht dat we de webcams al snel kunnen uitproberen, want we hebben voor het komende voorjaar en a.s zomer ook veel reisplannen.  

Wat ik al heel lang op mijn reisverlanglijstje heb staan is een gezamenlijke wintersportvakantie met mijn drie eigen boys Sander, Vincent en Kees. Dat kwam er maar nooit van door onze drukke agenda’s, maar omdat ik daar niet meer aan gebonden ben konden we het vandaag definitief regelen. Nadat Mary en ik terugkomen van onze wintersport half januari zullen mijn zoons en ik, met z’n vieren, voor een lang weekend naar de sneeuw vertrekken. We kunnen ‘m als ervaren skiers dan eens echt “van jetje” geven. Sander, Vincent en Kees waren al van jongs af aan elk jaar met ons mee om te skien. Ze zijn in de loop der jaren echte top skieers geworden, en doen niets liever. De laatste jaren hadden ook zij echter de beslommeringen van hun startende gezinnen en kwam er niet zo veel meer van skien. Vandaar dat zij heel erg uitzien naar dit voor mij als vader toch wel heel bijzondere uitstapje. Dat zou best wel eens een jaarlijks traditie kunnen worden. 

Zojuist was Sophietje even bij ons op bezoek voor een plasstop. Tijdens het boodschappen doen op de fiets, samen met haar moeder en broertje Thijs  forceert ze op deze manier wel eens een kort bezoekje aan Bap en Oma. Wij wonen nu immers in het centrum. Het ging wel weer goed met haar. Afgelopen zondagmiddag toen wij op bezoek kwamen zat Sophie met haar armpje slap langs haar lichaam een beetje sip in de bank te hangen. Ze had zo’n pijn klaagde ze, wijzend op haar onderarm. Artsen zijn bij ons in het weekend niet meer beschikbaar, je moet dan voor een consult naar een hulppost in Purmerend, maar daar ben je voor elk wissewasje meteen de hele middag bezig. Daarom heb ik met mijn medische kennis, – opgedaan uit allerlei tijdschriften,- meteen een nauwgezet onderzoek ingesteld, want haar moeder Brenda was toch wel bang dat er iets gebroken was. Het complete armpje inclusief ellepijpje, vertoonde tijdens deze door mij uitgevoerde grondige inspectie echter geen spoortje van breuk of enig ander letsel. Mijn diagnose luidde: een beetje om aandacht vragen, en ik adviseerde Brenda om het maar te negeren. Uiteraard heb ik met het door mij bedachte “Japie en Pietje” spelletje nog getracht Sophie tijdens het “simuleren van de pijn” te ontmaskeren, maar het lukte niet. Na verloop van tijd belde Brenda toch maar de hulppost, en reed naar Purmerend. Daar werd geconstateerd dat het elleboogje van Sophietje uit de kom was geschoten. Een mum daarna zat het er weer in, was ze pijnloos en speelde weer met plezier.

Moraal: Schoenmaker hou je bij je leest! 

Ik kreeg leuke reacties op de foto’s die ik gisteren geplaatst heb. Hier nog zo maar een een foto van Carola die ik maakte in 2002 uit een serie waarvan ik er al eens een heb geplaatst.