Vanmorgen was ik op vliegveld Lelystad. Het was wederom geen (zicht) vliegweer. Ik had er ook niet op gerekend, maar moest er even wat “eindejaars-zaakjes” regelen. Uiteraard had ik graag nog even de lucht in gegaan, even “fysiek en psychisch bijtanken”. Vooral met helder en koud winterweer is het een buitengewone ervaring om over besneeuwd terrein en/of bevroren wateroppervlakten te vliegen. Het is daarboven onwezenlijk stabiel, er is zelfs niet de minste beweging. Het is een opwindend gevoel om in die omstandigheden als een adelaar rustig over de feëeriek uitziende witte wereld te zweven. Het landschap verandert dan gek genoeg zo ingrijpend dat je moeite hebt met navigeren op zicht. Bekende plekken zoals je eigen dorp herken je als er een laagje sneeuw over heen ligt bijna niet.
Je kan dat een beetje zien op onderstaande luchtfoto die ik maakte ik op 6 mrt 2005 s’ morgens om 11.36 uur van een vreemduitziende haven van Volendam. Het was een rustige zondagmorgen, een flauw voorjaarszonnetje zorgde voor mooi strijklicht. Ik besef heel goed dat ik een ongelofelijke bofkont ben dat ik dit allemaal mee mag maken. In je eigen vliegtuig vliegend zulke foto’s maken, wat een pret. En dat heb ik allemaal aan BZN te danken.
DE HAVEN VAN VOLENDAM, GEDEELTELIJK BEVROREN
Zoals gezegd zat het vliegen er de laatste dagen qua weer gewoon niet in. Ook de havenmeester van het vliegveld die ik even sprak klaagde steen en been. De hele maand december is er maar heel beperkt gevlogen. Zo blijft er nog een hoop leuk vliegwerk op de plank liggen voor 2008. Want morgenochtend ziet het weer er ook niet echt zichtvliegwaardig uit, en daarna vertrekken we voor twee weken wintersportplezier naar de Oostenrijkse bergen. Deze keer zitten we in een leuk familiehotelletje op een dorpspleintje van Maria Alm, een heel pittoresk bergdorpje ten zuiden van Salzburg. We hebben er behoorlijk veel zin in. Het is een skigebied waar we nog niet eerder waren, dat maakt het altijd een beetje spannend.
Uiteraard waren we even bij de kleinkinderen vanmiddag om afscheid van ze te nemen. Voor Jan Kees en Tim is dat maar voor kort, die zien we over 2 dagen weer in Maria Alm, maar Sophie Thijs en Nico zien we twee weken niet, snif snif. Sophie heeft nog snel even voor ons haar Doornroosje outfit aangetrokken inlcusief kroontje, een heel ingewikkeld pakje. Voor ons is dat wel een beetje vreemd, wij hadden zelf geen meiden. Maar wel prachtig om te zien.