Vanmorgen kreeg ik een E-mail van een van mijn zoons, hij meldde mij dat het afscheid van BZN , met name het moment dat ik mijn gitaar na het nummer Goodbye aan de wilgen hing, door de Vara mede genomineerd is als TV moment van het jaar. In het TV programma De wereld Draait Door wordt hier veel aandacht aan besteed. Zie: http://tvmomentvanhetjaar.nl/fragment.php?fragmentid=77 De bezoekers van deze site kunnen hier stemmen op hun favoriete TV moment. Ik vind het echter al een eer in de rubriek prominenten met ons afscheid genomineerd te zijn. Nu ik het moment op deze link even terugzag, beleefde ik het weer opnieuw. Ik weet nog precies wat ik dacht toen ik daar liep. Het moment speelde al ruim voor het laatste concert continue door mijn kop. Ik had me voorgenomen er bij stil te staan, het helemaal te beleven, en het niet in een roes voorbij te laten gaan. Daarom ligt het als het ware bovenaan op de stapel dierbare herinneringen die ik tijdens mijn turbulente leven heb opgespaard.
Het was mijn moment, dat ik eigenlijk met niemand wilde delen. Daarom bleef ik ook een paar seconden met mijn rug naar het publiek staan, maar er waren overal zoveel camera’s dat die ene meer of minder achter mij me niet eens was opgevallen. Ik dacht dat ik daar even alleen was met mijn emoties, maar 2,5 miljoen Nederlanders keken mee. — 2,5 mio was kijkdichtheid laatste halfuur, gemiddels was 1,6 mio — Dat de regisseur het uberhaupt in beeld zou nemen daar had ik geen weet van, laat staan op zo’n close en prominente manier en ook nog eens “live in slow motion”. Ik begreep dat pas toen ik de kleedkamer binnenkwam en de sms jes erover in grote getalen binnenkwamen. Na afloop de afterparty binnenkomend fluisterde Jos Budie de regisseur mij toe “een mooi shot van mij te hebben gemaakt dat ik nog vele malen op TV zou gaan zien”. Hij had gelijk, en nu dus zelfs genomineerd voor het TV moment van het jaar. Dat had ik toch nooit durven dromen toen ik daar liep.
Ik moet achteraf toch wel mijn complimenten maken aan het adres van BZN vriend Jos Budie. Hij durfde als regisseur dit shot direct in slow motion te brengen, en daarmee feitelijk een korte tijd weg te zijn van het live gebeuren in Ahoy. Dat is een risico, er kon daar snel van alles gebeuren voor aan die buhne. Er was een stukje actuele tijd weg. Dit was duidelijk te zien aan het einde van de slow motion, toen ik in ene weer tussen mijn collega’s stond. Wat in het hele leven geldt, geldt zeker ook voor een regisseur: soms moet je wel eens een risico nemen.
Al met al vind ik dit toch een leuke afsluiting van het BZN afscheid, voor mij dan samen met het interview over het afscheid in de Kerstbijlage van de Volkskrant over twee weken.