Het weekend stond in het teken van het maken van onze nieuwe familiefoto. Deze ververs ik om de paar maanden. Omdat er onlangs een nieuw familielid bij is gekomen, werd vervanging van het oude materiaal aan de wand een “urgente” zaak. De hele zaterdagmiddag en ook zondagmiddag was ik er in de fotostudio mee bezig. Het meeste werk moet echter nog gebeuren na de shoot. Als de foto’s moeten worden uitgekozen door de “dames” en daarna door mij nog worden bewerkt. Maar… dat laatste is tevens het leukste “part of the job”, en daar ben ik nu volop mee bezig.

Zaterdagavond waren onze ex- buren uit de Damcoogh bij ons op bezoek. Ze hadden een leuke mand met allerlei flessen mooie wijn meegebracht als kado aan ons. Ondanks dat het een geweldig feest werd, tot in de al groter wordende kleine uurtjes, in onze Weinstube, hebben we die flessen nog niet aan hoeven spreken. 

Gisteren in de vooravond waren we met onze kinderen en kleinkinderen op de dijk aan de haven waar St Nicolaas kwam binnengevaren uit Spanje. Het was bitter koud, maar Jan Kees en Sophie stonden hun sinterklaasliederen te zingen of hun leven er van af hing. Er was even consternatie omdat Sophie zong:” Sinterklaas kapoentje gooi wat in m’n laarsje”. Jan en Kees kwamen meteen tegen deze tekst in opstand. Het moet zijn: “Schoentje, Sophie”, maar Sophie was niet tot schoentje te bewegen, het bleef laarsje. Het zit er al vroeg in bij vrouwen!

Tja , en dan is het weer lachen geblazen met onze klimaatfatalisten. In 60 jaar tijd is er niet zo vroeg in het seizoen al zoveel sneeuw gevallen,- bijna 2 mtr,- en is het zo bitterkoud in de Alpen als nu. Het had eens andersom moeten zijn; dat de sneeuw zich een paar dagen “te laat” had aangediend. Dan hadden alle journaals en actualiteitenrubrieken in de media over elkaar heen gestruikeld met hun “Sodom en Gomorra” verhalen. Net als een paar jaar geleden toen er een Journaal journalist aan een Oostenrijkse skihut uitbater vroeg, nadat de sneeuw een weekje te lang uitbleef,: Wat gaat u nu s’winters doen, nu de wintersport verleden tijd is? De gekte ten top!

Vandaag zomaar even wat mooie plaatjes die horen bij warme BZN herinneringen. Het eerst tafereeltje is een pose die we vaak beleefden. Tussen de werkzaamheden door in een tropisch land “schaften op de barricaden” met een zwoel drankje in de hand. En lachen maar om de gekste onzin. Naarmate de uren verstreken en de alohol zijn werk deed werd de sfeer steeds losbandiger. Vaak riepen we dan tegen elkaar: “Afzien manneeeee….” Op onderstaand snapshot dat door mij vanaf een belendende ligstoel gemaakt werd, zien we Jan Keizer, Dick Plat(rug), Carola en Jack Veerman tijdens ons befaamde “Happy Hour”.

 Ook voor het maken van platen en CD hoezen reisden we naar alle uithoeken van Europa. Zo gingen we o.a voor de hoes van Green Valleys met fotograaf Pim Westerweel speciaal naar Schotland, en voor de hoes van Making a Name naar Granada in Spanje met Claude Vanheije                                                                                                                                                             

Dat we vonden we na een paar keer toch wel tijdrovend en inefficïent, en daarom besloten we om fotoshoots en TV specials in een trip te combineren. Dat kostte ons het bij ons zeer populaire Happy Hour zodat we daar ook mee gestopt zijn. De hoesfoto van Tequila sunset werd gemaakt door Lou Beerens in Puerte Vaillarte op het boulevardje behorende bij het hotel waarin we verbleven. 

Boven de hoes in het klein zoals ie uiteindelijk geworden is, en hieronder een overzicht van de paradijselijke plek waar de shoot plaatsvond tijdens de sunset. De rode pijl geeft het tafeltje aan waar wij zaten en de plek waar de fotograaf stond. Onder een paar foto’s van die locatie die we niet gebruikten.

  De foto hierboven heb ik geschoten vanaf het balkon van ons hotel.

Het was jammer dat de productie niet de moeite genomen had om een paar mooie stoelen uit het hotel naar de set te brengen. We zaten nu op witte plastic stoelen die er reeds stonden. Ik heb daar destijds nog een probleem van gemaakt maar niemand deed iets. Een excuus hiervoor was wellicht de moordende hitte.

Dit was in 2002 een van de warmste trips die we ooit maakten, het was continue 40 graden en hoger. Vooral de extreme vochtigheid daarbij maakte het moeilijk om er te werken. De kleding was na 5 minuten dragen al doorweekt van het zweet. 

We zagen elke dag boven het binnenland de ontwikkeling van hoge Cb wolken die hoorden bij het onweer, dat ’s avonds pas de kust bereikte waar wij dan zaten te dineren. En dat elke dag! We zaten dan op een overdekt, maar open terrasbalkon van het hotel het noodweer gade te slaan. Prachtig !! De volgende ochtend was er niets meer van regen of onweer te merken. Alles weer als de dag ervoor: blauwe lucht en extreme hitte.

 Hierboven voor de verzamelaars een paar werkfoto’s van opzetjes die we niet kozen, rechtsonder het tafeltje waaraan we zaten. Deze foto werd genomen voor montage doeleinden