Gisteravond laat zag ik nog een stukje van de documentaire over Andre Hazes: “Zij gelooft in mij”. Andre was een wereldzanger en toffe gozer, dat vond ik trouwens al voordat ie de geest gaf. Hij was puur, en altijd in voor een gebbetje of een lolletje. Het is een publiek geheim dat hij niet vies was van een biertje, ongeacht het tijdstip. Alcohol versterkt emoties, zoals bekend. Blij wordt blijer, boos bozer en sentimentelen verdrinken bijna in dranktranen. Dat was in de documentaire aan Andre ook goed te zien. Hij vertelde zelf onder spanning en met drank op wel eens wat te slopen thuis, en ook zag je tussen de biertjes  door continue van die tranen over zijn wangen biggelen.

De spanning voor zijn grote Ahoy optredens herkende ik maar al te goed. Ik kreeg een beklemmend gevoel toen de camera achter Andre door het bekende kleine buitendeurtje de backstageruimte inliep. En ook bij het binnenkomen van de zaal, het bekende warrige en holle geluid van roadies die de instrumenten afstellen. Wat ken ik dat deurtje en dat geluid goed na al die jaren. Ook zag je de gangen in de kleedkamerarea, waar ik na The Final Concert compleet gebroken doorheen strompelde op weg naar mijn allerlaatste kleedkamerverblijf. Andre en zijn vrouw zaten in dezelfde kleedkamer als waar wij zo vaak in zaten. We hadden altijd elk een aparte kleedkamer op één gang en in die gang een grote kleedkamer als foyer ingericht. Jaques Hetsen was daarin altijd druk bezig met de `toerbossen en of er voldoende drankjes in de ijskast stonden. Apart gevoel had ik weer. Ook moest ik even denken aan echte “Hazes” term BVO’tje, die wij als BZN ers overgenomen hadden als we on the road waren. BVO  staat voor Biertje Voor Onderweg. De laatste tijd was John Meijer altijd de man die de BVO´tjes na afloop van de concerten in de foyer voor het vertrek verzamelde. Niet omdat hij ze opdronk, maar omdat hij zo´n geschikte tas – foudraal- had om ze in op te bergen. Onder het genot van een biertje zaten we dan nog altijd een half uurtje  op de terugweg gezellig te kletsen. Ook daar moest ik na de documentaire met enige weemoed even aan terug denken.

Hier zo maar eens een foto die ik maakte op 13 feb 2004 tijdens de soundcheck in Almelo van “Jack en zijn ketels”, zoals wij dit tafereel altijd gekscherend noemden.

De onderstaande foto maakte ik op 31 januari 2004 in Den Haag

Eergistermiddag alweer was het, dat ik gefotografeerd werd voor mijn Volkskrantinterview dat in de eindejaars bijlage van deze krant gepubliceerd zal worden. De foto’s werden gemaakt door de Belgische top-fotograaf Stephan Vanfleteren. Hij is internationaal onderscheiden voor zijn bijzondere zwart wit fotografie. Kijk maar eens op:  www.stephanvanfleteren.com  Dan ben ik maar weer zo’n mazzelaar dat ik daar mee kennis  mag maken. Hij werkte met twee analoge grootbeeld Pentax camera’s en probeert de foto te laten spreken. Het verhaal uit het interview te laten vertellen of te onderschrijven. Daarbij speelt hij op zeer geraffineerde wijze met lichtval en tegenlicht. Ik heb weer heel veel opgestoken van deze bijzondere ervaring. Door het jarenlange fotosessies maken bij BZN met de beste fotografen heb ik sowieso veel over de kunst en techniek achter fotografie geleerd. 

Gistermiddag kwam Telegraaf fotograaf Ab Blauw bij Tamara en Sander thuis om er een gezins portret te maken bij de opgetuigde kerstboom voor de pagina prive. Wij waren erbij gevraagd te oppassen als de kids even los moesten lopen. Het was niet makkelijk om alle drie de boys in het gelid te krijgen. Tim had er absoluut geen trek in, en bewoog hemel en aarde om onbruikbaar op de foto te komen, hetgeen grandioos lukte. Dat wordt fotoshoppen voor Ab.

Sander liet mij nog even de kerstclip zien die gemaakt is bij de kerstsingle “HO HE HO daar komt de Kerstman”. Een hele sterke melodie en passende tekst op een toparrangement allemaal van Piet Souer, en daarbij voortreffelijk gezongen door Tamara, zei hij enigszins chauvinistisch. Het refrein swingt als een gek. Wat een vakmanschap! Zo hoort een plaat te klinken. Ik ben er heel trots op. Je kan de clip waar ook onze kleinkinderen Jan en Kees in te zien zijn,zien op You Tube. Klik aan http://nl.youtube.com/watch?v=ftokSb5ozjI

Ook is nu de Renate single “Op weg naar Geluk” uit. Je kan hem horen op www.renaterobben.nl , het is een lied van Jack, Dick, en mij, en een top-arrangement van Piet Souer. De nog zeer jonge Renate is voor mij een hele belangrijke belofte voor de toekomst. Zij heeft werkelijk een stem om gek op te worden, net als Tamara, Carola en Martine Bond, – om maar even in Volendam te blijven,- een vakvrouw pur sang. Het staat voor mij vast dat Renate uit Helmond dóór gaat breken, dat heel Nederland plat voor haar gaat; óf met een lied van ons, óf van iemand anders, maar het gaat ’n keer gebeuren. Zó geloof ik in haar stem en haar persoonlijkheid. Luister maar eens naar “Op weg naar Geluk”

Het wordt nu echt vervelend met die protestacties van scholieren. Ik ben er van overtuigd dat het overgrote deel niet eens weet waar het over gaat. Een uitwas van ons al lang achterhaalde en uit de hand gelopen poldermodel. Gewoon weer de hoek in met die raddraaiers, er zijn er vier in elke klas. In mijn jonge schooljaren kwam het regelmatig voor dat er twee of drie hoeken bezet waren.