Vandaag wat recente BZN foto’s. Ik maakte ze,- of (als ik er zelf opsta) liet ze met mijn camera maken,- tijdens onze laatste concerttoer in Zuid Afrika in 2005. We namen er ook onze allerlaatste BZN-special op. De foto’s zijn gemaakt tijdens de opnames daarvan. Hiermee kwam een eind aan een 30 jarige lange reeks van BZN specials die vriend en vijand telkens weer opnieuw verrasten met kijkcijfer records. “BZN special” werd in de loop der jaren een een succesvol format dat door anderen werd nagedaan, een begrip in de TV wereld, net als de BZN klanken dat in de muziek wereld werden. Een eigen sound, een eigen gezicht.
De allergrootste hits – opa, oma, kind, kleinkind en hond zingen ze na jaren nog steeds mee,- of hyperpopulaire programma’s kenmerken zich doordat de ene helft van het land ze omarmt, terwijl de andere helft ze uitkotst. Denk bijvoorbeeld maar eens Het Smurfenlied van Vader Abraham, of het Oma lied van Jantje Smit, (dat Jan Jack en ik notabene zelf maakten). Iedereen kan voor zichzelf voorbeelden vinden van deze tegenstelling. Ik durf zelfs zover te gaan om te stellen dat als die tegenstelling er niet is, er geen sprake is van een megahit. Dit verschijnsel deed zich ook voor bij de BZN hits en specials, de score was meestal himmelhoch, maar als er dan weer eens een braaf picnicje met een mandje met broodjes en aanverwante zoetigheid voorbijkwam kon je de criticasters al horen braken. Het maakte ons allemaal niet zoveel uit, wij hebben er zelf het hardst om gelachen tijdens de opnames. Een bepaald lullig toneelstukje hebben we echter nooit willen opvoeren, we hadden zoiets al een paar keer gezien in “Trosprogramma’s in de sneeuw”, geregisseerd door Jurgen Koen: elkaar met sneeuwballen raakgooien en al stoeiend elkaar omgooien in de sneeuw onder gefaked auw geroep. Zo lullig, en zo voorspelbaar, en dan ook nog eens er een open deur mee intrappen; dat ging zelfs ons te ver.
Tijdens onze laatste special in Zuid Afrika in de buurt van Franschoek klonk ook even het fluitje der onbetamelijkheid, zoals wij dat zelf altijd noemden. Het vliegvissen in professionele pakken, leuk voor het plaatje maar zo onecht en kneuterig als het maar kon. De joekel van een vis die Carola ving in het programma was aan de haak gedaan door de productie, en ook de teksten die we hierbij uitspraken waren van het niveau “drolletje scheetje poep, en dan maar lachen” . Vanaf het prille begin hebben we ons echter aangeleerd om de eigen ego’s en inzichten op dit gebied in het algemene belang te onderdrukken, en de regisseur zijn gang te laten gaan. Anders had er nooit een enkele special of clip gekomen. Democratie is een groot goed, maar niet altijd werkbaar. Niemand van ons voelde zich dus echt happy met het vliegvissen, maar goed, de regisseur was tevreden, en later de kijkers ook, en daar ging het om.
Overigens hebben we na het vliegvissen nog een gezellige braai gehad op deze fantastische locatie, met heerlijk witte wijn. De foto van de BBQ staat helemaal onderaan. De door de productie gekochte en door de mensen op locatie gegrilde vis was heerlijk. Bovendien zaten we zoals jullie kunnen zien wederom in “den koning zijn tuin”
Hoera Hoera het is eindelijk zover …ons aller John Meijer heeft zijn eigen website www.studiojohnmeijer.com allemaal meteen even kijken natuurlijk !!!!