Vandaag is eigenlijk de eerste werkdag na mijn zomervakanties. In de BZN tijd startten we deze of vorige week altijd met de eigenlijke repetities voor de nieuwe tour. Nu ervaar ik dus voor het eerst dat BZN uit mijn leven is. De repertoirevergaderingen voorafgaand aan-, alsmede de repetitieperiode zelf,- die meestal zo’n drie weken duurde,- was niet mijn favoriete BZN tijd. Het was altijd stressig om op tijd klaar te zijn en er waren vaak kleine verschillen van mening over allerlei repertoiretechnische zaken zoals bijvoorbeeld wel of niet medleys toepassen.. Al met al kwamen we er altijd wel uit maar er was best wel eens een beladen sfeer. Wel vond ik het altijd leuk om elkaar na een paar maanden weer te spreken en allerlei vakantieverhalen uit te wisselen. Er was nog een ander frapant effect. Na een paar maanden niet gespeeld te hebben en het in het koppie opgeslagen repertoire vergeten te zijn bekroop mij wel eens de gekke gedachte dat we feitelijk een band zonder repertoire geworden waren. Ik vond het dan ook altijd frapant te merken dat als alles aangesloten was en er weer geluid uit de speakers kwam, dat de verschillende bandleden zoetjes aan samen weer BZN werden. De magic en de geheel eigen sound van BZN kwam na een paar weken weer bovendrijven.

E.e a herinnerde mij eraan dat ik mijn basversterker nog steeds uit de opslag op moest halen. Door een samenloop van omstandigheden bracht Jack Veerman hem vanmorgen bij me thuis. Hij lijkt nu veel groter dan op de buhne. Toen ik de flightcases waar het spul in vervoerd wordt opentrok kwam er nog een echte rook, zweet en bierlucht uit. Wel lekker. De laatste dagen heb ik voor de aardigheid toch af en toe eens mijn akkoestische basgitaar gepakt, en hier op mijn kantoor wat meegespeeld met de muziek op een paar Griekse CD’s en DVD die ik uit Kreta meegenomen heb. Om ook nog eens op mijn elektrische basgitaar te kunnen spelen heb ik een versterker nodig, vandaar dat hij nu gezellig hier achter mij staat. Ik kan elk moment dat ik er zin in krijg even een riedeltje spelen. Zo blijf ik toch nog “kantoorbassist” . Maar daar zal het bij blijven. Zoals eerder gezegd; er is een groot onderscheid tussen muziek maken enerzijds en anderszijds muziek maken als middel om te scoren, geld te moeten verdienen, platen moeten maken en moeten verkopen, publiek moeten trekken. Met BZN waren we dit laatste stadium al lang voorbij, we waren ontspannen “muziek aan het maken”, in het Walhalla; we hoefden ons niet meer te bewijzen, alles liep als een trein. Na BZN zou het er voor mij heel anders uitzien, en zou weer het strijdperk wachten dat ik nog van 40 jaar geleden ken. Ik ben echt heel blij met mijn beslissing om niet meer in dit circus terug te keren.

Vandaag waren we met onze kinderen Sander en Tamara en uiteraard onze kleinkinderen Jan, Kees en Tim in het dierenpark in Amersfoort. Het was er heerlijk rustig, we konden zonder wachten overal in en bij. Het park is op een heel leuke manier opgezet. Vooral de kinderen kunnen er op een leerzame manier kennis nemen van het dierenrijk en op uitgebreide schaal met allerlei speelattributen bezig zijn. Aan de ander kant zet ik toch grote vraagtekens bij het verschijnsel dierentuin. Eigenlijk is het niet meer dan een dierengevangenis. Bij een olifant denk je daar nog niet zo snel aan, maar bij het zien van een strompelende panter of een lynx op een stukje grond van misschien 80 vierkante meters ga je toch nadenken. Dit soort dieren hoort over grote vlakten met een snelheid van 80 tot 110 km per uur achter een gnoe aan te jagen. Zo zag ik een hyena die in zijn veel te kleine hok continue met zijn kop tegen een hek aan het draaien was. Het ging maar door. Het zou mij niet verbazen als dit arme dier in een zware psychose zit vanwege zijn levenslange opsluiting.