Kreta is het grootste Griekse eiland. Het meet 275 km van west naar oost en 60 km van noord naar zuid. Op gebied van natuur , cultuur en recreatie kan iedereen hier aan zijn trekken komen. Je hebt wel een auto of scooter nodig om zelf het eiland te ontdekken, het openbaar vervoer is niet toereikend. Het is een groot genoegen om vanaf de filevrije autobanen de bergweggetjes op te rijden om tussen ruige rotsformaties en pittoreske oude dorpjes  door naar je bestemming van de dag te rijden. Uiteraard kan je excursies boeken en op die manier het eiland verkennen. Je zit dan wel in een bus en kan niet zelf beslissen of je ergens nog langer wil blijven of juist niet.

Vandaag reden we via Kastelli Kissamos en Platanos naar Elafonissos. Dit is het meest zuidwestelijke plaatstje van Kreta.  Er is een zeer opvallend strand uit fijn roze gekleurd zand, dat heel langzaam dieper de zee inloopt. Links en rechts bevinden zich vreemde rotsformaties op het strand. Werkelijk een Eldorado voor fotgrafen maar ook voor de echte strandfreak. Het onbewoonde rotseiland Elafonisi ligt er pal tegenover. Je kan door het ondiepe water vanaf het strand naar het eiland waden. Het is een heel gek en bijna surrealistisch gezicht, al die tot aan hun knieen in het water lopende toeristen die in drommen van en naar het eiland waden. Het zal duidelijk zijn dat ik hier prachtige plaatjes heb kunnen schieten. Wij zijn geen strand freaks, integendeel, maar het de enige manier om op deze prachtige lokatie enige verkoeling te krijgen. Er was voor vandaag koeler weer aangekondigd. dat was wel even nodig na gisteren toen het bijna ondraaglijk heet was. We waren toen in Fourfouros in midden Kreta. Vandaag echter, hadden we tijdens onze reis langs de westkust en ons verblijf in Elafonissos wederom hitte en strakblauwe luchten. Op de terugweg naar ons hotel eind middag, dwars door de bergen via Elos en Topoli, zagen we waar het “slechtere” weer gebleven was. We kwamen in behoorlijk buien terecht. Onder zulke zwarte luchten in hoosbuien rijdend ben ik altijd blij daar niet met mijn vliegtuig in te zitten.

Ik ga maar weer eens achter een koud biertje aan. Of een Ouzo natuurlijk!

ps: Zo lang van huis mis je het thuisfront natuurlijk altijd een beetje. Vooral de kleinkinderen. Op de website van Tamara onze schoondochter, www.tamaratol.nl staat een mooie foto van de slapende tweeling Jan en Kees, twee van onze 5 kleinkids. Daar hebben we net met plezier even naar gekeken. 

De tweede dag dat we hier in Kreta waren reden we naar het 60 km zuidelijker gelegen Plakias. Daar vroegen we een voorbij lopende tourist een foto van ons te maken.Toen hij het toestel teruggaf merkte zijn metgezellin enigszins vertwijfeld op dat zij ons meende te herkennen als medegasten van het hotel waarin ook zij verbleven. Let wel: een hotel 60 km ver weg. Wij herkenden de man en vrouw niet, maar moesten bevestigen dat de naam van het hotel dat ze opgaven ook ons hotel was. Zij waren ook een beetje aan het rondrijden op Kreta. We spraken onze verwondering uit over deze wel heel toevallige ontmoeting en vervolgden onze weg. Twee dagen later, reden we naar het 150 km!!!  zuidoostelijker gelegen Lashiti Plateau. We besloten om op het plateau in een van de vele bergdorpjes even een taverne te bezoeken om wat te drinken. We liepen op een terrasje af en zagen daar de man en vrouw die we inmiddels van het hotel kenden als Barry en Sue ook zitten ! We schrokken een beetje en schoven maar bij ze aan. Het lijkt wel Black Magic zei ik nog gekscherend. Maar het begon er ook echt op te lijken. Sue vroeg ons waar we deze zomer nog meer op vakantie waren geweest. Toen bleek dat zij en Barry van 5 t/m 11 augustus in St Johan in Tirol waren geweest. Mary keek mij nu toch wel benauwd aan,  want wij logeerden daar van 6 t/m 12 augustus een paar kilometer vandaan. Toen ze vervolgens vertelden    dat ze op de 2 regenachtige dagen in die week bij de Kriml watervallen en op de Franz Jozef Hohe waren kon ik mijn oren echt niet meer geloven. Wij waren daar exact op die twee dagen ook op die twee lokaties geweest. We zouden elkaar er gezien kunnen hebben!!

Barry en Sue uit Wales, twee vriendelijk mensen van onze leeftijd. We hebben gisteravond op een zwoel terras onze toekomstige reisplannen voor de aardigheid even naast elkaar gelegd, je weet maar nooit. Er zaten op het eerste gezicht geen raakpunten meer in, maar zoals Barry zei. But: “You’ll never know”

Gisteren bezochten we de oude Venetiaanse haven van Chania. Heel fotogeniek, dus de camera ratelde aan een stuk door.  Ook gingen we met een Glass Bottem Boat het water op. Het beloofde fotogenieke spektakel door de glasbodem op het onderzeese leven bleef uit, maar het  gaf wel heerlijke verkoeling, want het is hier bloedheet. We zagen gistermiddag in Chania op de elektronische infoborden die hier en daar langs de weg staan dat het 37 en later zelfs 39 graden was. Het mag van ons wel een onsje minder met de warmte. Ook nu is het al weer bloedheet, ik ga maar weer gauw verder.