In sept 1976 kwamen we nummer 1 met Mon Amour. Daarvoor hadden we ook al een paar Top-40 hits gehad, maar met Mon Amour brak de echte BZN gekte uit. Het werd een heksenketel; we reisden van hot naar her om op te treden. Er kwam geen eind aan. Logisch, natuurlijk, want in de tien jaar daarvoor hadden we financieel gezien een redelijk sobere tijd meegemaakt, daarom dachten we: pakken wat je pakken kan. Het kan per slot van rekening zo maar over zijn. We hadden er toen geen vermoeden van dat dat einde pas 31 jaar later op 16 juni j.l in Ahoy zou komen. We waren destijds vooral ‘s zomers in de zuidelijke provincies op alle dorpsfeesten, grote kermissen en feesttenten als hoofdact present. Dat betekende toen al veel reizen en in files staan. Hier bedacht ik iets op.

Om het mes aan twee kanten te laten snijden kochten Mary en ik, al jaren vertrouwde kampeerders, een vouwwagen. Een echte TAGO, die met de hand gemaakt was in een fabriekje in Gorredijk in Friesland. Het was een van de duurste vouwwagens van dat moment, maar dan had je ook wel wat. Een TAGO !!! We plaatsten deze de hele zomer lang op een camping in het centraal gelegen Oisterwijk. Camping de Reebok. Zo hadden we langer vakantie en maakte ik minder reisuren.

In de buurt van Tilburg bepaalden we het ontmoetingspunt. Daar parkeerde ik mijn auto en pikte de BZN touringcar mij op, om mij daar s’nachts weer af te zetten. Mijn collega’s keken dit hele “gedoe” met argusogen aan, en zagen aanvankelijk niets in dit vreemde plan van mij, erger nog : ze verklaarden ons voor gek.

De TAGO, inclusief voortent en luifel in Oisterwijk.

Dat veranderde al snel. Schoorvoetend kwamen het jaar er op Kees en Thomas Tol met een stacaravan. Ook Jack Veerman, Jan Keizer en Dick de Boer volgden. Zelfs Annie Schilder kwam met een stacaravan naar De Reebok. Wat hebben we daar een mooie tijd gehad. De campingdirectie zorgde ervoor dat er zo weinig mogelijk “vreemden” op ons pleintje kwamen te staan, zodat de nodige privacy voor ons bewaard bleef. We sportten vaak met elkaar, en maakten ook veel fietstochten in de waanzinnige mooie omgeving van Oisterwijk. Na afloop van optredens zaten we nog vaak tussen de tenten gezamenlijk een afzakkertje te pakken. Het werkte perfect. Veel interviews en zelfs fotoshoots werden in de omgeving van Oisterwijk gemaakt, want daar huisde het complete BZN-team de gehele zomer. Zo werd ook de prachtige hoes van Desire gemaakt vanuit de Camping op de Drunense duinen.

Na vele jaren werden onze kinderen groot, ze wilden met hun vrienden op vakantie. De noodzaak voor het kamperen verdween voor ons, dus vertrokken wij als eersten uit Oisterwijk. Wij hebben het kamperen daarna voorgoed vaarwel gezegd. Tot vorig jaar stonden echter Jack Veerman, Kees Tol en Dick de Boer alsmede een paar van hun familieleden na 30 jaren nog steeds op de Camping in Oisterwijk. Dit jaar, we zagen dat in de BZN-soap, verhuisde Jack zijn stacaravan naar een  plek wat dichter bij Volendam in de buurt. Kees Tol en Dick de Boer staan nog steeds in Oisterwijk.

Wij bezitten de Tago vouwwagen nog altijd. Hij is van kunststof en roestvrij materiaal. Alle kampeerbenodigdheden zoals toilet, servies, bedden, gasstel en noem het maar op, alles zit er in. Ook de door mij getimmerde houten vlonders voor een droge vloer staan er nog bij. Hij staat ergens in een loods in de Purmer gestald. We gingen er van uit dat onze kinderen hem met hun gezinnen wel weer eens zouden willen gebruiken. Dat is tot nu toe niet gebeurd, en ik twijfel of dat ooit zal gebeuren. We hebben er nu al ongeveer 20 jaar niet meer naar omgekeken. Het enige wat ons er elk jaar aan herinnert is de factuur voor de stalling die we steevast elk keer maar weer betalen. Maar elk jaar komen dan ook die herinneringen aan de mooie tijd die we er hadden weer boven. Aan die prachtige natuur, de kermis in Tilburg het spoorzoeken dat we organiseerden, de badmintontoernooien, en vooral aan de gezelligheid die we daarbij als BZN-ers met onze gezinnen onder elkaar hadden.

Als een adelaar, kalm zwevend  tussen bergtoppen in totale ongebondenheid.  Zo vrij voelde ik mij vanmorgen toen ik met een paar eveneens opgetogen passagiers tussen de “Fluffy Clouds” in vloog. Fluffy Clouds is de Amerikaanse term voor “mooi weer wolkjes”. Als opgeblazen helwitte sneeuwvlokken dartelden ze door het kristalheldere zwerk, hier en daar aan elkaar gekleefd. Het is adembenemend mooi om daar tussen door te suizen. Bijna onwerkelijk. Voor de zekerheid had ik mij bij de verkeersleiding gemeld zodat die mij kon waarschuwen voor ander vliegverkeer. Wat een sensatie. Alsof je tussen de besneeuwde Alpentoppen door zweeft. Zelfs met al mijn vliegervaring kan ik daar nog steeds behoorlijk opgewonden van raken.

Ooit heb ik tijdens een van de vliegdagen met BZN fans boven Texel ook eens op deze wijze tussen de wolken door gevlogen. Ik weet nog dat de passagiers er toen ook lyrisch over waren. Nu was het vanmorgen ook extreem helder, boven Lelystad zag ik Den Helder al liggen, dat komt bijna nooit voor. Af en toe moet ik in zulke omstandigheden in mijn arm knijpen of het wel echt is , en geen droom. En dat meen ik!!

Ik vloog nog even over het Dolfinarium in Harderwijk. Het parkeerterrein was overvol; het was er loeidruk, en dat zag ik graag, want we hadden het voor vandaag geplande bezoek aan het Dolfinarium met onze kleinkinderen Jan, Kees en Sophie, vanwege deze verwachte drukte al uitgesteld naar een wat minder drukke tijd.

Vanmiddag hebben we daarom weer gefietst met Tim. Ook Thijs hadden we mee willen nemen maar die heeft nu de waterpokken, dus lieten we hem thuis. Het was druk op de terrasjes, het ijs was niet aan te slepen. Tim lust er wel pap van. Zo’n ritje kost je ook een pak, want je bent na afloop gewoon een grote,-“ ijs en drop”- vlek. By the way: Naar aanleiding van de snoepperikelen tijdens ons bioscoop bezoek met Jan en Kees waarover ik in dit journaal berichtte, kreeg ik vele reacties. Of al dat snoepen wel gezond voor ze is? Nee natuurlijk niet, maar als ze nou toch wat snoep krijgen , dan maar van ons. Daar zijn Oma en Bappie toch voor ? De kinderen geven ze dan wel wat minder snoep. Dat hebben we  ook met ze afgesproken.

Zo en dan nu weer achter de Mac om de vakantiefoto’s op Blu Ray te zetten. De Volendamse dijk hier vlak om de hoek lonkt echter. Misschien dat we straks toch even een biertje op zo’n gezellig terrasje gaan pakken.IK weet het eigenlijk wel zeker!

Ik kreeg wat E-mails met de vraag of ik mijn ex-collega’s nog gezien heb tijdens de vakantie toto nu toe. Nee, dat heb ik niet. Maar dat was de laatste jaren waarin we zoveel optraden, nooit het geval. In de begintijd was dat natuurlijk anders,  we zagen elkaar prive daarom ook veel meer. We gingen zelfs met zijn allen op vakantie. Daarover morgen meer.