Zojuist is het Journaal Jan Tuijp nieuwe stijl on-line gegaan. Voor de lezer verandert er eigenlijk niet veel. Alleen dat de laatste berichten nu direct getoond worden, en dat voor de oudere berichten in het menu balkje hierboven: “vorige pagina” , geselecteerd moet worden.Voornamelijk technische problemen die ik ondervond bij het updaten van dit journaal maakten deze mutatie noodzakelijk. Ook is het nu mogelijk om  via www.weblogjantuijp.nl en www.jantuijp.nl rechtstreeks op dit journaal in te loggen. Uiteraard blijft de oude tot nu toe gebruikelijk wijze, inloggen via www.volendammer.net en www.vliegschooljantuijp.nl ook intact.

Mij werd gemaild dat Carola gisteren in SBS shownieuws aangaf BZN en de BZN leden al te missen. Ik had dat wel verwacht, want Carola is iemand die naast het zingen  juist het meest genoot van de gezelligheid onder elkaar. Als we weer eens ergens een paar uurtjes moesten wachten, of tijdens buitenlandse trips, sprak zij zich daar duidelijk over uit. Ik heb het dan over de gesprekken over onze kinderen en kleinkinderen of gewoon over koetjes en kalfjes, waarbij humor altijd een belangrijke rol speelde. We hebben wat afgelachen met elkaar.

BZN betekende voor mij naast de vele fysieke en creatieve inspanningen ook gezelligheid, in fantastisch goed geoutilleerde theaters je eigen liedjes spelen, die dan door duizenden werden meegezongen, de fans, de vakmensen om ons heen die voor alles zorgden, het aanzien, de prachtige reizen die we maakten, de deuren die voor ons opengingen en voor anderen gesloten bleven, het applaus en de bloemen en nog veel meer. Zelfs als artiest waren wij in een bevoorrechte positie. Omringd met geneugten waar je als mens alleen maar van kan dromen. Uiteraard is dit ook bij mij het geval. En dat begint nu toch weer een beetje op te spelen. Dit is zo’n beetje de tijd dat we elkaar elk jaar na de vakantie weer belden om het tijdspad, het repertoire, het lichtplan, de repetities en de generale geluid,- en lichtrepetities te plannen. Met name Jack was altijd de eerste die aan de bel trok “Moeten we niet weer es aan de gang”, klonk het dan bezorgd door de telefoon. Ik moest altijd lachen om de lichte paniek dia dan per definitie al uit zijn stem klonk. “We komen er niet mee klaar hoor zeg ik je, als we nu niet meteen beginnen”, riep hij er standaard achteraan. Het kwam natuurlijk 42 jaar lang altijd op zijn pootjes terecht.

Hoewel ik het momenteel uitstekend naar mijn zin heb, en heel blij met de beslissing die ik genomen heb, om geen nieuwe muzikale carrière meer te starten, moet ik toegeven dat het feit, te weten dat Jack niet meer zal bellen me toch wel met melancholie vervult.

Met enige weemoed keek ik vanmorgen een paar minuten lang naar de foto van een van de allerlaatste keren dat we poseerden voor een fotograaf. Dat was op 12 juni 2007, een paar dagen voor het afscheid, t.b.v. het grote Telegraaf afscheidsartikel. Topfotograaf Glenn Wassenbergh maakte de foto op het nieuwe Marinpark Volendam. Ik kan mij m’n gevoelens van dat moment nog goed voor de geest halen. Na afloop van de sessie heb ik Glenn, door de jaren heen een goede vriend van mij geworden, gevraagd om die foto’s naar mij toe te mailen. Dat was de eerste keer dat ik dat in mijn carrière aan een fotograaf gevraagd heb. Maar ja, dat was dan ook de laatste geposeerde foto.

Een paar regels terug had ik het over de bevoorrechte positie waarin wij als BZN-ers werkten en leefden, een wereld waarvan elke artiest droomt en als het ware aan verslaafd raakt. Om mijn woorden kracht bij te zetten hier een foto tijdens het werk in Quracao een paar jaar geleden. Hier rustten we wat uit tussen het werk door en verzuchtten dan bij wijze van grap tegen elkaar: Afzien manneee …..afzien