Gisteren zijn we voor de eerste keer met onze kleinzoons Jan en Kees naar de bioscoop geweest in Purmerend. Ze sprongen een gat in de lucht toen ze donderdagavond hoorden dat ze met ons naar de film mochten. Een kwartier voor aanvang van de middagvoorstelling van “Shrek de Derde” trokken ze ons eerst mee naar de snoepbalie. Nou ja , vooruit dan maar, elk een ijsje van een paar ons.  Ze waren net op tijd verorberd voor de film begon. Na 10 minuten van de hoofdfilm moest Jan even plassen. Nou ja dat moet kunnen nietwaar? Als snel daarna begonnen onze nazaten al te vragen wanneer het pauze was. Kennelijk boeide Shrek niet zo erg.

Nu moet ik toegeven, de hoofdpersoon Shrek is een getekende animatie van een lullig aandoend dier dat niet erg actief is, en als in een musical zijn tekst hier en daar zelfs zong. Daar kwamen Jan en Kees duidelijk niet voor.  Ik had meteen al sterk de indruk dat de film te soft voor ze was, te traag en te weinig geweld. De roep om de pauze werd eindelijk beloond. Jan en Kees sloten meteen aan in de rij voor het zelf samen stellen van een zak snoep van zeker een half pond. Daar kwam voor elk nog een kartonnetje cola bij en een grote doos zoete popcorn. Zwaar beladen met al deze lekkernijen sjokten we weer de bioscoopzaal in. Binnen drie minuten gleed de doos popcorn van Jan de zaal in onder stoelen van de rij voor ons. Het was werken voor de boys, en ook voor ons. Plotseling moest Kees plassen, er was geen uitstel mogelijk, er was geen praten aan dus trokken we weer in het pikkedonker door de rijen stoelen om de wc op te zoeken. Het was een klus om de hele partij etenswaren weg te werken. Waar ze even niet aan aten , kregen wij tijdelijk in de handen gedrukt. Uiteindelijk hebben ze alles opgekregen, van de film hebben we niet veel meer gezien. Volgende week willen ze graag weer met ons naar de film.

Gisteravond hebben we met familieleden heerlijke gestoofde aal en gepocheerde tarbot gegeten in ons favoriete visrestaurant op de Volendamse dijk. Wat is dit toch een ongehoord genoegen, het is toch doodzonde dat paling aan het uitsterven is. Bovendien is het uitzicht vanuit dit restaurant op de haven en het IJsselmeer ook van een grote schoonheid. Als het een beetje fatsoenlijk weer is hoef je dan eigenlijk helemaal niet naar het buitenland.

Vanmorgen vroeg zag het weer er nog niet zo goed uit maar in de loop van de ochtend besloot ik de vluchten voor vandaag vanuit Lelystad door te laten gaan. Gelukkig maar, want het was fantastisch vliegweer voor de rondvluchten. De luchtfoto´s waarvoor ik opdracht had ze te maken konden niet geschoten worden. Teveel schaduwen van overtrekkende wolken op de grond. Dat vind ik niet erg, want dan kan ik maandag of dinsdag meteen weer de lucht in. Overigens heb deze week een baan als instructeur aangeboden gekregen van een grote Nederlandse luchtvaartmaatschappij. Wel leuk dat je zoveel vertrouwen krijgt natuurlijk, maar ik ga dat niet doen. Vanavond probeer ik maar weer eens mijn vakantiefoto´s op Blue Ray DVD te krijgen, wat een klus. Als ik daar ex/collega John Meijer maar niet weer bij nodig heb. 

Gisteravond keek ik met plezier en nostalgie naar een TV programma over Bennie Jolink, de flegmatieke en sympathieke zanger van de groep Normaal. Ik zag er heel veel van ons zelf, van BZN  in terug. Vooral van de tijd waarin we veel optraden in grote feesttenten, zoals in “de Veenhoop” in Friesland, waar dan 4000 a 5000 man compleet plat gingen. Kratten bier, hossende menigtes, bezwete lijven en kleine kleedkamercaravans; het kwam mij weer helder voor de geest, wat een lol wat een pret was dat. Ik zag aan het einde van het programma dat het een herhaling was uit 2001, het had echter wat Normaal betreft ook gisteren gemaakt kunnen zijn.

Sowieso hebben wij als BZN, ons altijd al verwant gevoeld aan Normaal, een groep letterlijk en figuurlijk normale mensen. Wij “palingboeren”, een titel waar we heel trots op zijn, hebben ook nooit zoveel op gehad met het schijnwereldje van glitter en glamour, elite party’s en  van het hele Hilversumse narcisten circus . Vaak zaten wij vroeger dan ook dan tijdens TV optredens met deze gezellige Achterhoekse boeren te kletsen en een biertje te drinken.

Bennie Jolink: “ Eigenlijk zijn alle teksten die wij schreven onzin, maar wel vernuftige onzin, zoals mijn vader altijd zei”. “Het gaat vaak maar om een begrip om een kernzin, vaak is dat dan meteen de titel.  Die geavanceerde journalisten die ons afbreken, en die zogenaamd hoger opgeleiden en intellectuelen die ons afzeiken hebben dat niet door. Maar als ik dan zo’n lied zing en ik zie die eenvoudige boerenjongens en meiden bij juist die ene regel compleet uit hun dak gaan, dan denk ik wel eens , hoe is het toch potverdomme mogelijk dat die gewone boeren het wel allemaal snappen?

Het had ook een BZN-docusoap aflevering van een aantal jaren terug kunnen zijn. Het ophalen thuis, en het kaarten in de bus, de humor en de pret onderling, de in de modder staande caravans die als kleedkamer dienden, en het BVO’tje ( Biertje Voor Onderweg) in de wagen op weg naar huis. Thuisgekomen gooide Jolink zijn koffer op de grond om er zijn drijfnatte kleren uit vandaan op de grond te verspreiden. Op het gasfornuis stond nog een schaal met speklapjes voor hem klaar met een wijntje. Helemaal in zijn eentje stond en zat ie daar in de keuken in het halfdonker van te genieten na een zware avond. Precies zoals ik dat zelf ook jarenlang heb meegemaakt, wat een mooie tijd, ik heb er van genoten, net zoals gisteravond van het programma.

Het viel mij op dat Bennie Jolink terugkijkend op zijn carrière vindt dat hij zijn gezin te weinig aandacht heeft gegeven, maar dat hij die fout nu met zijn kleinkinderen niet meer maakt.  Ook dat komt mij heel bekend voor.