Gisteravond kwamen onze kinderen bij ons op visite met een cadeau voor mij, ter gelegenheid van het BZN afscheid. Ze hadden besloten om niet tot zondag te wachten, “dan zal het wel erg chaotisch worden”, dachten ze, vandaar. Ik kreeg er een brok van in mijn keel toen ik het uitpakte. Met deze foto zal BZN voor mij voorlopig nog wel even blijven bestaan.

De foto die we gisteren kregen van onze kinderen als troost voor het verdwijnen van BZN uit ons leven.

Hier de foto vlnr Jan (op mijn basgitaar,) Kees op drums, Sophie als zangeres, Tim de toetsenman, en Thijs de jonge gitarist die eerst nog even een kabeltje wegwerkt.

Deze prachtige foto is gemaakt door fotograaf Blauw uit Monnickendam, ere wie ere toekomt

Afgelopen middag was ik voor mijn medische vliegkeuring op Schiphol. Mijn bloeddruk was iets lager dan de vorige keer, toen ie op het randje van te hoog zat,  en mijn gewicht was ook ruim 2 kilo afgenomen. Ik heb er niets speciaals aan gedaan , dus moet ik aannemen dat de final tour hier een beetje debet aan is. Meer final tours dus, zou je zeggen, maar ja we weten het: daar is er maar eentje van. In elk geval ben ik weer goed gekeurd, en kan ik weer de lucht in.

Ik krijg heel veel positieve mailtjes en ook leuke reacties per post betreffende het laatste concert. Zelfs vandaag uit Oostenrijk en uit Canada. Iedereen wenst je sterkte voor de finale en ook adviseert men om er toch maar echt van te genieten.

Een mailtje trof me toch wel bijzonder. Het is geschreven door Kees de Wit. De directeur van het bejaardentehuis in Volendam. Hij is ook lector van de Vincentiuskerk in Palingcity. Zowaar deze week toch nog een positieve reactie uit ons eigen dorp.

Dit schreef Kees de Wit in de lectorenbrief van de Vincentiuskerk.

De BZN stopt na 40 jaar. Zaterdag is het afscheid in Ahoy in Rotterdam. Miljoenen mensen over de hele wereld hebben kennis gemaakt met de BZN en genoten van hun muzikale kwaliteiten door de jaren heen in verschillende samenstellingen. Reden om dankbaar te zijn dat we in ons dorp een groep als BZN hebben. Dankbaar ook voor het plezier dat zij anderen hebben gegeven. Het gaat ze goed. Jeppa.

Dank je Kees, voor je warme woorden.

Iedereen mailt en iedereen belt of houdt je op straat aan, om sterkte te wensen en te vragen hoe het ermee gaat. De mensen leven massaal met je mee. Iedereen om je heen , maar ook het hele mediacircus om ons heen voelt aan dat er iets unieks staat te gebeuren. Een journaallezer zei laatst zelfs, “met het verdwijnen van BZN op 16 juni, komt ook een einde aan een muziektijdperk”. Die opmerking blijft natuurlijk voor zijn rekening, maar de impact ervan drukt enorm op je.  Ik voel me behoorlijk opgelaten, je denkt toch steeds aan die laatste momenten, hoe zullen we dat beleven, hoe zal ik me daarna gaan voelen. Echt productief ben ik op dit moment zeker niet en aan vliegen waag ik me deze dagen even niet, daarvoor heb ik teveel last van concentratieverlies, en voel ik me te ongedurig. Wandelen en fietsen met de kleinkinderen ontspant wel behoorlijk. Ook gisteren zijn we met alle kleinkinderen even naar een speeltuin net even buiten Volendam gefietst.

Gisteren hebben we een uitgebreid interview gedaan met Wilma Nanninga van pagina Prive van de Telegraaf. Eerst kwam in een gezamenlijk gesprek met haar naar voren dat we de laatste dagen toch stiller geworden zijn en er eigenlijk niet meer zoveel over praten. Ieder verwerkt zijn of haar eigen afscheidstress in stilte. Op haar vraag welk gevoel nu toch het meest overheerst kwam naar voren: dankbaarheid, dat we het allemaal hebben mogen meemaken, ook al hebben drie van onze maatjes de eindstreep niet gehaald.

Daarna had ieder van ons nog een apart gesprek en we hebben gezamenlijk foto’s gemaakt. De laatste geposeerde foto??? Zaterdag 16 juni staat het paginagrote stuk met foto’s in de Telegraaf. Gisteravond had ik een leuk en lang gesprek met Johan Tol en Michel Veerman. Twee liefhebbers van de Volendamse muziekscène en auteurs van One Way Wind, het bekroonde boek over de Palingsound. Zij gaan het grote BZN boek schrijven, we hadden gisteren een voorbespreking over de grote lijnen m.b.t samenstelling van het boek.

Al pratend met die boys gisteravond in onze Weinstube en stilstaand bij de wapenfeiten van BZN voor het boek lijkt het wel of ik nu pas besef begin te krijgen van de omvang van het succes dat ons ten deel is gevallen. Dat ik mezelf nu afvraag, hoe hebben we nog tijd gehad om te slapen? Zoals alleen al het recordaantal van 55 top veertig hits in 42 jaar tijd. De Rolling Stones komen met 47 stuks op nr 2 en Madonna met 45 op nr 3. Het is bijna niet te bevatten, als ik me voor de geest haal hoeveel creatieve arbeid, opnamewerk, promotiewerk en stress er gepaard gaat met het maken van een enkele singlehit. Als ik nu zie hoe mijn schoondochter Tamara echt ploetert en in het stof moet bijten om die ene hit te scoren, als het haar al gegund is. Het is onvoorstelbaar.

Ik zag net in een mail dat het mediacircus deze week echt op volle toeren begint te draaien. Elke dag herhalingen van BZN ontmoet op TV. A.s vrijdag de laatste aflevering van de docu-soap en daarna een historisch overzicht, waarin ook vele bekende Nederlanders hun zegje over BZN zullen doen. Wij weten natuurlijk niet wie of wat, dat wordt een verassing.

Zaterdag de hele dag op TROS TV de BZN top100 en s’avonds de bijna 3 uur durende live uitzending van het laatste concert.. Nog nooit heeft de TROS zo een lange live programma uitgezonden. Dan de dag erna op TV Noord-Holland de hele dag de herhalingen van alle docu soaps en aan het eind hiervan de herhaling van het laatste concert. Het kan niet op!

De uit de hand gelopen muziekhobby van een paar schoolvrienden kan wat teweeg brengen.

 Inmiddels heb ik besloten om voorlopig met mijn journaal door te gaan, ik zie wel tot wanneer.