Terwijl de onafgebroken stroom positieve en leuke reacties op ons afscheidsconcert gewoon doorgaat zitten wij nog steeds in de studio om de geluidsopnames af te mixen. Alle instrumenten zijn tijdens het concert digitaal apart op hard disk opgenomen. Dit zijn bij elkaar zo’n 40 verschillende tracks. Ook zijn er met 16 microfoons op verschillende afstand van de bühne opnames vanuit de zaal gemaakt. Deze bij elkaar opgeteld 60 tracks moeten in de juiste verhoudingen en met – indien nodig- de juiste toon correcties,- voor het stereogeluid tot 2 tracks, namelijk het linker stereokanaal  en het rechter stereokanaal worden teruggebracht. Dit heet mixen. Voor de DVD moet tevens dolby surround 5.1 sound gemaakt worden Ook worden kleine oneffenheden en storinkjes verbeterd of weggewerkt. Al met al een behoorlijke klus. We zijn nu bijna halverwege.

Dat wordt dus nog hard werken voor de zaak naar de fabriek kan. De hoezen en de beeldopname editing zijn allemaal al klaar. Uiteraard werkt iedereen er aan om zo snel mogelijk de DVD en de CD op de markt te brengen.

Er komt ook een DVD op de markt met daarop alle soapafleveringen. Gistermiddag zag ik de beelden van de laatste docu-soap die niet op TV was, omdat hij gefilmd is op 16 juni, een dag na het einde van de soapuitzendingen. Deze aflevering komt uiteraard wel op de DVD. Diegenen die hun tissues al opgebruikt hebben kan ik rustig adviseren om maar een doos nieuwe te halen. Tjonge tjonge wat is dat emotioneel zeg, maar wel integer en eerlijk. Iedereen bij ons heeft het er moeilijk mee gehad, ook de mensen die de opnames hebben gemaakt en de montage hebben gedaan, dat wil wel wat zeggen. De mooiste soap aflevering tot nu toe, vond ieder van ons.

Toch zijn we vrij relaxed aan het werk, en zitten veel na te praten over alles wat we beleefd hebben. Maar vooral over de final tour  en de ongelofelijke happening van afgelopen zaterdagavond. Eigenlijk komen we daar niet over uitgepraat, het beheerst ook nog steeds ieders doen en denken. Ik denk dat ik wel een paar maanden nodig heb om helemaal weer geestelijk gestabiliseerd te raken na deze woelige twee laatste jaren. Vooral de laatste 2 maanden hebben een enorme wissel op mijn mentale conditie getrokken. Gisteren in de namiddag zaten we desondanks heerlijk in de tuin die aan de studio grenst, toen Carola juist voor we wilden vertrekken voorstelde om nog gezellig een wijntje te drinken. Daar zaten we dan, met zijn allen of er niets aan de hand was. Even leek het of we weer in een of ander tropisch land waren, net als vroeger. Het is toch wel leuk dat we op deze relaxte manier afscheid van elkaar kunnen nemen.

Nog steeds worden we hier thuis overstelpt met bloemstukken, cadeaus, brieven, en kaartjes van familieleden en diverse mensen uit het land, die mij bedanken voor de muziek, en ons succes wensen voor de toekomst. Hartverwarmend allemaal. Gelukkig maar, want ik heb het er nog steeds moeilijk mee. Vannacht sliep ik heel slecht , het concert schoot steeds door mijn hoofd.

Ik verwacht  dat vandaag mijn bühne basversterker bij mij thuis wordt gebracht. Het apparaat is nog nooit uit de equipement truck geweest. Ik zal het hier op mijn kantoor neerzetten, zodat ik misschien af en toe nog eens een versterkt riedeltje op mijn basgitaar kan spelen. Er staat hier overigens ook nog een akoestische basgitaar. Per slot van rekening is muziek maken een prachtige bezigheid. Op de bühne zal ik er echter nooit meer mee te zien zijn. Mijn laatste noot op een professioneel podium is pontificaal op TV te zien geweest , en daar zal het bij blijven. Na de afslag van Jack Veerman heb ik die bes-noot nog een paar tellen laten doorklinken, er ging op dat moment heel wat door me heen. Ik heb dit niet aan mijn collega’s gevraagd, maar ze wisten dat ik dit wilde gaan doen en hebben mij het gegund. Ooit heb ik het BZN licht ontstoken, en zo heb ik het in Ahoy gedoofd. Toen ik mijn linkerwijsvinger van de A-snaar lichtte, verstomde daarmee niet alleen de laatste BZN klank, maar ook mijn muziekcarrière. Daarna liep ik voor de laatste keer naar de gitaarstandaard, en heb rustig en weloverwogen mijn gitaar er in neergezet. Een van de moeilijkste momenten van mijn leven, er brak iets van binnen en ik kon mijn emoties niet meer de baas. Met mijn rug naar de zaal dacht ik mijn tranen weg te kunnen vegen, maar dit werd feilloos door een camera geregistreerd en door de regisseur in slow motion op TV gebracht. Voor mij was dit extra emotioneel omdat de standaard waarin ik hem neerzette, stond naast de standaard met daarin de allereerste door mijn vader zelfgemaakte basgitaar uit 1965. Die had ik daar speciaal voor dit laatste concert als eerbetoon aan mijn in 1984 overleden vader neergezet. Het begin naast het eind !   

Ik ben de afgelopen maanden een paar keer benaderd door mensen van sprekersplatforms die me vroegen spreekbeurten of lezingen in het land te houden. Men vond dat ik bepaald geen saai leven heb gehad, en dat het wellicht kan boeien om over mijn carrière en de weg naar de top te praten. Als oudste zoon uit een groot arbeidersgezin lag in eerste instantie een baan als fabrieksarbeider in het verschiet. Toch werd ik ingenieur, BZN –er van het eerste en het laatste uur, en ook nog beroepsvlieger en vlieginstructeur. Daar zit natuurlijk wel een verhaal in. In eerste instantie heb ik dit van me afgezet, maar Hennie van der Most heeft me er tijdens de BZN boottrip op zijn schip enthousiast voor gemaakt. Hij doet vele lezingen, en had mij ter kennismaking daarvan gisteravond uitgenodigd om eens zo’n spreekbeurt bij te wonen. Zodoende was ik gisteravond in Nootdorp op de verkiezing van de ondernemer van het jaar. Hennie trad daar als gastspreker op. Wat een entertainer trouwens is deze manus van alles ondernemer. Ik heb me kostelijk vermaakt bij zijn One Man Show. Niet dat ik mijzelf maar enigszins aan hem durf te meten, heb ik toch besloten om eens een paar proeflezingen te gaan houden. Ik vind dit wel een acceptabele uitdaging.

Vandaag zitten we weer met alle BZN leden in de studio bij Arnold Muhren om de DVD en CD af te mixen, Het geeft toch wel een prettig gevoel dat we nog even met elkaar optrekken voordat ieder over een paar dagen definitief zijn eigen weg gaat. Dat zou wel eens na volgende week maandag kunnen zijn, wanneer we een afscheidsetentje hebben met de crew.

Ik heb het mooi gevonden dat deze sympathieke harde werkers achter de schermen via de soap en via de laatste uitzending ook eens in de schijnwerpers kwamen. Muts, onze monitormixer, is zelfs een beetje bekende Nederlander geworden.