We waren er al vroeg, in het concertgebouw in Haarlem, waar we

‘s avonds ons afscheidsconcert gaven. Het eerste exemplaar van het boekje “Tot Ziens BZN” , met columns die wij schreven voor het Noord-Hollands Dagblad, samengesteld door journalist Peter Visser werd door Henny Huisman aan ons uitgereikt. Het is echt een heel leuk naslagwerkje geworden, en de insteek van de columns is weer eens wat anders. De media wereld was in grote mate vertegenwoordigd. Ieder van ons heeft diverse interview gegeven. Opmerkelijk maar wel logisch, was, dat het niet alleen om het boekje ging, maar ook over het naderende einde. Vanmorgen stond een foto van ons met het boekje in de Telegraaf.

 

Met lood in de schoenen begonnen we een uur na dit media spektakel aan het laatste reguliere optreden in een  theater. Het Concertgebouw in Haarlem waar we 25 jaar geleden in oktober 1982 als eerste Nederlandse popgroep onze theatercarrière startten, was ook de plek waar het theatergordijn definitief viel voor BZN. Wat een toeval.

 

Na 1354 uitverkochte theaterconcerten namen we afscheid van het theatercircuit. Dit stond te lezen op de champagnekoelers die we als cadeau kregen van theaterboekingskantoor Jacques Senf. Ook Tiny Hetsen en de zoons van wijlen onze manager Jacques Hetsen Rob en Ard waren present achter de schermen na het concert waar we door Jaques Senf toegesproken werden. Ooit begonnen we als 17 jarige jongetjes met BZN in cafe’s en clubhuizen. Later volgden de hallen en feesttenten. De perfecte maar voor de meeste popgroepen bijna onbereikbare ambiance is natuurlijk het theater. Het publiek is top geconditioneerd en gaat er eens echt voor zitten, klaar om te applaudisseren. Subtiele gelaatsuitdrukkingen en woorden kunnen hier meer doen dan op welk podium dan ook. Daarom prezen wij ons gelukkig om elk jaar naast ons andere werk, ook plus minus 60 theaters aan te doen. Het is niet vanzelfsprekend en makkelijk om in dit “elitaire” wereldje je plaatsje te veroveren. Nu is er dus plaats voor 60 voorstellingen met andere artiesten, want BZN zal niet meer te zien en te horen zijn. Resten nog 3 concerten in Ahoy.

 

Het was tot nu toe emotioneel de moeilijkste avond voor mij. De hele zaal die goed aanvoelde dat dit voor ons een bijzonder moment was, stond als aan de grond genageld, toen we ons laatste lied speelden. Het was zeer aangrijpend, zo’n hele geëmotioneerde massa mensen voor de bühne. Het was na afloop ook niet echt gezellig, maar zeer beladen. De laatste keer dat veel vaste fans ons nog persoonlijk de hand konden drukken, en ons wederom met cadeaus overlaadden. Wat gek dacht ik nog, eigenlijk zouden wij al die trouwe fans een cadeau moeten geven. De BZN auto was weer afgeladen met allerlei cadeaus toen we terugreden.

 

We bekeken ook nog aflevering 13 van de soap, die vrijdag uitgezonden gaat worden. Carola zegt daarin zeer ontroerende dingen over de bootreis met Henny van de Most. Jan Keizer maakt zijn nieuwe typetjes voor zijn achtergrond filmpje op de bühne, Jack bezoekt het Palingsound museum. Dick Plat speelt op allerlei instrumenten, net als John, Tamara’s CD uitreiking in Volendam komt in beeld en een vliegles met aansluitend mijn vliegkeuring komt in vogelvlucht aan de orde. Heel mooi wordt in beeld gebracht de obade die we van de fans kregen in Utrecht, kippenvel had ik weer.

 

Vandaag was ik in Lelystad voor vliegleswerk en een fotovlucht, en vanmiddag gaan we bij Tim op bezoek die al begint op te knappen na zijn keelamandel operatie. Ook is vandaag onze schoondochter Tamara jarig. Dat wordt gebak eten vanmiddag. 

Dankbaar en enthousiast publiek, vele tranen van verdriet, steun bij elkaar zoekende fans, innige laatste handdrukken en omhelzingen, lange ovaties en vele mooie en speciale kado’s, de oogst van het afscheid in Heerlen. Maar vooral een warm gevoel, dat ervaar ik als ik aan gisteravond denk. Afscheid van Limburg, van de gezellige Bourgondiërs, van het mooie heuvellandschap, dat bij ons altijd een vakantiegevoel opwekte. Van de vlaaien en van de lekkere speciale  asperges die we altijd meekregen van de “Vranckskes” als we hier optraden. Scheiden doet lijden en afscheid doet pijn, maar erger nog is natuurlijk het NIET meer mee mogen maken zoals Dirk Roy en Jacques. Ontroerend was op het einde van de avond het mooie door het  publiek massaal meegezongen “Wie schoen oes Limburg is”. Dat ziet toch niemand, alleen de zuiderling,  zegt het befaamde lied. Daar ben ik het dus niet mee eens, want wij van BZN hebben dat wel degelijk in de gaten gehad. Het is voorbij, helaas.

 

We maken ons op voor het laatste concert in Haarlem vanavond. Een bijna niet toevallig toeval: Haarlem is het laatste theater waar we optreden, daarna nog drie keer Ahoy. Toen Dick de Boer zijn agenda nog eens natrok, bleek dat Haarlem ook het eerste theater was waar we ooit optraden.We gaan een paar uur eerder naar Haarlem, om daar op officiële wijze het eerste exemplaar van het boek in ontvangst te nemen, met de verzamelde columns die ieder van ons heeft geschreven voor het Noord-Hollands Dagblad NHD. Het zal mij toch benieuwen. Er zal wel weer een berg media aanwezig zijn.

 

Gisteren stond ik door een foutje in mijn agenda bijna een uur te vroeg bij paviljoen Smit Bokkem voor het Telegraaf interview, het blijkt volgende week om half twee te zijn. Nou ja dat viel dus een uurtje mee. In de auto op de heenweg ging het vooral nog over de boottocht met Henny van de Most. De laatste keer dat we gezellig bij elkaar waren; iedereen was er de volgende dag wat minder fris door, maar “dat had ik er graag voor over” zei Carola, nog steeds onder de indruk. Want hoe gek het ook klinkt, wij zullen niet alleen de fans missen, maar ook elkaar. Ik denk dat we elkaar niet vaak meer zullen zien, en dat na al die jaren van intensieve samenwerking a.h.w. op elkaars lip.Een wrange gedachte.  

 

Vandaag wordt onze kleinzoon Tim in het ziekenhuis aan zijn keelamandelen geopereerd. We gaan straks even heen om hem een beetje te troosten.

 

 

Hierna de laatste bijdrage van Evert Woestenburg, met wie ik samen BZN oprichtte in 1965

 

 

HERINNERINGEN VAN EEN VOORMALIG BANDLID- Evert Woestenburg- deel 10

 

SLOT

 

In mijn voorgaande bijdrage sprak ik over het voornemen om tot slot nog enkele herinneringen op te halen aan de periode na BZN.

 

Calella-Spanje

 

In aug.1969 besloot ik om de groep te verlaten en ik meen dat ergens medio september mijn laatste optreden was bij Oudejans in de Rijp,toevallig de plaats waar mijn grootvader geboren is.

Jan,Mary,Liesbeth en ik hadden reeds maanden tevoren een vakantie gepland naar Spanje, in het weekend van de Volendammer kermis,begin september.Menig Volendammer zou voor een ander weekend hebben gekozen: met kermis blijf je thuis.Maar dit was waarschijnlijk de enige mogelijkheid,we waren tenslotte beroeps.Op weg naar schiphol bemerkte ik dat ik mijn scheerapparaat was vergeten,dat was niet best.Plaatsgenomen in het vliegtuig, zie ik achterin bekende Volendammers zitten,ja,zelfs bekende muzikanten.Het waren Theo Klouwer (Schuimpie) van de Cats met Wilma Lautenschutz en Piet Veerman(v.d.Jozef) met Tiny de Boer (Stap).Schuim was drummer bij de Cats en Piet speelde bij de Fools.Uiteraard kenden we elkaar als dorpgenoten en als muzikanten,doch ik denk niet dat er voordien echt kontakt was geweest met elkaar.Wel was er een bijzonderheid: het meisje Tiny was juist het meisje waar Jan en ik ooit het plafond hadden gewitteld, bij haar ouders thuis.(Zie een van mijn eerste bijdragen).Bij het verlaten van het vliegtuig groetten we elkaar vriendelijk en stapten ieder in een andere bus.In het hotel aangekomen werden direkt de koffers uitgepakt,douchen en korte broek, om vervolgens heel snel de omgeving van Calella te verkennen.En jawel,we waren nog niet de hoek om of we liepen genoemde dames en heren tegemoet.En we konden het niet beter treffen.Laat het nou precies bij een terrasje zijn waar iets gedronken kon worden.Volendammers onder mekaar,muzikanten onder mekaar,dat kon toch niet mooier.En dus maakten we op dat terras nader kennis met elkaar.Het werd een heel gezellige avond en zoals dat zo vaak gaat tijdens vakantieontmoetingen,werd bij het afscheid die avond de vraag gesteld:”Wat doen jullie morgen?”.En het antwoord is al bekend.Het werd een bijzondere vakantie.Alle dagen hebben we samen doorgebracht,zowel op het strand als in de disco tot diep in de nacht.Ook excursies deden we samen.En uiteraard was Schuim de grote gangmaker en komediant.Wat hebben we gelachen die week,heerlijk om aan terug te denken.Na de vakantie hebben we elkaar nog enkele keren ontmoet.Schuim is enkele jaren terug overleden.Piet is inmiddels direkteur van een groot bouwbedrijf (Klies en Jozefbouw).

 

Boekhouder

 

Na mijn vertrek bij BZN kon ik niet direkt een geschikte baan vinden en uiteraard viel het ook financieel wel een beetje tegen,vooral in het begin.Na bijna 40 jaar mag ik wel verklappen dat wij als BZN-jongens van 20 jaar ongeveer 3x het salaris van onze vaders verdienden.Onze ouders moesten het in die tijd naast het weekloon voornamelijk hebben van de kinderbijslag en kinderaftrek loonbelasting.En dan nog hadden zij het niet breed.Ik moest weer helemaal opnieuw beginnen en een serieuze baan zoeken met werktijden van 8.00 tot 17.00 uur.Uiteindelijk kwam ik terecht bij Ahrend- kantoorbenodigdheden op de Singel in Amsterdam,3-hoog.Met de bus,dan met het bootje over ’t IJ en vervolgens10 minuten lopen.

Tijdens het sollicitatiegesprek gaf ik aan dat ik naast wat boekhouddiploma’s ook nog in “BZN had gespeeld”.De meneer van personeelszaken vond dat maar wat leuk.Hij vroeg mij een volgende keer mijn BZN-fotoalbum mee te willen brengen voor zijn dochter.Een hogere salarisschaal vanwege dit vroegere beroep bleek echter niet tot de mogelijkheden te behoren.En aldus moest ik reeds vroeg constateren dat mijn BZN-verleden geen enkele rol zou kunnen spelen in mijn verdere loopbaan.Maar ach,dat wist ik natuurlijk al.

Na 2 jaren verhuisde ik naar het GAK- hoofdkantoor aan het Bos-en Lommerplantsoen in Amsterdam,alwaar ik de administratie ging verzorgen van enkele toenmalige bedrijfsverenigingen.Het zal in augustus van het jaar 1975 of 1976 geweest zijn dat Liesbeth en ik op visite waren bij Jan en Mary om Jan te feliciteren met zijn verjaardag.

Aanwezig was de gehele familie Tuijp en op zeker moment werd ik aangesproken door Jan’s broer Jaap.Uiteraard kende ik Jaap nog van vroeger, toen ik bij zijn ouders thuis kwam.Jaap was van beroep tegelzetter,doch had in de avonduren toch maar even PD-boekhouden en MBA-boekhouden gehaald.Dit was geen geringe prestatie en Jaap vroeg mij of ik geen baantje voor hem had.

Nou was het GAK een semi-overheidsinstelling en voor een enthousiaste boekhouder was altijd wel plaats.In mijn eigen groep kon ik hem best wel gebruiken en na een kort gesprek met mijn afdelingschef was e.e.a. zo geregeld.Wel moest Jaap nog formeel een sollicitatiebrief schrijven en Jaap vroeg mij vriendelijk of ik dat niet voor hem wilde verzorgen.Aldus schreef ik a.h.w. een brief aan mezelf en Jaap werd aangenomen.T.o.v. zijn tegelzetterloon moest hij wel wat terug,doch de afspraak was dat bij gebleken geschiktheid binnen 2 maanden promotie zou volgen,hetgeen ook geschiedde.En binnen 1 jaar volgde voor zowel Jaap als voor mijzelf wederom een promotie.Samen gaven Jaap en ik leiding aan een groep boekhouders en onze samenwerking was uitstekend.Al die jaren reed Jaap ook met mij mee in de auto.En in die auto zullen we wat gekletst hebben over vanalles,doch vooral over onze toekomst.Want beiden voelden we aan dat we tot meer in staat waren.En om een lang verhaal kort te maken,op 1 juli 1979 vertrokken Jaap en ik allebei tegelijk bij het GAK.Jaap kreeg een flinke positieverbetering bij een andere werkgever en ikzelf begon voor mezelf een Administratiekantoor.Nadien hadden Jaap en ik nog regelmatig kontakt en kwamen bij elkaar op visite.En met bewondering mocht ik dan aanhoren tot welk niveau Jaap inmiddels was opgeklommen.Hij was bijzonder tevreden met zijn loopbaan en ikzelf was trots dat ik deze man had mogen begeleiden tijdens de eerste jaren van die loopbaan.

In de bloei van zijn leven,een vrouw en 2 kinderen,een fantastische job,…en toen werd Jaap ziek.Jaap werd ernstig ziek en overleed op zeer jonge leeftijd, eind jaren 90.Ik denk nog vaak terug aan die jaren 70 ,toen  ik met Jaap heel prettig mocht samenwerken.

 

Klederdracht

 

Over het beroep van administrateur zijn nauwelijks boeiende dingen te vertellen.Over een liefhebberij van mijn vrouw en ik is daarentegen wel iets leuks te vertellen,te weten: “onze Volendammer klederdracht”.

En omdat ik weet dat ook Jan Tuijp zeer geinteresseerd is in onze prachtige dracht,wil ik ook graag enkele foto’s laten zien.

Liesbeth heeft tot haar tienerjaren “in ’t Volendams gelopen” (zoals ze dat bij ons zeggen).Ze droeg dus dagelijks deze dracht.Later ging zij,zoals zovelen,over in “burger”. De belangstelling voor onze klederdracht heeft zij altijd gehouden.Naast jarenlang vrijwilligerswerk voor het Volendams museum, neemt zij ook deel aan een handwerkgroep welke ten doel heeft onze klederdracht te behouden en onderdelen daarvan te herstellen of te vervaardigen.Zij doet dit o.a.met Aaf Sombroek,jawel,de zus van onze vroegere drummer.Zo heeft de groep enkele jaren terug zowel voor de man als de vrouw een kostuum uit de periode rond 1860 vervaardigd en enkele keren per jaar mag ik met de dames mee het land in om deze kostuums,maar ook alle andere Volendammer kostuums, te showen.We geven dan op podia een presentatie van diverse soorten Volendammer klederdrachten,tesamen met andere klederdrachten.Zo worden wij jaarlijks uitgenodigd voor o.a. de zomermarkten van Schagen en Spakenburg.Enkele weken terug waren we zelfs in Berlijn.

Daarnaast dansen Liesbeth en ik regelmatig mee in de Volendammer Folkloristische dansgroep,in klederdracht en op klompen

 

 

Ons dorp Volendam is tot ver over onze landsgrenzen bekend vanwege de prestaties op muzikaal en sportief gebied.Ik ga hier niet alles opnoemen:dat zou nog wel eens een indrukwekkende opsomming kunnen worden.Wel durf ik hier te stellen dat BZN een groot aandeel heeft gehad in “het op de kaart zetten van Volendam”.

Echter,datgene dat Volendam sinds jaar en dag mondiaal bekend heeft gemaakt,is toch wel onze klederdracht.En het leuke van onze klederdracht is,dat zij veel gevarieerder is dan je mogelijk zou kunnen veronderstellen.De dames en heren op bijgaande groepsfoto zijn allen in ’t Volendams gekleed.

 

Tenslotte

 

Dit was het dan.

Onder het genot van een glas bier deed ik een toezegging aan Jan om wat herinneringen op te halen aan vroeger tijden.De volgende dag begon ik een voorzichtige start te maken, en gaandeweg kwamen steeds meer herinneringen naar boven.Ik heb getracht om informatief te zijn,met hier en daar wat komische anekdote’s.Ik hoop dat de lezer wat plezier mocht beleven aan mijn verhaaltjes.

 

Dat het u allen goed moge gaan !

 

Met vriendelijke groet,

 

Evert Woestenburg