Nog steeds worden we hier thuis overstelpt met bloemstukken, cadeaus, brieven, en kaartjes van familieleden en diverse mensen uit het land, die mij bedanken voor de muziek, en ons succes wensen voor de toekomst. Hartverwarmend allemaal. Gelukkig maar, want ik heb het er nog steeds moeilijk mee. Vannacht sliep ik heel slecht , het concert schoot steeds door mijn hoofd.

Ik verwacht  dat vandaag mijn bühne basversterker bij mij thuis wordt gebracht. Het apparaat is nog nooit uit de equipement truck geweest. Ik zal het hier op mijn kantoor neerzetten, zodat ik misschien af en toe nog eens een versterkt riedeltje op mijn basgitaar kan spelen. Er staat hier overigens ook nog een akoestische basgitaar. Per slot van rekening is muziek maken een prachtige bezigheid. Op de bühne zal ik er echter nooit meer mee te zien zijn. Mijn laatste noot op een professioneel podium is pontificaal op TV te zien geweest , en daar zal het bij blijven. Na de afslag van Jack Veerman heb ik die bes-noot nog een paar tellen laten doorklinken, er ging op dat moment heel wat door me heen. Ik heb dit niet aan mijn collega’s gevraagd, maar ze wisten dat ik dit wilde gaan doen en hebben mij het gegund. Ooit heb ik het BZN licht ontstoken, en zo heb ik het in Ahoy gedoofd. Toen ik mijn linkerwijsvinger van de A-snaar lichtte, verstomde daarmee niet alleen de laatste BZN klank, maar ook mijn muziekcarrière. Daarna liep ik voor de laatste keer naar de gitaarstandaard, en heb rustig en weloverwogen mijn gitaar er in neergezet. Een van de moeilijkste momenten van mijn leven, er brak iets van binnen en ik kon mijn emoties niet meer de baas. Met mijn rug naar de zaal dacht ik mijn tranen weg te kunnen vegen, maar dit werd feilloos door een camera geregistreerd en door de regisseur in slow motion op TV gebracht. Voor mij was dit extra emotioneel omdat de standaard waarin ik hem neerzette, stond naast de standaard met daarin de allereerste door mijn vader zelfgemaakte basgitaar uit 1965. Die had ik daar speciaal voor dit laatste concert als eerbetoon aan mijn in 1984 overleden vader neergezet. Het begin naast het eind !   

Ik ben de afgelopen maanden een paar keer benaderd door mensen van sprekersplatforms die me vroegen spreekbeurten of lezingen in het land te houden. Men vond dat ik bepaald geen saai leven heb gehad, en dat het wellicht kan boeien om over mijn carrière en de weg naar de top te praten. Als oudste zoon uit een groot arbeidersgezin lag in eerste instantie een baan als fabrieksarbeider in het verschiet. Toch werd ik ingenieur, BZN –er van het eerste en het laatste uur, en ook nog beroepsvlieger en vlieginstructeur. Daar zit natuurlijk wel een verhaal in. In eerste instantie heb ik dit van me afgezet, maar Hennie van der Most heeft me er tijdens de BZN boottrip op zijn schip enthousiast voor gemaakt. Hij doet vele lezingen, en had mij ter kennismaking daarvan gisteravond uitgenodigd om eens zo’n spreekbeurt bij te wonen. Zodoende was ik gisteravond in Nootdorp op de verkiezing van de ondernemer van het jaar. Hennie trad daar als gastspreker op. Wat een entertainer trouwens is deze manus van alles ondernemer. Ik heb me kostelijk vermaakt bij zijn One Man Show. Niet dat ik mijzelf maar enigszins aan hem durf te meten, heb ik toch besloten om eens een paar proeflezingen te gaan houden. Ik vind dit wel een acceptabele uitdaging.

Vandaag zitten we weer met alle BZN leden in de studio bij Arnold Muhren om de DVD en CD af te mixen, Het geeft toch wel een prettig gevoel dat we nog even met elkaar optrekken voordat ieder over een paar dagen definitief zijn eigen weg gaat. Dat zou wel eens na volgende week maandag kunnen zijn, wanneer we een afscheidsetentje hebben met de crew.

Ik heb het mooi gevonden dat deze sympathieke harde werkers achter de schermen via de soap en via de laatste uitzending ook eens in de schijnwerpers kwamen. Muts, onze monitormixer, is zelfs een beetje bekende Nederlander geworden.