Het deed mij goed om onderstaande foto vandaag in de Telegraaf te zien. Ik had mij voorgenomen om na afloop van het concert in elk geval Carola op de bühne nog te omhelzen, en haar te bedanken voor alles, dat betekende veel voor mij. Dat nu uitgerekend dit moment in de krant komt vind ik prachtig.

Net als gisteren kan ik ook vandaag nog steeds geen woorden vinden om het vreemde en lege gevoel dat overgebleven is na zaterdagavond, te verwoorden. Al helemaal is met geen pen te beschrijven hoe ik het laatste concert ervaren heb. Ik ben er nog steeds stil van, het kost heel veel moeite om alles te verwerken. Gistermiddag hebben we samen met onze kinderen en kleinkinderen de TV uitzending van het laatste concert gezien. Verbijsterd keek ik toe, heb ik daar echt gestaan , en heb ik dit niet gedroomd. Als het echt waar is wat ik zag en hoorde, en het is natuurlijk waar, dan was dit de mooiste happening uit ons hele BZN bestaan. Weer had ik een brok in mij keel en kippenvellen bij het zien van die ongelofelijke steun die we van het publiek kregen in Ahoy. Zelfs nog na het laatste lied, toen de zwaar geëmotioneerde fans zelf ook stuk zaten bleven ze ons maar toejuichen. Ik ben er kapot van.

We gaan een paar uurtjes fietsen en proberen een beetje op verhaal te komen.